Nick Altena schreef op woensdag, 26 januari 2005, 23:49:


Nog even wat recht zetten dus...


Een foutje van mijn kant.
Een paard kan natuurlijk wel degelijk vooruit denken in bepaalde situaties.
Je kan het ze als 2 bener leren en ze leren van zich zelf natuurlijk...daar is onderandere het clickeren op gebaseerd.

Al schijn je ze ook het volgende te kunnen leren ...ik bedoelde daar eigenlijk dus dit mee....

Stel je moet een weg oversteken, je paard wil wel graag want aan de andere kant ligt een mooie groene strook, meid, kerel noem maar op...
Op die weg rijdt een motormuis en ik zie als mens dat wij het niet redden gaan om heelhuids aan de overkant te komen , omdat deze veel te hard rijd...
Dan zeg ik dus nee! NU beslis ik....met in mijn hoofd de gedachte dat mijn paard niet in kan schatten/vooruit kan denken , hoe snel deze motormuis bij ons is...

Dat een paard in andere situatie´s wel vooruit kunnen denken staat natuurlijk wel vast.

Gr. Nick
Met geduld,vertrouwen,
en liefde bereik je meer

Michiel, ik denk dat jij en verschrikkelijk lief en zacht persoon bent naar je paarden toe, maar ik vind dat je zoveel toestaat...
Doe je jezelf daarmee niet te kort?

Wat als ze je van grasplek naar grasplek sleuren tijdens een wandeling,moet je dat dan ook maar toestaan omdat het paard aangeeft dat het dat zo graag wil?
In deze winterse periode worden alle paarden die niet de hele dag op gras kunnen staan een beetje "gras-geil" (excusez le mot). Het zou een mooie boel worden wanneer de paarden daar tijdens een wandelingetje hun zin in kregen. Stel er loopt een kind van 10 mee en die wordt ondersteboven gelopen door 500 kilo paard voor een hap gras.....
Pas op, en ze doen het hoor, als je niet duidelijk bent.....


Mag ik zeggen dat ik je helemaal niet duidelijk vind hierin?
Het paard is de enige die heel duidelijk aangeeft wat het wil en jij gaat daar helemaal in mee. Af en toe 'boe' roepen helpt niet.
Een paard denkt niet "Nu ben ik gelukkiger want ik mag overal hapjes gras eten", nee, hij drijft wat dat betreft gewoon op zijn instinct en wil
eten , eten, want dat is zijn overlevingsmechanisme. Hij weet immers nooit wanneer de volgende keer is dattie zijn buik vol kan eten.

Om deze reden heb ik dan ook grote moeite met je paard tussendoor al 'werkende' happen gras te laten eten. Jij denkt dat het gezellig is (en dat is natuurlijk ook zo) maar voor hem is het een instinctmatig iets. Niks mis mee, integendeel, maar het is een heel ander uitgangspunt....
Ik vind gras laten eten tussendoor juist heel antropodinges.

Dacht je dat ik mijn paarden niet laat eten tussendoor? O jawel hoor. Tijdens een rit van 4 uur houden we zo'n 2 keer pauze waarbij we afstappen en de paarden op gezette plekken los laten om te grazen.

Dat is duidelijk : De rijder gaat van zijn rug af , hij wordt losgelaten en hij is even helemaal vrij!

Groet, Pien

Er is niks mis met leiderschap.

Leiderschap betekent ook : Je paard laten zien dat het goed is zo : "Kom maar, ik help je, ik leid je hier doorheen, en ik bescherm je als je bang bent, achter mijn rug mag je wegkruipen"

Velen hier lijken wars te zijn van leiderschap, of durven het woord 'dominant' niet eens meer in de mond te nemen, uit angst gezien te worden als overheersend.

Dan heb je het woord leiderschap en instinct van het paard niet goed begrepen.

Dit schrijf ik niet naar Michiel toe, ik heb alleen jouw tekst als voorbeeld genomen.
Nu houd ik erover op, ik ga een beetje werken, lekker de baas spelen over onze paarden
Pien

Een paar dingen verduidelijken Pien en Nick,

Zouden jullie je aanpak fundamenteel veranderen, als je paard in zijn trainingsdoel minder presteerd als de vorige keer? Ik denk het niet, een stapje terug en dan weer 2 vooruit, zo gaat het meestal.

Leuk te horen hoe jullie het doen, zonder meer daar gaat het niet om, mijn manier is echter ook prima, dat staat los van gisteren.

Bedenk ook, dat het jonge paarden zijn, Ulla is nog in training om "te gaan grazen alleen op aangeven van mij". Gisteren was ik helemaal niet vriendelijk, in het verhinderen van het toehappen, wel geklikt en beloont op die momenten waarop ze doet wat ik wil. Het was genoeg geweest vond ik, daarom snel terug naar huis.

Pien, Ulla wou het zadel niet, wel wil ze heel graag met me mee ... altijd! Haar terug brengen naar haar maatjes, is dus bijna een straf voor haar. Ik heb nog maar enkele keren op haar gezeten, niet te vergelijken dus met een ouder paard. Heel verstandig dus van mij, om alleen op kalme momenten verder te gaan en niet gisteren.

Ook over die voorzichtige stapjes samen met Uniek, ben ik heel tevreden. Natuurlijk had ik ook als leider weg kunnen stappen. Ik koos er echter heel bewust voor dit nu niet zo te doen. Waarom? Wel bij gewoon weg stappen en doorlopen, volgt Uniek me en beperkt daarin zijn vertrouwd worden met de wereld om hem heen. Tot het moment dat hij plotseling beseft dat hij onveilig is, dan wordt hij wakker en heb ik een paard in paniek. Nu in het meegaan met hem, werkt hij aan zijn eigen zelf vertrouwen en heb ik een paard dat nieuwsgierig is naar zijn omgeving. Er is erg veel vertrouwen, contact en samen zijn met Uniek op deze manier. Het lijkt totaal niet op onhandelbaar zijn en over willen nemen.

Bij onhandelbaarheid en overnemen, dan volg ik het paard niet meer natuurlijk. Heel vaak denken mensen dat wel van mij, en jullie ook lees ik, en dat is onjuist.

Michiel

Maar niet altijd!
Tuurlijk lukt het iedereen een keertje wat minder. Jij hebt je dag niet, of je paard niet. Nou dan doe je inderdaad een keer een stapje terug.
Maar als het steeds niet lukt ga je nadenken. Wat gaat er fout? Wat kan ik veranderen om te zorgen dat die stijgende lijn weer terug komt?
En al nadenkend kom je bij iets nieuws uit.

En zo veranderen we de dingen elke keer met de hoop iets beters te vinden en onze relatie met het paard te verdiepen.

Groetjes Karin