Jacqueline v d Berg schreef op maandag 7 juli 2008, 23:14:


Ja dat doet pijn, we kunnen haar niet helpen.
Het enige wat we kunnen doen is haar respecteren en de hele wereld die veroordeelt laten kletsen.
Ik vraag me nu af wat doe ik als de complicaties zoals hoefbevangenheid komen, een keer behandelen en afwachten of gelijk zeggen nee dit paard mag gaan, ze heeft genoeg gehad.

Esther schreef op dinsdag 8 juli 2008, 0:40:


Moeilijk he?

(godsamme!!!!)

Wil schreef op dinsdag 8 juli 2008, 0:52:


Ja heel erg moeilijk, ze is nog maar 9 of moet nog 9 worden. Terugkijkend heeft ze het al zeker 2 jaar. Het is gewoon niet eerlijk, juist voor haar niet met haar verleden. Machteloos sta je.

Esther schreef op maandag 7 juli 2008, 22:56:


Misschien ... ze wil de medicijnen niet.
Misschien ... geeft ze te kennen.
Misschien ... vraagt ze gewoon.
Misschien ... vraagt ze gewoon niks.
Misschien ... wil ze gewoon gaan.

Vergelijken met 3 jaar terug is in deze situatie niet zinvol, zo lijkt mij. Björk is nu zoals ze is, evolutie van háár leven.

Papillon was een vechter. Hij gaf zich nooit. Tot hij zich voor mijn ogen ging rollen in de wei en niet meer recht kon. Maar hij kwam nog overeind door zich op te drukken vanuit zijn spronggewrichten.
Dit was niet paardwaardig meer. Op dat ogenblik heb ik beslist hem te laten gaan.
Een onbeschrijflijk bevrijdende spanning viel van mij af.
Dierenarts gebeld ... 2 dagen later had hij eindelijk de finale pijnloze rust die hij verdiende.
Het was mijn beslissing, ik was het hem verplicht.

Ik kan het niet genoeg herhalen: héél veel respect voor jou weloverwogen en integere aanpak.
Héél veel moed, meisje.
_______
Herman
"Willen IS Kúnnen"

Esther schreef op dinsdag 8 juli 2008, 1:24:
Goh, wat is eerlijk ...

Mijn beste vriend is op amper 32 jarige leeftijd omgekomen in een dramatisch verkeersongeval: 256 auto's op elkaar, met 10 doden tot gevolg. Hiervan waren er 3 niet identificeerbaar...
Één van deze 3 was mijn beste vriend.

Eerlijk? Het leven zelf is altijd eerlijk.

Björk heeft jou in de laatste 2 jaar méér geleerd dan de meeste paarden jou in een kwart-eeuw zouden kunnen leren.

Papillon heeft mij in zijn 3 jaar dat ie bij mij was de weg gewezen van het natuurlijk omgaan met paarden.
Zijn dood heeft mij effectief op weg gezet.
Is dat eerlijk?

De rijkdom van het leven wordt niet bepaald door tijdsduur, maar door intentiteit.

En na alles wat ik al al gelezen heb, is jou samenzijn met Björk best wel intens.
Dus eerlijk ?
Je kan hooguit slechts blijven herhalen: "Dank-je-wél Björk ! Gewoon voor wie je bent."
_______
Herman
"Willen IS Kúnnen"

Herman schreef op dinsdag 8 juli 2008, 1:24:


Zoals ze zich nu gedraagt denk ik dit kan niet meer.
Ik denk nu we haar weer hebben kunnen pakken we haar vertrouwen wel weer terugkrijgen in twee dagen. Ze staat weer bij huis. Eten doet ze niet. Alles uit emmer of hand is fout. Ik denk dat het in een dag of twee lukt haar wel weer te pakken zonder stress. Ze heeft denk ik nu geen pijn, ze paranoia voor vieze smaakjes. Gras eet ze wel , Er zijn een paar opties over.
Ophokken en haar breken om de medicijnen te geven en na de medicijnen iets lekkers te geen. Probleem is ze wil niets lekkers meer en niets eten
Ophokken en zorgen dat ze echt honger heeft.
Of zoals we proberen, wachten tot ze vrijwillig weer vertrouwen heeft en dan maar zien waar het schip strandt.
We weten dat de medicijnen helpen, ze knapte zo enorm op. Nu e zonder zit is ze weer ziek en dat ging rap achteruit, dat wisten we ook toen we overlegden met de DA met de vraag wat nu? Maar er is niemand die weet hoe je de medicatie er in moet krijgen en er is geen alternatief.
Ik denk wel eens was het nou naar Falk of Bret, die vreten alles en zijn gewone paarden, zij zijn niet getraumatiseerd zoals Bjork. Het is gewoon niet eerlijk.

Esther schreef op dinsdag 8 juli 2008, 1:58:


Nah... nog een laatste idee als de tandpasta (of pindakaas) niet werkt.......

Oplossen en als drinken geven ?
Ons Moon krijgt bijv. altijd dorst na een paar biks-korrels (als ik dat gebruik met clickeren).

Appart zetten , wat biks op de grond en een bak water met het opgeloste medicijn ?
Moet dan (tijdelijk dagelijks) wel even appart van de andere staan natuurlijk.

Nick Altena schreef op dinsdag 8 juli 2008, 2:58:


Och Es , het is niet eerlijk....
Ik kan me geloof ik wel voorstellen hoe je je voelt.
Aan de ene kant wil je haar de medicijnen er wel in proppen , maar aan de andere kant wil je haar vertrouwen niet weer beschadigen.
Ik wens je veel sterkte met wat je ook beslist!

Gr Esther

Esther schreef op dinsdag 8 juli 2008, 1:58:


Kan me je tweestrijd zo goed voorstellen; je wilt dat ze haar medicatie neemt, ze doet het er zo goed op....ze móet het nemen, anders gaat ze dood...
aan de andere kant, ze wil niet, tis vies en ze wil niet....vertrouwt je niet meer...en dat is zo verschrikkelijk, want wat schiet er dan nog over....van jullie band, van alle goede dingen..
Hoe ver je wil gaan, dat kan alleen jij bepalen samen met Bjork.
Ach Esther, jij kent je paardjes zo goed...volg je hart, je gevoel...het moet zo aartsjemoeilijk zijn...

Esther schreef op maandag 7 juli 2008, 22:56:


Wat ontzettend akelig!! En wat was ze mooi drie jaar geleden. Wat een prachtpaardje. Wees maar trots en dankbaar op haar.

Wens je heel veel sterkte toe, weet anders niets te zeggen.

Esther schreef op maandag 7 juli 2008, 22:56:


Misschien een rare vraag, maar opereren is geen optie bij Cushing? Ik heb er iig nooit van gehoord, dus dat zal wel niet. Kun je Mo om hulp vragen? dat die Björk eens onder handen neemt? Misschien brengt ze wat licht in de duisternis?
Wat is het toch een ellendige ziekte en wat is het bij haar aggressief, omdat ze jong is waarschijnlijk.
Mijn oude pony Blackie had er feitelijk weinig last van, krulhaar, ringen op de hoeven, veel plassen, wat depressief, maar ze is geëuthanaseerd wegens degeneratie van het ruggenmerg. Tot die tijd functioneerde ze als gezelschapsdame goed.
Appelsap had je al geprobeerd he. En zelf suikerklontjes maken (met water oplossen) met de pil in het midden? In een emmer doen en weglopen, zodat ze het zelf moet pakken?

Hey Esther,

ik weet hoe je je voelt. Ik heb twee paarden uiteindelijk moeten laten gaan - je stelt uit, tot ze zelf aangeven dat het voor hen niet meer hoeft. Je hebt haar het best mogelijke leven gegeven, en hoe moeilijk het ook is, soms is het beter los te laten, zowel voor haar als voor jezelf.
De herinnering blijft, natuurlijk. Soms, als ik naar de wei kijk, verwacht ik daar nog steeds een zwart paard tussen, maar - geen Naomi meer; en ik noem Adje vaak ook "Gazelle", bijvoorbeeld.
Sterkte!

Esther schreef op dinsdag 8 juli 2008, 1:24:


Wat zegt je dierenarts ervan? Is er geen andere manier om de medicijnen toe te dienen. Injecties, bijvoorbeeld of hele kleine pilletjes of......
En anders eens bij een andere dierenarts informeren.
Of Piet of Conrad uitnodigen om met clickeren de medicijnen toe te dienen.
Er is echt veel mogelijk met clickeren. Dat hebben wij net weer mogen ervaren met onze jaarling die een beenwond had die hij niet liet behandelen.

Moniek