Even een verhaaltje wat ik vanavond schreef op een ander forum, omdat het hier over gras eten ging ook hier even gezet. Het slaat nergens op want de situatie is heel anders, maar het was zeker interessant.
Vanmiddag was het schitterend weer. Zonnetje, bijna geen wind en hier en daar wat wegdooiende sneeuw.Een dag die vroeg om een aardige wandeling. Nu doen we dat regelmatig, al was het maar omdat Shiny en ik altijd wel wat leren onderweg. Dus lekker met m'n paard aan het touwtje achter me op stap.
Eerst het rustige asfaltweggetje van een paar kilometer, goed voor de hoefjes. Dan komen we bij oude polderdijken. De grens van het oude Belgische achterland met het later ontstane Zeeland.
Langs deze dijken lopen altijd karresporen onstaan door de wielen van de boeren die naar hun percelen moeten kunnen komen.
De dijk en de zijkanten die we volgden ken ik,we zijn er meer geweest. Ik weet dat hij aan het eind is afgesloten door gaas waarachter schapen grazen. We liepen langs de sporen en ik kon het niet laten. LOS!! Weg met het touw, laten we zien wat er gebeurt. Wat KAN er gebeuren? Dat hij de benen neemt? Waarom zou ie?
Zachtjes ben ik door gelopen, Shiny was aan het eten. Gras! Dat van hemzelf is al een hele tijd schoon op, dus genieten. En zachtjes bleef ik doorlopen, weigerend achterom te kijken. 20... 25 meter vooruit. Ja! gebonk van hoeven langs me in draf. 10 meter vooruit, staan, eten!!
Hij is niet verder dan 50 meter bij me vandaan gegaan en die 50 meter haalde hij in galop weer in. Voor me gekomen vol in de remmen en weer eten. We zijn meer dan 2 uur weggeweest,langs een kilometers lange dijk. ik vraag me af wie er meer genoten heeft, mijn paard of ik.
Over grondoefeningen gesproken!
Piet

Piet schreef op dinsdag, 25 januari 2005, 21:05:


Wat een geweldige ervaring. Ik was het alweer vergeten, maar met mijn merrie heb ik dit ook ooit meegemaakt. Ik stapte af in een groot weiland, dat behalve de ingang wel omheind was en liet haar daar los. En toen kon ik het ook niet laten om aan te wandelen. En jawel hoor. Grazend liet ze de afstand tussen haar en mij niet groter worden dan 30 meter.

Moniek

Piet schreef op dinsdag, 25 januari 2005, 21:05:


Wow Piet! Wil je wel geloven dat ik bijna net zo genoot door het verhaal te lezen, als jij en Shiny genoten in het echt?
Ik zou willen dat ik dat zou durven.. misschien wordt dat eens - als Pauli ooit weer beter wordt - mijn volgende levensles!
Compliment voor jou, én voor Shiny. Volgens mij ben jij, zoals de boeren dat hier zeggen, een béste baas!

Marianne

Marianne schreef op dinsdag, 25 januari 2005, 22:22:


Dank je Marianne, daar doe ik mijn best voor. Maar jouw paard wordt beter en dan is het gewoon een kwestie van doen.
Het is natuurlijk geweldig leuk als je paard als een hondje om je heen loopt, maar als je het "op zijn paards" bekijkt denk ik dat het nou ook weer niet iets vreselijk speciaals is.
Misschien een beetje te vergelijken zoals hij zich in een kudde zou gedragen.
Ik denk juist dat hij dat mijn clikkertraining, mijn belonen met voer en het feit dat hij nooit dwang ,druk of andere nare ervaringen met me beleefd heeft voor hem genoeg is me als *zijn mens* te zien. In ieder geval toch als "iets" waar het niet verkeerd is om bij te blijven. Ik wijs aan waar en wanneer er gegeten wordt, bij mij voelt hij zich veilig. Bovendien was ik het enig bekende in de omgeving. Waarom zou hij dan er van door gaan?
Dat even latende wat voor het is, is het voor mij duidelijk dat de band met een clickersavvy paard een andere is dan een paard wat op een meer conventionele manier getraind is.
Zo'n paard is graag bij je, staat altijd op je te wachten. Denkt voor zichzelf. Zelfs zo dat soms mensen die een training meemaken er iebelig, nerveuzig van worden.
Een paard wat constant aan je vraagt: " wat gaan we nu doen", uit zichzelf oefeningen doet, die je dan weer moet negeren omdat je ze niet gevraagd hebt.... kan nooit hetzelfde paard zijn wat gedrild wordt (dan bedoel ik natuurlijk zeker niet met geweld) om zijn lesje te leren of wat rust als beloning ziet!
Shiny ziet rust tijdens de training als straf, als ik hem negeer als "Goh, zou ik iets fouts gedaan hebben?"
Een half uur trainen is een half uur op m'n tenen lopen want mijn paard is vaak geconcentreerder, allerter, harder dan ik.
Hij pikt het niet als ik maar half bij de les ben of afgeleid wordt en als ik per ongeluk druk zet gaat hij lichamelijk erg hard terug praten tegen me.
Het is echt niet mogelijk om de band die we hebben , goed te beschrijven, die weet je pas als je gevoeld hebt wat deze manier van trainen betekent voor de verstandhouding met je paard. Het is ingewikkelder maar mooier dan ik ooit heb kunnen bedenken.
Egon was degene die me ervoor waarschuwde ruim een half jaar geleden. Kijk uit! Maak een lesplan!Trap niet in de valkuilen! Je hebt geen idee wat je in handen hebt!. Hij had oorverdovend gelijk.
Nu vertel ik dat ook tegen mensen die met clikkeren beginnen. Sommigen accepteren dat, anderen worden boos omdat ik hun band met het paard onderschat. Ik weet dat zij de kracht van clickertraining onderschatten.
Het zij zo.
Feit is dat we vandaag heerlijk los hebben lopen genieten en dat hij ervoor koos om bij me te blijven was een hele aparte ervaring :)
Piet

Piet schreef op woensdag, 26 januari 2005, 1:17:


Yes!
(grappig genoeg krijg je deze emoticon door het woordje yes )

Saskia (die ook is begonnen met klikkeren en erg onder de indruk is)