Piet schreef op dinsdag, 25 januari 2005, 21:05:


Wat een geweldige ervaring. Ik was het alweer vergeten, maar met mijn merrie heb ik dit ook ooit meegemaakt. Ik stapte af in een groot weiland, dat behalve de ingang wel omheind was en liet haar daar los. En toen kon ik het ook niet laten om aan te wandelen. En jawel hoor. Grazend liet ze de afstand tussen haar en mij niet groter worden dan 30 meter.

Moniek

Hoi allemaal,

Onlangs kwam ik samen met mijn vader terug van een ontspannend ritje in de bossen ..... Lekker uitstappen na een geweldige galop, bijna thuis, iedereen tevreden. Tot plots ! Er een man komt aangewandeld met aan zijn hand een klein ezeltje. Hij houdt dat beestje als wijze van hobby i.p.v een hond en gaat daar dagelijks mee wandelen. Een ongelofelijk duo en een geweldig schattig diertje dat geen vlieg kwaad doet. Dus wij allebei van 'oh wat lief' .... Maar niet iedereen in het gezelschap vond dat zooooo lief. Yitta zette het op een lopen, snel langs de ezel heen, terwijl mijn Donna (die ik heel liefkozend Ponky noem) niet meer wist waar ze het had. Mijn immer zo koelbloedig ros raakte helemaal in paniek bij het zien van dat kleine schattige grijze ezeltje, maakte rechtsomkeer en zette het op een lopen, full speed de andere richting uit. Toen heb ik voor de eerste keer het nut van de one-rein stop ervaren. Stond ze daar te briesen, te springen en te bokken ter plaatse. Maar mijn redenatie was, ik stap gewoon af en ga met haar aan de hand naar het ezeltje toe. Ze laten wegrennen is niet de oplossing .... Dus ze zag dat ik kalm bleef en ging dan toch maar mee aan de hand naar naar het ezeltje. Ik begon een praatje te maken met die man en het ezeltje, dat ondertussen steeds nieuwsgieriger werd naar Donna, was al heel dichtbij gekomen. Ik kon hem gewoon aaien en hij stond op den duur neus tegen neus met mijn paard. Alles ging goed. Tot die begon te balken ...... Weer effe paniek op de prairie. Afin te weer wat gekalmeerd. Donna keek naar mij zo van .... euh ..... wat is dat, je gaat me toch niet zeggen dat dat normaal is he ????? Enfin ik nam afscheid van die man en zijn ezeltje en ging gewoon door. Want mijn vader die 200 meter verderop stond te wachten met Yitta begon al ietwat ongeduldig te worden en stond te roepen dat het welletjes was. Dus ik met tegenzin mee, want ik ben van meing dat je je paard moet helpen zijn angsten te overwinnen en ze niet constant laten vluchten, ze gewoon steunen in hun angst en hem niet bevestigen. Maar ik was toch trots dat we de ezel getrotseerd hadden.

Maaaaaar.

Blijkbaar bezorgd die ezel mijn beestje nachtmerries, want ze heeft een heus ezelcomplex ontwikkeld. Iedere keer ze op de plaats komt waar ze die ezel voor het laatst zag is ze zo paranoïa als de pest. In alles ziet ze een ezel. Het is echt lachtwekkend met momenten. En toen kwam dat ene moment waarop we hem nog eens tegenkwamen. Weeral grote paniek. Weeralom hetzelfde scenario. Een close encounter met die ezel, maar ze wil maar niet van die schrik af. Ze is echt als de dood voor dat beest. Ze zou zichzelf verongelukken zo erg heeft ze het. Heeft het iets te maken met met zijn gestalte, zijn geur, de nodige decibels die hij produceert .... Een combinatie van dat alles. Ze heeft van niks chrik, auto's, tractors, geiten, schapen, honden, koeien .... noem maar op, maar die ezel.

Heeft iemand van jullie ook al zoiets meegemaakt ?

Ik denk dat ik gewoon die man zijn ezel eens moet lenen voor een paar weken en die in de weide naast die van hun parkeren voor een tijdje om ze te sensibiliseren ... haha, wat een gedoe.

Groetjes

Sabrina

Ja ik ken het.

Op stage had ik een ruintje ingereden. Na een ritje waarbij we voor het eerst alleen onbekend terrein hadden verkend (met de bijbehoordende spannende dingen) kwamen we weer richting thuis. En toen reageerde hij toch wel erg. Ik had de ezels nog niet gezien. Ik ben ernaast gaan lopen, omdat ik dacht dat ik hem daar meer kon helpen als vanuit het zadel. Ikke blij. Er werden op de parkeerplaats voor de stoeterij 4 ezeltjes gezadelt/ingespannen en ALLE paarden op het erf waren totaal over de zeik. Ik had zoiets nog nooit gezien. Gelukkig bleef alles binnen de draad, want ik ben bang dat als er een door gegaan was dat we ruim hondert paarden in het bos hadden kunnen gaan vangen!
Ik ben er overigens wel goed langsgekomen met het ruintje. Was eigenlijk best een dapper kereltje

En het waren nog wel zulke leuke ezels!

Groetjes Karin

Sabrina Adams schreef op dinsdag, 25 januari 2005, 21:17:



Mijn eerste Ijslander was energiek, maar niet bang. Totdat we een mevrouw tegenkwamen met een enorm grote Ierse Wolfshond. Dat vond mijn paard vreselijk. Maar goed, na deze hond een paar keer ontmoet te hebben, ging het toch redelijk.
Toen ik vlak daarna over hetzelfde pad met haar wandelde, stond er in een weitje een heel klein ponietje, echt zo super klein, kleiner nog dan de Ierse wolfshond.. Mijn paard liep er gewoon op af totdat de kleine pony begon te hinneken. Mijn paard raakte volledig in paniek en dat is wat dat kleine ponietje betreft nooit meer goed gekomen. Waarschijnlijk stond haar wereld op zijn kop. Eerst iets met de afmeting van een klein paard dat een hond bleek te zijn en toen een hond die begon te hinniken.

Moniek

Sabrina Adams schreef op dinsdag, 25 januari 2005, 21:17:


Bij ons in de straat heeft iemand 4 ezels, en Kinke wil er eigenlijk niet langs lopen zonder even gesnuffeld te hebben. De laatste keer wandelden we weer verder en opeens begon 1 van de ezels te balken...ze schrok eerst een beetje en draaide zich toen om en stond te kijken in de richting van waar dat rare geluid kwam :)
Hoe het zou gaan als we die ezels zomaar op straat tegen zouden komen...'k zou het niet weten.

Idunn schreef op dinsdag, 25 januari 2005, 18:20:


Tja, ik heb wat moeite met die stelling eigenlijk. Rijden is voor mijn gevoel eigenlijk gelijk aan wandelen. Wat moet het uitmaken of ik erop zit of ernaast loop? In beide gevallen moet hij plezier hebben, maar ook meelopen. Rijden is rijden, gaat bij mij dus niet zo op.

Ik dacht daar zaterdag zo aan. Zal ik hem verbieden dat hoge gras te pakken als we rustig naar huis stappen? Hij was al 4 uur onderweg. Ik liet hem een kwartiertje onderweg grazen (afstappen, singel losser etc), langer kon niet want ik had vakantiegangers bij me die ik begeleidde. Maar ik kan me zo voorstellen dat hij al aardig honger moest hebben. De weide is best wel kaal dus vol eten kan niet. Dan vervolgens 4 uur rijden. Zijn maag zal wel behoorlijk leeg zijn. En vooral bij een paard lijkt me dat geen fijn gevoel omdat deze er immers op gebouwd zijn de hele dag te eten.
Daarnaast vind hij hier en daar een hapje nemen gewoon heel leuk om te doen. En normaal gesproken houdt hij gewoon goed tempo, behalve dus af en toe als het er té groen uit ziet. dan gaat hij ervoor stilstaan.
Maar ja, je moet wel ergens een grens trekken natuurlijk. En dát is zo lastig. Ik wil het leuk houden voor hém, maar ook niet constant moeten opletten of hij niet stil gaat staan. (uiteraard zal ik om het hem af te leren dat misschien wel even moeten doen)