Michiel schreef op vrijdag 2 oktober 2009, 22:19:


Willekeurige greep uit de recepten:

"Maak met de staafmixer een romig mengsel van olijfolie, appelciderazijn of citroen, himalayazout, wat honing en een handvol gemengde kiemen. Voeg eventueel brandnetel en duizendbladbloem aan de dressing toe. Voeg aan de salade ruimschoots zonnebloem- en pompoenpitten toe, of hennepzaad (voor de omega-vetzuren). Helemaal lekker en gezond met wilde planten erin, wat speenkruid, paardebloem, vogelmuur, akkerkool, daslook, kaasjeskruid, berenklauw, om er een paar te noemen, en gekweekte groente naar keuze. "

of:

"Gazpacho met brandnetel

1 rijpe avocado
flink wat verse lavasbladeren
2 tomaten"

Waar de brandnetel moet staat er niet bij en is me volkomen onduidelijk.

Waar ik zogauw in mijn hongerwinter himalayazout vandaan moet graaien en waarom dat himalayazout moet zijn weet ik ook niet - oja toch, dat zijn die roze zoutblokken die rijke stinkerds voor hun poonies kopen.
Kom jij met een dergelijke wereldwijde graailuxe je hongerwinter maar door hoor. Helaas is de smiley ervoor er niet meer want dit vind ik nu eens BullShit!

e m kraak schreef op vrijdag 2 oktober 2009, 23:07:


De eerste reactie van wat een boer niet kent dat vreet tie niet
Overigens de grote berenklauw is zwaar giftig, ik zeg het maar even, bij het recept hoort een heel boek. Laurette van Slobbe eet rauw net als ik, leuke overeenkomst.

Groet, Michiel

Michiel schreef op vrijdag 2 oktober 2009, 23:25:


Sorry ook mijn eerste reactie, de 2de dan:
Gelijk natuurlijk van dat Hymalaya zout, waarschijnlijk kan dat ook gewoon zout zijn. Het is als een baby bullShit! vinden omdat die nat is onder z'n neus. Of het rijksmuseum verwerpelijk vinden omdat er ergens een schilderij te vinden is dat je slecht vind. Het onderwerp "eetbare natuur" is te rijk om te vallen over een zoutkorrel.

Groet, Michiel

Michiel schreef op vrijdag 2 oktober 2009, 23:25:


Heb een donkerbruin vermoeden dat ik meer van al dan niet eetbare planten weet dan jullie bij elkaar


Enig. Maar om een "wilde" plantenboek te vullen met tomaten, avocado's en himalayazout sluit vooral aan bij een publiek dat het mijne niet is. Gewoon culinair luxegeleuter met hier en daar een snufje wildeplant erdoor voor de gein.

e m kraak schreef op vrijdag 2 oktober 2009, 23:48:


Dat vermoeden lijkt me onjuist, was het maar waar dat je meer wist dan Laurette, dat zou echt fatastisch zijn. Ik heb haar boek en je indruk hieronder is er inderdaad in terug te vinden. Onze lijven zijn te zeer gewend aan dood en slap voedsel om de kracht van wilde planten te kunnen verdragen, anders dan in kleine hoeveelheden. Een avocado en een tomaat blijft schitterend voedsel om mee te combineren.


Groet, Michiel

Caatje schreef op vrijdag 2 oktober 2009, 20:13:


Er is niet zoveel keus hoeveel ik ervan voer. De bomen hangen over de wei heen ........

Michiel schreef op zaterdag 3 oktober 2009, 0:04:


Meen je dit nu werkelijk? Wie heeft je dit nu weer wijsgemaakt?

Er is wel een andere, echt bestaande, constante die veroorzaakt dat mensen écht verse groenten (bijv. rechtstreeks geplukt uit moestuin - of uit de "natuur") niet meer lekker vinden: men is gewend geraakt aan de melige nonsmaak van wat er in de supermarktschappen groeit. Die melige nonsmaak is een gevolg van een chemische omzetting van (vers) meest bitter smakende stoffen, gebeurt dus ook als je je wildeplantjesoogst even laat liggen (een dag is al meer dan genoeg om niet meer "vers" te zijn).
Je hebt daarnaast wel een beetje gelijk dat cultuurgewassen een marktselectie zijn, maar die selectie vindt plaats op grond van eigenschappen als uiterlijk en smaak, echter niet op "kracht". Welke "kracht"?

e m kraak schreef op zaterdag 3 oktober 2009, 14:04:


Je kent die kracht niet? Toch alleen boekenkennis dus of is je lijf zo ongevoelig dat alles er in mag verdwijnen?

Als je het kookt verdwijnt die krachtige uitwerking op ons lichaam voor een groot deel. Door het eten van rauwe gevonden planten heeft de schrijfster L.v S. de ervaring dat haar lijf allerlei beperkingen aan geeft, wat betreft de hoeveelheden van de verschillende soorten. Dat is enerzijds individueel haar eigen lijf en anderzijds te maken met de soort plant. Moeilijk om dat objectief te scheiden natuurlijk, maar toch belangrijk.

Ik heb zelf nog bijna geen ervaring met paardenbloem, brandnetel, speenkruid, etc. Wel veel ervaring door 20 jaar eten van uitsluitend rauw voedsel. En ook met gekocht voedsel geeft het lichaam soms stops aan, ook afhankelijk van de soort (wat voor eenieder geld). Als je rauw voedsel onderling mixt dat wordt dit stop-gevoel difuus of verdwijnt. Jonge kinderen ervaren nog veel duidelijker stops als reactie op gezond voedsel. Hoe vaker gekookt en hoe meer gemixt, met een aantal jaren erbij, en hun lijven geven het minder en minder aan. Moeders zijn er blij mee dat hun kind eet wat ze klaar maken. In plaats dat ze kunnen aanbieden wat het kind nodig heeft: een vrije keus uit een ruim aanbod van rauwe groente en fruit.

Groet, Michiel

Michiel schreef op zaterdag 3 oktober 2009, 15:41:


Een toevoeging: de kracht van rauw voedsel uit de vrije natuur heeft ook te maken met de medicinale werking van veel soorten, die de verschillende organen en functies stimuleren. En daar kun je maar beter niet te veel of te langdurig eenzijdig van eten. De kennis daarover helpt om het verantwoord toe te kunnen passen, al is luisteren naar je eigen instinctieve stops nog beter, vooral omdat de wenselijke hoeveelheid telkens varieert. In kinder gedrag zie je dit heel helder terug. Die kunnen halverwege een appel, peer, tomaat stoppen om dan verder te gaan met iets anders. Ouders proberen hun dan te leren het eerst helemaal op te eten, omdat ze die instinctieve reactie vergeten zijn. Soms zeggen ze "hoe kun je dit nu weigeren, daar was je gisteren nog zo dol op". Ja daarom juist, het lijf wil nu wat anders.

Groet, Michiel

Michiel schreef op zaterdag 3 oktober 2009, 19:39:


Je bedoelt met "kracht" dus eigenlijk gewoon relatieve hoeveelheid (zoals "een krachtige wind" = 6 Bft = ong. 11-14 m/s waar eigenlijk ook geen "kracht" maar een windsnelheid mee wordt bedoelt) aan chemie.

Weet je, misschien is het wel de voor mij zweverige wijze van bewoording die me zo "krachtig" tegen de borst stuit. Ik krijg er hetzelfde gevoel bij als blokken met-de-hand-gegraven-himalayazout voor m'n ponies... van-me-lang-zal-ze-leven-nooit-niet!!!

Ik heb overigens een redelijk grote ervaring in het consumeren van "wilde" spullen en kan je verhalen dat ik bijvoorbeeld blauwe reiger met bosaardbeiensaus heel lekker vind, maar niet rauw hoor
Voor veel recepten moet je in oude boeken zoeken, toen één en ander nog gewoon was. Wist je dat lepelaar voorbehouden was aan de adel?
Praktischer is natuurlijk dat wat van nature als "stapelvoedsel" voorradig is, wijd verbreide planten- en typische prooidiersoorten. Truuks als molsla maken moet je toch echt even uit de boeken opdoen, lijkt mij....