yES - training schreef op dinsdag 4 november 2008, 18:01:


Veel sterkte Britt...
Hij heeft ongetwijfeld een schitterend leven bij jou achter de rug.

Britt Claeys schreef op maandag 3 november 2008, 22:36:


zenuwsymptomen kunnen het gevolg zijn van hepatoencephalopathie (lever die blokkeert waardoor afvalstoffen niet meer afgebroken kunnen worden). Jammer Britt, ik vind het ontzettend jammer voor je en voor Black. Aarzel niet om de juiste beslissing te maken voor hem. Als je wil, je mag me altijd even bellen om je hart eens te luchten. Cindy

Britt Claeys schreef op maandag 3 november 2008, 23:03:


Die LDH op zich (niet zo'n belangrijke stijging), is het minste ... geloof me.

Britt Claeys schreef op dinsdag 4 november 2008, 10:27:


Britt,
Veel sterkte, meid. Ik heb ooit mijn oude merrie ook verloren. T'was de dag voor een belangrijk examen, totaal overwachts, niemand wist wat er gebeurt was. Ik weet wat je doormaakt. Hopenlijk vind je wat troost bij je andere paardjes. Ook zij zullen het begrijpen.
Cindy

Maar Britt toch! Wat erg....
Denk aan al de mooie momenten die je met Black hebt mogen beleven. Ik hoop dat je toch wat troost haalt uit al die berichtjes hier.
Veel sterkte,

Marianne

Een beetje laat, maar wil je toch veel sterkte wensen. Het verlies van een paard is vreselijk, maar probeer je te troosten met het feit dat het ouderom was, en dat hij een mooi leven bij jou heeft mogen hebben, waar er velen maar van kunnen dromen. Het is hartverwarmend om te lezen hoe je hem volgde en eigenlijk al wist wat er te gebeuren stond, ook al hoop je op een ander vervolg. Zoals Anne Marie al zei, het lijkt wel of hijzelf de beslissing heeft genomen om het jou te besparen.
Warme groetjes

Bedankt voor de lieve berichtjes en mailtjes.
Ik heb Black niet laten inslapen, hij is uit zichzelf heengegaan. In overleg met de DA gingen we nog 1 nachtje wachten, dat kon wel volgens haar, ze wou nog even vechten en met die morfine ging dat wel. Ik heb 4m geleden ook 's avonds voor zo'n keuze gestaan en als ik toen had beslist om hem te laten inslapen, had hij geen mooie laatste zomer gehad. Dat hele kleine sprankeltje hoop flitste weer door mijn hoofd.
Gisteren heb ik me vrij sterk kunnen houden, maar hij werd zo afwezig en toen ben ik beginnen snikken als een klein kind. Hij werd terug alert en keek me aan, precies of hij me zei of het wel goed was zo. De laatste keer dat ik ben gaan zien gisteren, draaide hij zich om. Ik mocht hem wel strelen maar ik kon zien dat hij liever gerust gelaten werd, ik heb dat gerespecteerd. Als ik kon merken dat hij mij nodig had, had er heel de nacht gezeten maar je moet het moment zelf bekijken en je eigenbelang opzij kunnen zetten vind ik.
Vanmorgen stond ik er van zodra het licht was, voorgevoelens had ik wel maar dat wil je nog even naast je neerleggen. Hij lag neer en bewoog niet meer, heb nog 2 maal zijn naam gefluisterd voor het tot me doordrong, heb me even naast hem gezet. Enkel de mensen die gevraagd hadden om iets te laten weten, heb ik een berichtje gestuurd, de antwoorden niet meteen gelezen en ik wou niet bellen om niet te knappen voor mijn stage. Dat uurtje is me gelukt, moeizaam maar kzat op automatische piloot. Toen ik daarna in de auto zat, kon ik me niet meer inhouden, ik had me al sterk genoeg gehouden.
Ik heb nog vele uren op de wei doorgebracht, dat was eigenlijk de enigste plek waar ik tot rust kwam. Nobody, Jeanneke en Soraya waren rustig lief, niet het gewoonlijke bekkengetrek om de meeste aandacht te krijgen en ze schijnen er niet veel last van te hebben. Ik heb ook veel naast Blackske gezeten, heb hem nog wat gestreeld en tegen gesproken. Rond 5u zijn ze gekomen om hem naar voren op de oprit te doen, dan heb ik afscheid van hem genomen want daar wou ik ni bij zijn. Ik heb een grote pluk manen en zijn staart als aandenken, noem me maar emotioneel maar mentaal helpt het wel om nog een stukje van hem te hebben.
Uiteraard zit ik nog met de vraag of ik hem niet beter gisterenavond had laten inslapen en niet egoïstisch nog een nacht te wachten. Maar ik heb bevestiging gekregen dat hij niet veel heeft kunnen afzien door die morfine en alle andere pijnstillers. Hij lag ook mooi in de stal, hij heeft niet gesparteld, alles lag nog netjes. Ik denk dat hij vrij rustig is ingeslapen op een manier hoe hij het zelf wou, alleen zonder veel tamtam. Zo is hij ook altijd al geweest...

Els Kleverlaan schreef op dinsdag 4 november 2008, 10:39:


Lieve Britt,
ik ken niet het levensverhaal van Black, maar wat ik hieruit kan opmaken is dat je een oud paard nog een hele fijne tijd hebt gegeven..... Rustig uitbollen, in een kleine kudde vertoeven en paard kunnen zijn. Je zal wel veel verdriet hebben, maar hoop dat je jezelf toch een beetje kan troosten met deze gedachte. Black zit op een eindeloze wei, zonder zorgen of pijn met warme herinneringen aan zijn baasje hier in Wommelgem.
Heel veel sterkte aan jou, je vriend en de andere paardjes, die zullen hun maatje ook wel missen.
Katrien

Britt Claeys schreef op dinsdag 4 november 2008, 23:44:


Had je niet met "dezelfde" vraag gezeten wanneer je hem had laten inslapen, in de zin van 'had ik hem nog maar een kans gegeven'?
Nu heeft hij in zoverre dat gebeurt(?) er zelf voor gekozen, het was zijn tijd om te gaan. Of de morfine het proces besneld heeft weet ik niet.
Ik denk dat hij jou een heel fijn kado heeft gegeven om niet die beslissing te hoeven maken. Hij heeft op zijn tijd en wijze afscheid van jou genomen.

Wens je heel veel sterkte! Neem de tijd om verdrietig te zijn, maar... blijf het verdriet niet koesteren en geniet van je andere paardjes.

Britt Claeys schreef op dinsdag 4 november 2008, 23:44:


He Britt, stiekum hier toch ook traantjes he, alhoewel ik Blackske nooit persoonlijk heb gekend... zo'n dier gaat door jouw verhalen leven... en nu is hij er dus niet meer.
Sterkte Britt......

Wil

Britt Claeys schreef op dinsdag 4 november 2008, 23:44:


Dat heb je mooi geschreven Britt... kreeg het er weer moeilijk bij ...
Ongeveer hetzelfde gebeurde met mijn hond vorig jaar in mei.
Ik kwam thuis van mijn werk en hij was vredig ingeslapen, dit was op zaterdagnamiddag. De maandag erop zou ik hem laten inslapen...
Aan de éne kant was ik "opgelucht" dat ik uiteindelijk die beslissing niet moest nemen, die had hij voor mij genomen...
Mijn andere honden reageerden ook goed, ze hadden blijkbaar al afscheid genomen...
Mijn da legde me uit dat het bij dieren "anders" wordt verwerkt en mee wordt omgegaan.
Maar ja die grote leegte.... daar blijf je mee zitten natuurlijk, trek je op aan je andere paardjes en geniet ervan, tijd heelt vele wonden maar de herinneringen: die neemt niemand je af!
Dikke knuffel, Ilse

Ilse Bartholomeeusen schreef op woensdag 5 november 2008, 13:41:


Ik voel met je mee! Ik ga zowieso ooit zelf met een gelijkaardige situatie geconfronteerd worden, en ik hoop dat ik dan even moedig kan zijn als jij!
Veel sterkte!
Zoals anderen al zeiden: neem zeker de tijd om verdrietig te zijn!
En koester alle mooie herinneringen!

groetjes x

Britt Claeys schreef op dinsdag 4 november 2008, 23:44:


Lieve Britt,

Ik had hij bij de foto's gereageerd en loop erg achter met lezen.

Ik wil je steunen met het verdriet en verlies van Black,leven en sterven horen bij elkaar en sterven is iets natuurlijks.
Een mens denkt daar naar over maar een dier ziet dat denk ik anders.
Dat schuldgevoel houd je altijd,ook als je paard hebt in laten slapen.
Dat schreef iemand hier laatst nog....heb ik de verkeerde keuze gemaakt....mag ik beslissen??.
Het is goed zo,je hebt er alles aangedaan en je hebt mooie herinneringen aan een dier die jouw paard mocht zijn!!!

Mijn paard lag ook s'avonds ineens dood(bijna 30 jaar) en de dierenarts vertelde dat ze rustig was gegaan(zonder medicatie want het was plotseling),het zand voor de stal was niet omgewoeld.
Ook ik heb plukje manen genomen en deel staart.
Dat doe ik ook met mijn hondjes en andere dieren.
Het idee dat ze echt hebben bestaan voor mij en iets tastbaars.
Ik praat nog steeds soms tegen haar als ik met de paardjes bezig ben en soms als ik ze roep zit haar naam er gewoon hardop tussen,ze blijft .
Neem de tijd om het te verwerken,huil als je het nodig hebt en zoek je troost bij de andere paardjes,ze steunen je en voelen je verdriet.

Groet en liefs Conny

Britt Claeys schreef op dinsdag 4 november 2008, 10:27:


Ach Britt, ben al een week niet meer op het forum geweest en lees nu pas het bericht! Wat kunnen we meer doen dan je psychisch een beetje proberen te steunen? Wens je heel veel sterkte toe.
Myr

amar schreef op maandag 10 november 2008, 4:56:


Dank u.
We zijn nu een weekje verder en hoewel de andere paarden er niet veel last van lijken te hebben, ze zijn wel nog altijd wat rustiger en erg aanhankelijk, zie ik sommige gedragingen van Blackske nu in Jeanneke.
Ze krijgen alle dagen elk een worteltje van mij en als ik er niet ben van mijn bompa. Vroeger kwamen Nobody, Jeanneke en Soraya vlak aan de draad staan, Blackske bleef enkele meters op afstand (hij kon ook uren wachten aan de draad als mijn bompa in zijn hofke bezig was, uit compasse kreeg hij er dan altijd eentje extra ). Nu komen ze bij mij nog alle drie tot aan den draad maar Jeanneke houdt wel iets meer afstand (vroeger echt ni, met haar hoofdje over den draad), bij mijn bompa houdt ze enkele meters afstand.
Het lijkt wel of zij het meeste treurt, ze staat geregeld alleen in de hoek van de wei te kijken naar de paarden op de wei ernaast (Blackske deed dat ook veel). Als ik op de wei stront aan't scheppen ben, is ze precies een hondje dat aan mijn been plakt en wilt ze steeds flodderen.
Nobody en Soraya zijn ook wel flodderachtig, maar die houden na een tijdje op en gaan verder eten.
Ze zullen hun draai wel terug moeten vinden, de plaatsen terug verdelen.
Het doet wel raar, ik mis Blackske verschrikkelijk hard en 3 paarden lijkt zo weinig. Ik ben zo snel klaar met mest scheppen en moet nog uitzoeken hoeveel ik ze moet eten geven, ik geef nog steeds te veel.
Onbewust pak ik soms nog 4 pekes ipv 3 of ga ik op zoek waar de 4de staat. Toen ik aan het rijden was en er maar 2 in de piste zag staan, was ik een kleine seconde in paniek want waar was die 3de naartoe?
Dat zijn dingen die je wel weet, maar de gewoonte is er nog niet, raar...