Piet schreef op donderdag, 3 februari 2005, 11:14:
> Gedeelte uit de tekst van bladzijde 239 uit 'De man die
> naar paarden luistert' Terwijl hij een join up voorbereidt
> met een vosmerrie , schrijft hij woordelijk:------------" Ik
> herinnerer mezelf eraan en probeer het nooit te vergeten,
> dat hoewel dit voor mij een alledaagse gebeurtenis was,
> het voor haar waarschijnlijk een van de meest
> zenuwslopende momenten in haar leven was".-----------
In de tijd dat mijn man chirurgische arbeid deed, probeerde hij niet te vergeten dat het voor hem routine operaties waren , maar voor de patiënt zenuwslopende momenten.
Zullen zijn ex-patiënten dat ook negatief blijven uitleggen?
Ook Roberts heeft een proces en overgang meegemaakt om te komen tot wat hij is...................net als jij en ik onderweg naar beter.
Als jouw moeder je alles onder je neus blijft wrijven wat jij als jong volwassene fout hebt gedaan............wordt je er ook niet vrolijker van.
>
> Ik probeer zelf nooit te vergeten dat deze manier, zeker
> in zijn begintijd , het eerste losrukken van grof geweld
> was.
> Dat er later wetenschappelijk onderzochte methoden zijn
> gekomen om op een andere manier met dieren, dus ook met
> paarden om te gaan kon hij toen niet weten.
> Ik zie dus geen reden om mijn bijdrage hierboven te
> veranderen of aan te passen.
>
> Piet
>
Of jij je bijdrage wilt wijzigen of niet is aan jou.
Daar heb ik ook niet om gevraagd.
Maar het wordt zo zoutpilaarachtig en maar om blijven kijken en wijzen.
Je weet het, he?
Èèn vinger wijst naar degene over wie je het hebt, drie naar jezelf en maar èèn die echt neutraal en objectief is.
In het nu leven,waarderen wat die man in het nu wel goed doet voor de paardenwereld.
Moeilijk, he?
Joke.