Britt Claeys schreef op dinsdag 4 november 2008, 23:44:


Had je niet met "dezelfde" vraag gezeten wanneer je hem had laten inslapen, in de zin van 'had ik hem nog maar een kans gegeven'?
Nu heeft hij in zoverre dat gebeurt(?) er zelf voor gekozen, het was zijn tijd om te gaan. Of de morfine het proces besneld heeft weet ik niet.
Ik denk dat hij jou een heel fijn kado heeft gegeven om niet die beslissing te hoeven maken. Hij heeft op zijn tijd en wijze afscheid van jou genomen.

Wens je heel veel sterkte! Neem de tijd om verdrietig te zijn, maar... blijf het verdriet niet koesteren en geniet van je andere paardjes.

Britt Claeys schreef op dinsdag 4 november 2008, 23:44:


He Britt, stiekum hier toch ook traantjes he, alhoewel ik Blackske nooit persoonlijk heb gekend... zo'n dier gaat door jouw verhalen leven... en nu is hij er dus niet meer.
Sterkte Britt......

Wil

Britt Claeys schreef op dinsdag 4 november 2008, 23:44:


Dat heb je mooi geschreven Britt... kreeg het er weer moeilijk bij ...
Ongeveer hetzelfde gebeurde met mijn hond vorig jaar in mei.
Ik kwam thuis van mijn werk en hij was vredig ingeslapen, dit was op zaterdagnamiddag. De maandag erop zou ik hem laten inslapen...
Aan de éne kant was ik "opgelucht" dat ik uiteindelijk die beslissing niet moest nemen, die had hij voor mij genomen...
Mijn andere honden reageerden ook goed, ze hadden blijkbaar al afscheid genomen...
Mijn da legde me uit dat het bij dieren "anders" wordt verwerkt en mee wordt omgegaan.
Maar ja die grote leegte.... daar blijf je mee zitten natuurlijk, trek je op aan je andere paardjes en geniet ervan, tijd heelt vele wonden maar de herinneringen: die neemt niemand je af!
Dikke knuffel, Ilse

Ilse Bartholomeeusen schreef op woensdag 5 november 2008, 13:41:


Ik voel met je mee! Ik ga zowieso ooit zelf met een gelijkaardige situatie geconfronteerd worden, en ik hoop dat ik dan even moedig kan zijn als jij!
Veel sterkte!
Zoals anderen al zeiden: neem zeker de tijd om verdrietig te zijn!
En koester alle mooie herinneringen!

groetjes x

Britt Claeys schreef op dinsdag 4 november 2008, 23:44:


Lieve Britt,

Ik had hij bij de foto's gereageerd en loop erg achter met lezen.

Ik wil je steunen met het verdriet en verlies van Black,leven en sterven horen bij elkaar en sterven is iets natuurlijks.
Een mens denkt daar naar over maar een dier ziet dat denk ik anders.
Dat schuldgevoel houd je altijd,ook als je paard hebt in laten slapen.
Dat schreef iemand hier laatst nog....heb ik de verkeerde keuze gemaakt....mag ik beslissen??.
Het is goed zo,je hebt er alles aangedaan en je hebt mooie herinneringen aan een dier die jouw paard mocht zijn!!!

Mijn paard lag ook s'avonds ineens dood(bijna 30 jaar) en de dierenarts vertelde dat ze rustig was gegaan(zonder medicatie want het was plotseling),het zand voor de stal was niet omgewoeld.
Ook ik heb plukje manen genomen en deel staart.
Dat doe ik ook met mijn hondjes en andere dieren.
Het idee dat ze echt hebben bestaan voor mij en iets tastbaars.
Ik praat nog steeds soms tegen haar als ik met de paardjes bezig ben en soms als ik ze roep zit haar naam er gewoon hardop tussen,ze blijft .
Neem de tijd om het te verwerken,huil als je het nodig hebt en zoek je troost bij de andere paardjes,ze steunen je en voelen je verdriet.

Groet en liefs Conny

Britt Claeys schreef op dinsdag 4 november 2008, 10:27:


Ach Britt, ben al een week niet meer op het forum geweest en lees nu pas het bericht! Wat kunnen we meer doen dan je psychisch een beetje proberen te steunen? Wens je heel veel sterkte toe.
Myr

amar schreef op maandag 10 november 2008, 4:56:


Dank u.
We zijn nu een weekje verder en hoewel de andere paarden er niet veel last van lijken te hebben, ze zijn wel nog altijd wat rustiger en erg aanhankelijk, zie ik sommige gedragingen van Blackske nu in Jeanneke.
Ze krijgen alle dagen elk een worteltje van mij en als ik er niet ben van mijn bompa. Vroeger kwamen Nobody, Jeanneke en Soraya vlak aan de draad staan, Blackske bleef enkele meters op afstand (hij kon ook uren wachten aan de draad als mijn bompa in zijn hofke bezig was, uit compasse kreeg hij er dan altijd eentje extra ). Nu komen ze bij mij nog alle drie tot aan den draad maar Jeanneke houdt wel iets meer afstand (vroeger echt ni, met haar hoofdje over den draad), bij mijn bompa houdt ze enkele meters afstand.
Het lijkt wel of zij het meeste treurt, ze staat geregeld alleen in de hoek van de wei te kijken naar de paarden op de wei ernaast (Blackske deed dat ook veel). Als ik op de wei stront aan't scheppen ben, is ze precies een hondje dat aan mijn been plakt en wilt ze steeds flodderen.
Nobody en Soraya zijn ook wel flodderachtig, maar die houden na een tijdje op en gaan verder eten.
Ze zullen hun draai wel terug moeten vinden, de plaatsen terug verdelen.
Het doet wel raar, ik mis Blackske verschrikkelijk hard en 3 paarden lijkt zo weinig. Ik ben zo snel klaar met mest scheppen en moet nog uitzoeken hoeveel ik ze moet eten geven, ik geef nog steeds te veel.
Onbewust pak ik soms nog 4 pekes ipv 3 of ga ik op zoek waar de 4de staat. Toen ik aan het rijden was en er maar 2 in de piste zag staan, was ik een kleine seconde in paniek want waar was die 3de naartoe?
Dat zijn dingen die je wel weet, maar de gewoonte is er nog niet, raar...