Parelli verandert continu, verbetert continu. Pat zelf verandert, in hoe hij de dingen doet (bijvoorbeeld het
trailerladen zoals ik al schreef), maar nog veel meer verandert de manier waarop hij zijn programma aan de mensen wil aanleren. Hij is oorspronkelijk met zijn thuisstudiepakketten begonnen om bv. de verafgelegen mensen in Australie iets te kunnen geven. Langzaamaan begon hij dan de resultaten te zien, van mensen die niet (zoals in het prille begin) van hem les hadden gehad, of zelfs nauwelijks van een instructeur, en kon hij de resultaten van zijn pakket zien. We weten al lang dat hij daar niet altijd tevreden mee was, Linda vertelt dat ook al op de L&HB DVD's, dat ze level 3 mensen zagen met ongelukkige, geforceerde paarden. Ze blijven dus aan die thuisstudiematerialen sleutelen om de boodschap duidelijker te maken, en de veranderde levels assessments zijn daar een belangrijk deel van, gezien die assessments juist de strevers onder ons erg gaan leiden.
Ik zal de 'regels' van
Parelli nog even herhalen:
1 De relatie met je paard komt op de eerste plaats (niet de prestatie)
2 Bestudeer alle vier savvy's (basis eerst, dan pas specialisatie)
3 Blijf jezelf continu verbeteren
Nu ik hier live ben zie ik (in momentopname dan toch) hoe Pat en Linda
Parelli zouden willen dat we met onze paarden zijn. Ik zie ook dat veel mensen die van zichzelf vinden dat ze
Parelli doen daar maar voor een deel aan voldoen, ikzelf trouwens ook hoor. Bijvoorbeeld ik dacht dat ik al redelijk goed bezig was met opzadelen bv. omdat ik dat doe zonder halster en zonder afgesloten ruimte, zodat Lolita wel degelijk met haar volle medewerking wordt opgezadeld. So far so good, maar als ik in de demo's hier zie hoe fijn er ook nog gekeken wordt hoe je paard mee wil werken bij het aandoen van het halster, hoe ze letten op de kleine tekentjes van 'euh ik weet niet of ik wel wil/durf' ... Niet dat het nu erg is dat ik wat meer direct-line was - hup met dat halster (paarden vergeven immers veel), maar het is mooi te weten dat we naar nog beter kunnen streven.
Ik ga het nu trouwens nog moeilijker hebben als ik op 'normale' maneges en paardenevenementen kom. Hier ben ik er nu zo aan gewend dat paarden de mens 'vangen' en dat het niet omgekeerd moet, dat paarden plezier hebben, op hun mens letten, meedenken,... Het opstappen bv., zoiets simpels. Als ik zie hoe de paarden zijwaarts naar het hek toekomen waar hun baasje opstaat om ze te laten opstappen, of de reusachtige trekpaard-paint kruising van de kleine Avery, dat paard vindt het maar niks dat ze op de normale manier opstapt met haar korte benen helemaal naar die stijgbeugels, dus die tilt haar heel voorzichtig op met zijn hoofd-hals tot ze op zijn rug glijdt. Als paarden van A naar B geleid worden kan dat ook aan een enkel touwtje om de hals of zelfs zonder, ze lopen niet weg van hun mens. Paarden staan rustig stil voor opzadelen en opstijgen, niet vastgebonden, en als ze niet zouden stilstaan dan wordt er gekeken waarom en een stapje teruggegaan. De was van
Parellimensen is te herkennen aan de cookiecrumbs en de graantjes die overal tussen de kleren zitten. Bij het rijden met teugels op contact (finesse) is het eerste doel een relaxed paard, dan pas de rest er bij. Niet de opgefokte 'normale' paarden die (letterlijk) stijf van de stress rondtrippelen, scheef en met een holle rug, en soms ook nog onderhals... En zo kan ik nog wel even doorgaan. Niet dat het hier allemaal continu rozengeur en manenschijn is, we leren ook allemaal nog. Het leuke is dat de drijfveren van de mensen hier met hun paarden zo anders is, en dat is heel aangenaam. Je zou denken dat we, omdat we met zo weinig tevreden zijn en niet eisen dat het NU gebeurt, dat we ook niet veel kunnen doen met onze paarden, maar het tegendeel is het geval, ik zie hier de leukste dingen gebeuren.
Expect a lot, accept a little, reward often!
Groetjes (en sorry voor de preek)
________________________________________________ Nathalie
Warboel
