Enno is Benny's paard. Hij heeft vorig jaar heel veel tijd geïnvesteerd om een goede ruiter te worden (beginner die al aardig wat buiten kan rijden) om met Enno verder te kunnen.
Toen hij daar klaar voor was. Kreeg ik doodsangsten, nachtemerries, paniekaanvallen. Ik was bang dat hij met Enno zou verongelukken. Omdat ik wist hoe juist je moest zijn, wat je zeker niet mocht doen, zelfs niet in noodgevallen. Het was een tijdbom waarvoor je fingerspitzengefuhl moest hebben om hem ontpannen te krijgen en te houden. Welke beginner heeft dat, hoe hard hij zijn best ook doet?
Ik heb hem huilend geëist zijn droom te laten varen omdat ik anders nooit nog rust zou vinden. Hij begreep me niet, maar stelde me gerust dat hij er toch nog niet helemaal klaar voor was. Sindsdien heeft hij nooit meer gereden. Hartverscheurend was deze tweestrijd.
Vorige week begreep hij pas echt waarom ik hem zo zeer wilde beschermen en de hele situatie niet wilde vertrouwen. En ik heb me maanden rot gevoeld omdat ik de boeman was die zijn geluk met dit paard in de weg leek te staan.

Hij heeft nu mijn absolute droompaard Invierno van me gekregen. En ik wens hen beide al het geluk van de wereld toe. Invierno wordt stillaan zadelmak door me gemaakt. Hopelijk kan Benny volgende zomer samen met dit paard, Amaroc en ik mee het bos in. Laat ons hopen ...

Cindy Helms schreef op vrijdag 8 juli 2011, 11:50:


tja het is indrukwekkend hoe een mens zich met zijn eigen gedachten kan kwellen.


terwijl je gewoon je eigen geluk in de weg stond.


Niks hopen, gewoon nemen wat er komt. Voor beginners zijn net zadelmakke paarden geen uitkomst. Ga gewoon verder met waar je mee bezig bent, en de tijd zal leren wie op welk paard het bos in gaat straks. Met Enno is het allemaal op zijn pootjes terecht gekomen en zo zal het met alle andere paarden in de toekomst ook gaan, als je maar open staat voor een open einde.

joop schreef op vrijdag 8 juli 2011, 12:51:


Goh, dat weet ik zo nog niet. Dat zal van geval tot geval afhangen. Invierno is hier zowel mentaal als fysiek het meest stabiele paard. Daar zet ik zo kinderen op omdat ik hem blindelings vertrouw (Rock nu ook, maar toch). Wat niet wil zeggen dat hij eens geen apenstreken zal durven uithalen. Maar ik vertrouw hem zelf ook meer met dan de andere 3.

Onder jou geweldige(bezielende) begeleiding komt dat vast wel goed, hoor, Cindy.
Wat heb je dit weer mooi geschreven, bedankt dat je dit zo met ons wil delen.

Hoi Cindy,

Ik heb al een paar keer je verhaal gelezen over Enno, over jouw zoektocht, onzekerheid en schuldgevoelens. Dit verhaal is voor mij vooral ook een verhaal over liefde, liefde voor je paard.

Ik ben blij voor jullie allemaal dat er duidelijkheid is en dat Enno aan een nieuw begin van de rest van zijn leven staat. Geniet ervan!

Dank je wel dat je het wilde delen.

Groet, Tineke

Jeetje Cindy.... pfff.....wat kun jij dit allemaal goed verwoorden!
Aan de ene kant niet leuk.... en aan de andere kant een soort rust. Omdat jullie nu eindelijk weten wat er aan de hand is. Vind het moedig dat je toch door bent gegaan met onderzoeken. En oh ja... omdat je zelf DA bent wil toch niet zeggen dat je je eigen dieren niet meer 'ziet'? Tuurlijk wel. Jouw gevoel heeft al die tijd gelijk gehad. Blijf daar naar luisteren!

Wil.

Zeepaardje: embryo dat het verder verdomde.

Cindy Helms schreef op vrijdag 8 juli 2011, 11:31:

ONtroerend Cindy..bedankt voor het delen.
Myriam

Cindy Helms schreef op vrijdag 8 juli 2011, 14:15:


ik wens je in ieder geval veel plezier en geluk met de paarden

Cindy Helms schreef ::



Je weet wat ik ervan vind, hoe verdrietig ik dit vind.
Ook ik heb zoals jij weet enkele weken geleden afscheid genomen van BD als rijpaard.
Jij was het notabene die de diagnose bij haar stelde terwijl je me aanraadde haar terug te trekken uit het zware werk. Wekenlang heb ik me mijn ogen uit mijn kop gehuild maar dan ineens komt er dat moment van berusting en acceptatie. Jij zit daar met Enno nu ook tegenaan, dat lees ik aan je manier van schrijven .

Het is goed nu Cindy. Enno en BD hebben hier nog het meeste aan.
Wij vinden onze weg wel. Vandaag stond ik bij BD en ik ik voel nu dat het de juiste beslissing is geweest, ook al schrijnt het nog behoorlijk.

Maar het was voor mij ook een bevestiging van wat ik eigenlijk al heel lang wist....
Proces van loslaten omdat je zoveel van je dier houdt....

Groetjes, Pien

Dit lezen grijpt me aan. Vooral het feit dat een dier zijn probleem niet kan uitleggen waardoor je als mens niet altijd te weten komt wat juist mis is. Ik denk dat dank zij het feit dat je zelf dierenarts bent en je je heel erg inzet voor hun gezondheid, Enno bij zijn ongeluk toch geluk heeft. Ook voor je onrust om een beginnend iemand niet met hem te laten rijden buiten heb ik heel veel respect. Het is razend gevaarlijk, zeker met een getraumatiseerd paard met misschien pijn of angst. Je reflexen zijn niet altijd juist of je voelt te laat bepaalde zaken die bij het paard misgaan. Ik heb die dingen aan de lijve ondervonden. Gelukkig weeral enkele jaartjes geleden.
Ik wens jullie in elk geval nog veel goede tijden met jullie paardjes.
Myr

joop schreef op vrijdag 8 juli 2011, 12:51:


In veel gevallen heb je gelijk / ben ik het met je eens, maar zeker niet altijd.
Je weet hoe ik denk over "die klik", die van 2 kanten komt. Dan is alles mogelijk.

Nils en Olly
Creatief met IJzer,
maar niet aan mijn paard

En volgens mij is dát de essentie.
Zo een band aangaan, zo houden van, aanvoelen, en uiteindelijk ook weer durven loslaten.

Respect.

Merel Stoffers schreef op zaterdag 9 juli 2011, 0:41:


Dat realiseer ik me want het was natuurlijk een opgebouwde relatie van al 14 jaar samen.
Met Rubio, mijn nieuwe paard, moet ik zo ver nog maar zien te komen.
Toch heb ik alle hoop, morgen zullen we het weten....

Groet, Pien

Gaaaaaaaaf Pien, een Criollo. Ik had Rubio ook zien staan bij Rick. Ik ben benieuwd wat jij van het zadel vindt ik vond het geweldig rijden. Nu ook lid worden van het Criollo forum, daar maken ze ook regelmatig leuk buitenritten..
Veel plezier met Rubio, het komt vast wel goed. Ik had direct een click met Diëgo in Frankrijk, die hadden ze zo mogen inpakken en opsturen alleen wilden ze hem toen niet kwijt...