Elzaliene Proost schreef op zondag, 13 februari 2005, 22:20:


de minimale schuilmogelijkheid van een paard
is zn eigen kont !
En in de natuur gaan ze wel samentroepen bij slecht weer
en beschutting zoeken, al is het maar achter een graspol,
maar als de honger knaagt, dan moeten ze er weer op uit.
Bij onze huis-paarden hebben die beestjes het voordeel
dat ze eigenlijk niet op hun honger leven en dat op tijd en stond
het voer wordt aangesleept,
dus moeten ze enkel denken aan zichzelf beschutten ...

bij sterke wind (en regen) is wat een paard waarneemt
ook totaal anders,
bij ons is het zicht belangerijk en mag de wind ons in de oren loeien
zolang we dat kunnen verdragen voelen we ons veilig.
Een paard heeft een veel scherper gehoor dan wij
maar bij stormweer wordt alle geluid kompleet door de mangel gehaald
en zal het paard ook veel alerter moeten zijn om het geluid te kunnen lezen !
wat het paard ziet bij storm hangt ook allemaal te wapperen en te klapperen
en ook dat moet het paard kunnen thuisbrengen ...
Zn waarnemingszin wordt dan ook in faze rood gebracht
met nerveus gedrag als gevolg, tenzij je hem zijn veiligheid
in zn vertrouwde omgeving met zn vriendjes en zn knabbels
kan garanderen, dan wordt het waakzame rust !
peter

Peter Donck schreef op zondag, 13 februari 2005, 22:31:


Wij hadden even vette paardenpaniek gisteren.
In mijn menselijke naïviteit meende ik er met die storm goed aan te doen de paarden in de inloopstallen te voeren. Weet je wel, lekker beschut enzo, onder de (wapperende en schuddende golfplaten)....
Ik weer met mijn antropodinges ..............

Niets was minder waar, de volbloeden waren helemaal van de wap en gestressed ,overal spoken en gewapper en geklapper waarop gereageerd moest worden, waardoor ze geen hap door de keel konden krijgen, terwijl de koudbloeden zich niet van de wijs lieten brengen en snaaiden wat er te snaaien viel van die druktemakers.

Holly maakte het helemaal bont door vlak voor mijn neus door 2 lagen schriklint te stormen, zo graag wou ze uit haar stalletje (wij voeren alle paarden afzonderlijk met heel even een draadje ertussen).

Even later zag ik dat ik haar stond te voeren precies op de plak waar vlak van te voren de koppeling van een 1000 litervat het had begeven en het water met behoorlijke kracht de uitloop in gestroomd was....

Dat stalletje dat kan ik voorlopig even vergeten....

Pien

Spirithorses schreef op zondag, 13 februari 2005, 22:49:


Hahahahaahahah, mijn IJslanders zijn gepromoveerd tot warmbloed!!!! Die kleine makke lieve kinderknuffelponnies toch
Die van ons konden wild(wij)weiwatervaren!!!

Groeten Esther, bij nacht ontij en storm ook de uwe

Esther schreef :


...... en ik weet sinds vandaag alles van modderworstelen Pien

Spirithorses schreef op zondag, 13 februari 2005, 23:15:

Trouwens : J a c k zei dat het er ook best charmant uitzag hoe ik een uiterste poging deed met de hak sleuven te graven (hij kreeg visioenen van sawa's) waarnaar er een paard flats flats flats doorheen gebanjerd kwam en ik de modder tot in de haren had zitten.

En hoe ik bijna omkiepte toen Cherokee zich liefdevol aan mij kwam schuren. Niet zo heel erg handig als je laarzen net vastgezogen staan in de modder....
Gretz, Pien

Spirithorses schreef op zondag, 13 februari 2005, 23:15:


*****************
Ik inmiddels ook , want ik heb een patatteke van 10 maanden rondlopen , en belandde eergisteren op m´n rug in de modder. Belgje sloeg linksaf terwijl dat niet de bedoeling was ... en liep bij wijze van spreken dwars door me heen. Ploeff daar lag ik in een diepe plas. Ik was met de bus, nou, heb wel bekijks gehad op m´n weg terug, met m´n rug vol drek en m´n laarzen onder de modder. Hahaha ... Maar wel koud! Brrrrr.

Je krijgt soms echt het idee dat je een olietanker aan een touwtje hebt. Het woord "veulenTJE" is bij haar niet echt op z´n plaats hihi.
Maar zooooo liefffff ..... ze leert ut nog wel (we zijn er in elk geval serieus mee bezig om haar wat zachter te laten reageren).

Spirithorses schreef op zondag, 13 februari 2005, 23:15:


kan ik komen kijken ?

Elzaliene Proost schreef op zondag, 13 februari 2005, 14:13:


Jouw paard had zich op dat moment duidelijk niet meer in de hand. Op zo'n moment kun je het beste zelf heel rustig blijven en je paard proberen te kalmeren. Boos worden of iets dergelijks werkt alleen averechts. Pas je friendly game toe op zo'n moment.
Misschien de volgende keer niet zo ver als het stormachtig is? Of misschien eerst op het terrein waar hij staat iets met hem doen en als je het idee hebt dat hij zich goed in de hand heeft dan een stuk naar het graaslandje?
Het moet natuurlijk een veilige situatie blijven en met een paniekpaard op stap is niet zo'n pretje.