Jep, een onafhankelijke zit is vaak ver te zoeken. Die teugels zijn er om je aan vast te houden.... in zo'n geval dan. Toen ik als klein meisje rijles kreeg op een manege in de Achterhoek kreeg je in elke les gymnastiek te paard. Knoop in de teugels, beugels over de schoft en dan in stap en draf oefeningen doen voor je evenwicht, 2 benen aan 1 kant en dan armen opzij, lijf zijwaarts draaien etc. Heb dat daarna echt nooit meer op maneges gezien. Denk echt dat veel mensen niet eens kunnen lichtrijden bv. zonder teugels/dat handvat strak in hun handen.

Ik snap niet dat er mensen zijn die hiervoor als het ware "applaudiseren" (getuige de 269 "likes" die de column inmiddels heeft.
Dat mens heeft dit verhaaltje òf uit d'r grote duim gezogen òf ze is een zeer gewelddadige, meedogenloze ruiter dat ze die zogenaamde schaafwond voor mekaar krijgt ("tewijl haar paard zo heerlijk nageeflijk liep? ).

Maar ala, ze is docent aan de HAS Den Bosch en ze had een oproepje gedaan op Twitter om vooral maar op haar column te stemmen.

Gelukkig stijgen de "don't likes" inmiddels ook behoorlijk (nu 149). Dus voor wie het nog niet gedaan heeft: op de duim naar beneden klikken graag~

Martina schreef op dinsdag 15 november 2011, 16:10:


Zo heb ik ook leren rijden inderdaad. We moesten eerst leren ZITTEN, zonder de teugels vast te houden. Balans vinden en een onafhankelijk zit ontwikkelen. Die oefeningen hielpen daar geweldig bij. Lichtrijden en galopperen mochten we pas wanneer we konden zitten en met stille handen de teugels konden vasthouden. Maar àls we dan konden zitten, dan konden we dat ook werkelijk, dan zag je ook maar zelden een ruiter van een paard vallen.
Een basis waar ik altijd nog erg blij mee ben.

Tegenwoordig leert men niet meer te zitten, ze moeten meteen gaan sta-zit-sta-zitten, wat dus ook geen lichtrijden mag heten, want dat het is het niet, het is dan ook echt sta-zit-sta-zit wat ze doen. En inderdaad, balans en steun zoeken bij en met de teugels, met volle gewicht staan en ophijsen via de beugels, etc.
Wat ze tegenwoordig wèl goed leren, is schoppen, trekken en met de zweep meppen. "Pak 'm maar aan en leer 'm maar wie de baas is."

Peet schreef op dinsdag 15 november 2011, 16:21:



Ik heb ooit als kind met een tekenwedstrijd gewonnen: 10 paardrijlessen en kon eindelijk die voor mij financieel onbereikbare paardrijlessen nemen op die prachtig mooie paarden. Eindelijk niet meer smachten terwijl anderen reden, wat geweldig...

Met een geleende cap die naar ongewassen haar rook zat ik eindelijk vol verwachting op een pony tussen al die geweldig ruiters. Ik hoor nog de schreeuwlelijkerd van een rijleraar "hou je vast, trek aan die teugels, hij speelt met je", "schop hem, hij loopt niet door", "waar heb je die zweep voor", "niet aaien met die zweep, slaan". Ik moest in de eerste les al draven, galopperen en springen en ben er dan ook enkele malen flink afgevallen.

Ik heb de lessen alleen volgehouden omdat hij ziek werd en er een aardige mevrouw de lessen gaf. Ze liet mij begaan, ik wilde immers toch niet verder in de sport, ik was er alleen tijdelijk. Ik heb in die lessen stiekum heel wat zweepjes laten verdwijnen, ik onhandig kind.... In een bepaalde hoek was een gleuf waar net een zweep door pastte... :

Monique Meijer schreef op dinsdag 15 november 2011, 16:38:

Zwepen, sporen en trekken en schoppen mocht daar niet. Ik moet toch es gaan kijken daar of die manege nog bestaat en zo ja, hoe er nu les gegeven wordt... ben eigenlijk wel benieuwd ondertussen.
Ik maak er hier altijd een punt van niet prongeluk aan de teugels te hangen bij moeilijkere snelle stukken bergopwaarts (massa is traag, kun je niks aan doen). Desnoods pak ik met 1 hand een dikke plok manen en de teugels in de andere hand. Juist op die stukken moet je paard z'n kop vrij hebben vind ik. Soms schiet er een stuk steen of grond onder een achtervoet uit of zo en moet het evenwicht snel opnieuw gevonden worden. Ik voelde me erg rot toen ik laatst prongeluk aan de teugels hing (gewoon op een vlak graspad ahum), als ik die niet vast had gehad was ik achterover op z'n kont gekieperd met de beentjes in de lucht... dat was toen ik dat ritje aan het filmen was en ff totaal niet op zat te letten. Door een ree deed Jack ff wat snellere passen (erg bijzonder voor zijn doen), en tja, dan zit je in dat schermpje van die camera te gluren... Ik was wel knetter blij dat er geen stuk ijzer in z'n mond hing op dat moment.
O ja... geen schuurplekken of wond daarvan op z'n neus hoor.

Monique Meijer schreef op dinsdag 15 november 2011, 16:38:

Martina schreef op dinsdag 15 november 2011, 16:59:


Bij ons ook niet. Wanneer dat wel gebeurde, kreeg diegene er (verbaal) behoorlijk van langs, ons lesgeefmens werd dan echt ontzettend boos.
Het waren sowieso erg strenge mensen, maar tussen de lessen door waren ze hartstikke aardig. Als ze tijdens een les tegen je had staan brullen, dan pakte ze je na de les even in haar armen en legde ze uit hoe en waarom.