Piet schreef op zondag 6 december 2009, 11:06:
>> Ondertussen is Springbig weer een schouder en stuk rugspek
>> kwijt.
>> Ga het karkas zo in de lengte halveren.
> Een dier met een naam is een huisdier, huisdieren slacht je
> niet. Dat zijn je naasten.
> Hoe veilig is jouw familie tegen een vrolijk genomen pen in hun
> hoofd?
Jouw grootvader leek aardig op de mijne. Ook een nuchtere man, niet teveel drukte, niet teveel gedoe. Hij slachtte kippen, hij wist wat hij deed en niemand anders mocht het "proberen", geen heldenverhalen, geen theater. Gewoon op een manier waarop het dier snel en humaan aan het einde werd gebracht. Pottenkijkers werden niet getolereerd, je kon een draai om je oren krijgen!
Mijn andere grootvader slachtte zo af en toe een konijn voor eigen gebruik. Ook die wist donders goed waar hij mee bezig was. Opa ging de schuur in en ook daar mocht ik als kleinkind niet bij zijn. De buurman heeft het ook eens geprobeerd, maar die wist niet waar hij mee bezig was. Een konijn kan door merg en been gillen ... mijn opa hoorde dat, zei niets, stond op, is naar de buurman gegaan heeft het konijn "geholpen" en daarna de buurman op zijn smoel getimmerd! Buurman heeft nooit meer geslacht!
Even voor de duidelijkheid, dit is ruim 30 jaar geleden ...
Beide opa's gaven de kippen of konijnen geen naam. Ook het varken wat één van mijn opa's hield had geen naam. Mijn vader had een konijn mét een naam, die is nooit geslacht.
Mijn paarden hebben een naam, zijn inderdaad mijn vrienden. Niet één paard op mijn erf zal ooit op de slacht terecht komen, geen enkel paard zal ook langer lijden dan noodzakelijk. Die verantwoordelijkheid heb ik te nemen als mens en daar dien ik zorgvuldig en verstandig mee om te gaan. Dieren niet uit egoïsme laten lijden, maar no f*cking way dat het dier dat iedere keer mij begroet, wat met zijn neus door mijn haar staat te wroeten, die zich laat aaien en krabben en daar zichtbaar van geniet, die me volgt omdat hij wellicht graag bij me is .... dat die naar de slacht gaat! No f*cking way! Ik moet er niet aan denken dat mijn allergrootste vriend, Jeen, bij iemand als biefstuk op zijn bord komt. Mijn maag draait zich om. Ja, ik ben een vleeseter, ja, ik eet bewust biologisch scharrel vlees, ja, ik zou de hele vleesindustrie graag anders zien, maar nee ... mijn dieren worden niet geslacht!
Wat een ander doet, moet hij zelf weten, maar om daar nu als een soort held, als dichter, als wereldverbeteraar op een belerend, betuttelend en aanmatigend toontje van de bergen over te schreeuwen ... ach dat zegt meer over die persoon dan dat het ooit over mij zal zeggen. Ik ontplof, vind ik, terecht omdat het show is. Dieren slachten is geen show!
Warboel
