Hey Anja, 't zijn de frustratiehormonen bij steeds dezelfde mensen van zodra ze nog maar vermoeden dat de naam Druppel in't verhaal zou kunnen verschijnen.
't Zijn geen inhoudelijke reakties, enkel emotionele.
Maaikes reageren nu eenmaal altijd nogal overprikkeld op druppels
_______
Herman

Herman schreef op donderdag 18 februari 2010, 21:09:


Tijd niets meer van je gelezen, Herman! Alweer zo'n mooie foto van dat prachtige paard van je! Hoe is het met je herstel? Kun je al wat meer?

Ik heb ooit eens een blinde pony de beginselen van clickertraining geleerd (het is toen gefilmd door Martin Gaus overigens), en dat ging bijzonder goed.
De pony ging gewoon op het geluid af dat z'n mens maakte en vond feilloos haar hand telkens weer. Op vreemd terrein zou je dat dus wel kunnen gebruiken; uiteraard langzaam opbouwen zodat de pony leert dat als hij in een rechte lijn naar je toe komt (of naar het geluid toegaat), er nooit iets in de weg zit wat hij niet aankan. Het is dan een veiligheidsgevoel voor de pony, het vertrouwen dat hij z'n mens steeds kan vinden.

Bij uitbreiding zou je een "intermediate bridge" kunnen gebruiken waarbij je de pony eender waarheen kan laten gaan, gewoon omdat hij zich laat leiden door het (constante) geluid, zoals bij onderzeeër-radars of zoals vleermuizen insecten vinden.
Zodra het geluid wegvalt weet de pony dat hij van z'n traject afwijkt; hij leert dit zien als informatie en keert terug naar z'n vorige positie. Blijft het geluid komen, dan weet hij dat hij goed zit en er een beloning gaat volgen.
Een intermediate bridge werkt een beetje als het geluid van een voetbaltribune, waarbij het geroep opkomt als de bal richting doel gaat (en er applaus en gejuich komt als er gescoord wordt) en het geluid afneemt als de bal weer van het doel weg gaat.

Als je daar meer over wil weten, vraag maar.

Inge Teblick schreef op vrijdag 19 februari 2010, 15:04:


Het werkt ongetwijfeld, maar ik heb dit altijd een heel omslachtig gedoe gevonden. Oók bij ziende paarden. Voor mij lijkt het een beetje (kweet het is niet helemaal hetzelfde) op de opdracht "draf" en dan bij elke stap draf blijven zeggen. Of bij elke stap weer die verdommese beenhulp geven.
Een paard moet in de gewenste gang gaan tot hij wat anders hoort.

Voor een blind paard is alles wat je zegt een cue. Zodra je "kom" zegt geef je meteen een aanwijzing waar je bent alsook de opdracht om te komen.Hij moet zoveel vertrouwen leren dat hij weet dat hij die afstand zonder problemen af kan leggen.
Het is mijn ervaring dat het veel effectiever is om gewoon links en rechts en ga en ho plus duur van te voren goed aan te leren zodat je hem zekerheid meegeeft waar hij moet gaan, dan er een soort koud warm spelletje van te maken en hem laten bedenken dat hij iets niet goed doet omdat hij niks meer hoort

Ja, ik heb dezelfde bedenkingen als Piet.
Nu is het natuurlijk óók weer zo dat als iets (een hulpmiddel) als prettig wordt ervaren door de trainer/eigenaar, het (dus) heel goed kan werken.

Het is niet zo dat ik er zwaarwegende bezwaren tegen heb, maar persoonlijk vind ik het niet prettig werken en heb ik het idee dat 't het voor het dier ook niet gemakkelijker maakt (eerder integendeel).

Toch: proberen of dat iets is wat past bij jou en je dier, dat kan nooit kwaad natuurlijk. Als Inge het (kennelijk) een prettige manier van werken vindt, dan kan dat ook zo zijn voor een ander.

grt,
Karen