Piet schreef op dinsdag, 1 maart 2005, 16:40:


Haha...was het maar waar. Mijn schoonmoeder baalt van mijn eigenwijze gedrag. Ik kan haar nu niets duidelijk maken. Van Nassau heeft haar helemaal overtuigd van het tegendeel.
Maar ik denk dat als mijn paard weer helemaal goed loopt en super ruim, dat ze dan wellicht anders gaan denken.
Daarbij blijven de manegepony wel altijd op stal, denk ik. Ze hadden ooit een loopstal, maar de kinderen kregen de pony's niet te pakken.
Het werd zelfs levensgevaarlijk. Het is qua arbeidsintensiviteit niet mogelijk om ze voor elke keer vast te zetten ofzo...want ze lopen wel een uur of 4/5 verspreid over de dag.
En ik zie de eigenpaardenmensen bij ons de paarden ook niet zo snel in een groep huisvesten. Ze mogen zelf niet met een ander paard los, want dan zou hij weleens een trap kunnen krijgen.....
Nu gebeurt dit ook vaak, omdat deze paarden helemaal niet gesocialieerd zijn....
Ik trek voor zover mogelijk mijn eigen plan. Ik zet mijn paard vaak samen met anderé pony's. De paardenspeeltuin, noemen ze het.....haha...
Dan ben ik wel lang bezig met in en uit de stallen zetten. Mensen snappen er niets van, maar ik heb weer een lekker tevreden en voldaan paardje.Al blijven de speelmaatjes schaars, want er zou toch eens iets gebeuren....

En als dat eens gebeurt(kan altijd) dan hoor je ze...
Ik zeg dan dat mijn paard even lichamelijk pijn heeft, maar dat hun paarden cronische geestelijke pijn hebben.....
Ze willen dit vaak niet snappen, dus ik zeg hie rmaar zo weinig ,mogelijk van en trek mijn eigen plan voorzover het mogelijk is....

Esther

Ze zijn dat inmiddels wel gewend, maar leuk vinden ze het niet. haha...