jo schreef :


Is het ook nog eens een paard dat door een ander niet correct is opgevoed zodat en de eigenaar, en ik daar last van hebben moeten we daar des te harder voor werken.


Mee eens : Als ik bij een paard kom dat nog geen seconde wil stilstaan om zijn baas op te laten stappen dan moet ik daar wat mee.
Hetzelfde voor paarden die je omver lopen, de voeremmer uit je handen duwen, niet mee willen lopen of je omver trekken, enzovoorts.
Legio voorbeelden.
Volgens mij bedoel je Isabel, of heb ik iets gemist?


Ik vraag me af hoe de lezer het ziet als je in de modder temidden van een kudde paarden staat met je voeremmertjes.
Als de een de ander en jouwzelf het licht uit de ogen wil trappen om aan zijn eten te komen.... en wel nu he.... Daar is geen tijd voor "poesvriendelijk en vriendjes zijn", daar moet ik dan inderdaad mijn leiderschap even laten gelden.... Niks mis mee. Zou ik daar altijd vriendelijk en lief gebleven zijn dan durfde ik nu de wei niet meer in, zeker weten....

Omdat wij tijdens het afgelopen jaar een paar nieuwe paarden erbij hebben gekregen moest de onderlinge rangorde steeds weer bevestigd worden, en af en toe uitgevochten. Het meest duidelijk zie je dat bij het eten, dan pas zie je het recht van de sterkste. Liep ik daar toevallig tussen in met mijn emmertjes was dat wel eens niet makkelijk en leidde dat tot confrontaties, want ik ben geen paard dat voor een toevallige trap - ook al is die niet op mij bedoeld- aan de kant gaat.

We zijn nu een half jaar verder en er is al veel meer rust dan aan het begin van het jaar. Nu kom ik met mijn emmertjes en staan ze in rangvolgorde keurig op mij te wachten en roep ik ze een voor een, komen ze naar mij toe, en krijgen ze hun emmer.


Ik weet idd zeker dat ik vriendjes ben met al mijn paarden.
We zijn immers van elkaar afhankelijk en we hebben veel respect voor elkaar, over en weer : Zij werken voor mij en in ruil daarvoor zorg ik voor hun en geef ik ze comfort en bescherming. Ook die bescherming he.......dat is ook leiderschap.........en dat is heel breed.

De andere paarden weten dat ik optreed als Cherokee wil gaan jagen omdat zij haar eten het eerst opheeft. Ik hoef maar naar haar te wijzen en ze gaat aan de kant. Vervolgens roep ik het andere paard terug dat dan rustig kan dooreten. Ook dat is leiderschap.

Het is echter net alsof leiderschap hier een vies woord is....

Zonder leiderschap wordt het een puinhoop!

Niet voor niets zijn er tegenwoordig zoveel probleempaarden van goedwillende eigenaren die veel te week met hun paard zijn geweest en hem een tijd als poes op de bank hebben behandeld met als gevolg dat nu het paard de dienst uitmaakt en ik het kan komen oplossen.
We weten allemaal dat het paard dan in 9 van de 10 gevallen niet het probleem is maar de eigenaar.

Veel dominante paarden hebben zich zo laten maken door hun eigenaar.


Ik ben dan wel geen mannelijke lezer, ik moest toch even reageren.
Ik denk dat ik heel goed begrijp wat je bedoelt.

Leiderschap kan ook zonder agressie, en ja : Leiderschap moet je verdienen, je moet ook laten zien dat je een blijvend leiderschap waard bent!!!!

Groet, Pien

Spirithorses schreef op woensdag, 24 november 2004, 13:13:


Het volgende bedacht ik mij nadat ik op verzenden gedrukt had :

Ik denk ook dat er een verschil is tussen leiderschap in een groep en leiderschap "over" een individueel paard. Je kunt nog zo'n nauwe band met je paard hebben maar als hij in de groep staat niks meer over hem te vertellen hebben.

Als jij je paard dagelijks uit de stal trekt om hem lekker te poetsen, vertroetelen en een beetje te rijden vind ik dat een heel ander verhaal dan wanneer je dagelijks met een groep paarden leeft en werkt.
In dat geval ben je veel meer op elkaar aangewezen en ben je nog meer verplicht goede afspraken met elkaar te maken.

Ander voorbeeld : Onze Haflinger Stef is de goedheid zelve. Hij heeft echter één nadeel en dat is dat hij wat lomp is en graag met zijn mond om zich heen flappert op zoek naar lekkers, nog een 'erfenis' uit zijn verleden. Hij is verschrikkelijk oraal ingesteld en meer dan gek op eten.
Ik weet echter zeker dat hij zou veranderen in een pacman-achtig monster dat alles en iedereen omver zou lopen als mijn leiderschep niet zo onbetwist zou zijn.

Groet van kleerkastfiguur Pien Whip!

Spirithorses schreef :


Laatste aanvulling. En dan hou ik erover op

Stel, je hebt een verschrikkelijk leuke hond die regelmatig met zijn modderpoten over jouw pas geboende vloer loopt en vervolgens op je bed gaat liggen....
Of eh, je nieuwe sloffen aan flarden kauwt, tegen het aanrecht opspringt en je net gebakken kip ervan af eet....
Je rent naar hem toe maar je glijdt uit omdat hij zojuist zijn behoefte heeft gedaan op je keukenvloer....
Zwaar balend ga je met hem uit, maar buiten rukt hij zich los om de kat van de buren achterna te zitten....
Eindelijk ga je naar bed, kruipt onder de lakens en....shit....heeft ie in bed gezeken....
En als je je stem verheft gromt ie naar je....

Hoe voedt je deze hond nou op? Hoe had je deze hond moeten opvoeden? Zo kun je deze hond uit het asiel gehaald hebben he....hij kan ook zijn verleden hebben, net als jouw nieuwe paard.....

Als je niks doet loopt ie over je heen, van je lieve woordjes trekt hij zich niks aan, omdat hij zo te zien het leiderschap op zich heeft genomen.

Groet, Pien

Spirithorses schreef op woensdag, 24 november 2004, 13:34:


Dat ben ik helemaal met je eens. Als je in de wei staat met een groep paarden, is nauwelijks te vergelijken met in je 1tje met je paard bezig zijn. De paarden letten niet alleen op jou, maar ook op elkaar, en ik neem aan dat jij ze ook allemaal in de gaten houdt. Nou moet ik wel zeggen, dat ik nooit in een wei met paarden heb gestaan, die allemaal 'van mij' waren, er zijn altijd wel een paar bij, waar ik geen band mee heb.

Elk paard is vanzelfsprekend anders, al was het alleen maar vanwege verleden.

Met Opal heb ik nu inderdaad gemakkelijk praten, en het is alweer een poosje geleden dat ze een moeilijk paard was, dus de tijd zal de beelden wel wat vertekend hebben.

Maar ik ben nu net deze week begonnen een jonge Lippizaner buiten te zetten, omdat ze 's nachts opgesloten staat, en dat vind ik zielig, en heb dus aangeboden haar elke ochtend te bevrijdenen, omdat ik er eerder ben.
Het was me al opgevallen, dat de mensen die haar naar de wei brachten, voortgesleurd werden.
Maandag heb ik haar eerst geleerd dat ze zelf dr kop in het halster moet stoppen, dat was simpel.
Vandaag deed ze bijna zelf de gesp vast. :)
Vervolgens deur open, dan banjert ze over je heen. Full speed.
Niet een goed plan.
Dus praten en vragen of het ook rustig kan, het nog een keer proberen, en dan gaat het al een stuk beter.
Dan kom je buiten het stallenblok, ze vliegt alle kanten op, want de hooibalen die er elke dag liggen, zijn eng.
OK, dan gaan we dat bekijken. Valt eigenlijk wel mee, dan. Hapje gras laten eten, kalmeren, en weer op weg.
Veel te hard natuurlijk. Touwtje voor dr neus geslingerd (heb ik geloof ik hier geleerd), en ze gaat langzaam lopen, maar wel met hals als periscoop.
Hand op dr nek, beetje kriebelen, grasje laten eten, want opeens ziet ze dat er gras op de grond groeit.
Geen druk op touw.
Doorlopen, door blijven kriebelen.
Halsje blijft beneden, hoofd naast mn schouder, af en toe duwtje tegen mn hand met dr neus, gezellig he, zo samen, ja lieffie, heel gezellig.
Dan komen we bij het hek van de wei. Ipv normaal stil te gaan staan, loopt ze tegen het hek op, je weet nooit blijkbaar, misshien gaat het wel vanzelf open, niet dus.
Rondje lopen, vragen of ze wil stoppen voordat ze tegen het hek aanramt.
OK.
Hek open, en vragen of ze rustig wil blijven, zodat ik niet achter haar aan in volle galop de wei mee word ingesleurd.
Ondertussen heeft ze begrepen wat ik met rustig bedoel, dus dat lukt, draai haar om, kriebel dr, doe het halster af, geef haar nog een knuffel, en dan loopt ze langzaam weg.
Lang verhaal, maar ik hoop dat ik nu wat duidelijker heb kunnen maken wat ik bedoel met vriendjes zijn.

Isabel

Spirithorses schreef op woensdag, 24 november 2004, 14:03:



hééé heb jij mijn hond gevonden ???

Peter Donck schreef op woensdag, 24 november 2004, 15:19:


Jaa, kom hem maar halen Whip! want hij ligt op mijn bed en ik durf hem er niet af te sturen. Duel! Groet, Pien

Spirithorses schreef op woensdag, 24 november 2004, 16:34:


nou gewoon de zak met hondenbrokken openzetten
en als ie erin zit
dichtknopen !

Marianne schreef op woensdag, 24 november 2004, 12:43:


Als ik mijn paard al een halster om doe weet ze dat we ook gaan rijden samen, anders komt dat ding niet om. Das dus aangeleerd , ze weet welk doel het ding heeft maar heeft wel de keuze, ze kan altijd weg lopen.


Mwah, als je richting een mumsel loopt en je paard blijft je gewoon volgen?

Misschien denkt-ie wel 'we gaan richting eten'

Eten geef ik niet, dat doet een ander en dat weet ze ook, als wij samen de wei in zouden komen maar 40 meter uit elkaar gaan staan weet ik wel naar wie ze eerst gaat.
Het punt is bij mij dat ik wil dat ze naar me toekomt om mezelf....niet om het eten.
Ik zal dan dus toch iets hebben waardoor ze naar me toekomt zodra ze ziet dat er geen eten bij de ander te halen is?

of is ie

Nieuwschierig is ze zeker wel, maar wel pas als ik er ook bij ben.
Een ritselende plastic zak die door de wei waait is heel eng hoor, maar als ik hem vast heb en er eens in neus staan we met z´n 2jen tegelijk in die zak te snuffelen, dan is i niet meer eng.

of heb jij onbewust een gebaar gemaakt wat

Tja, als ik iets onbewust doe weet ik het natuurlijk niet, laten we het er op houden dat ik geen bewust signaal geef om mijn te volgen, ik vraag dus niks bewust.
Zou ik zo vanaf de wei naar en door de stad/dorp lopen zal ze me gewoon blijven volgen...ook langs de enge dingen dus.
Toch leider dan? Op basis van vertrouwen? Op basis van rust en zonder dwang/druk ? Met alle keuze voor het paard?
Voordat er mensen gaan zeggen , ja maar jij voert toch snoepjes?
Inderdaad , maar dan wel alleen als we wat gaan leren en om dat uit te bouwen en das in de bak...nooit langs de weg dus.
Daar voer ik niets behalve de gras pol als we ergens stoppen of eens een lik van een ijsje als het heel erg warm is haha. Maar das zelden dus.


Nick

met geweld bereikt men een
hoop,met geduld,vertrouwen
en liefde bereikt men meer

Spirithorses schreef op woensdag, 24 november 2004, 14:03:


leuk verhaaltje Pien hahaha maar uhhh...
Je kent toch ook wel het princiepe ....belonen voor goed gedrag en fout gedrag negeren?
Als bij mijn de honden aanslaan omdat er iemand komt en ik zou daar wat van zeggen dat ze op moeten houden gaan ze nog harder te keer....als ik kijk waarna ze blaffen en negeer ik het houden ze op....hoe kan dit dan? en das niet bewust aangeleerd, en oja, de honden heb ik van pup af aan ( 2 mechelse herders 1 reu en 1 teefje). Mijn vorige 2 honden (2 collies ) reageerde trouwens ook zo...
Sterker nog, hoemeer ik me op zou winden dat ze stil moeten zijn hoe meer ik de indruk krijg dat ze een volgende keer nog harder te keer moeten gaan...heb het geprobeerd echt waar...zonder slaan maar gewoon met de woorden, tis goed volk, stil maar en zelfs naar het kleed verwezen waar ze op liggen ...
Op dat kleed gaan ze wel liggen maar uhhh stil zijn ze echt niet.....Wat moet ik doen dan? De pantoffel of krant aan halen?
Buiten dat dat luisteren uit angst is, iets waar ik dus erg op tegen ben, worden ze daar dus alleen maar argressief van en dat wil ik al helemaal niet...
Zou dat bij paarden dan zoveel anders zijn ?

Gr, Nick

met geweld bereikt men een
hoop,met geduld,vertrouwen
en liefde bereikt men meer