Aafke schreef op donderdag 3 juli 2008, 14:01:


Mijn hand heeft heel veel verschillende functies, te belonen, gerust te stellen, leiding nemen, weg sturen, terug laten komen, waarschuwen, leiden, straffen ect ect maar voedsel is een functie die mijn hand ne net weer niet heeft.

Laat ik dan maar eerst uitleggen hoe ik denk dat de geest van een paard in elkaar zit. Dit is vergelijkbaar met een kind van 3 jaar maar dan zonder de menselijke emoties die wij mensen en toch wel erg graag aan vast plakken.
Bij kinderen van deze leeftijd is het belangrijk om duidelijke grenzen te stellen en daarin zwart/wit te zijn.
Alles wat goed gedaan is daar wordt het paard de hemel mee ingeprezen (hand, stem, lichaamshouding) alles wat niet kan en mag wordt duidelijk gemaakt door staf (uit de kudde sturen, een schop onder de kont (die nog altijd 100x liever is dan een pakslaag van een van de merries), een waarschuwende stem, afwijzende lichaamshouding ect ect).
De meeste paarden hoeven vaak alleen maar beloont te worden omdat ze hun best doen voor hun Alpha, soms willen ze de plaats van de Alpha bediscuseren en dan zal hieruit toch echt wel een reactie moeten komen om je plaats te behouden.
Actie is reactie en op een reactie moet weer actie komen (positief en negetief gezien)

Realist schreef op zondag 6 juli 2008, 15:43:

"Hun Alpha"?
Daar bedoel je dan jezelf mee, je vindt dat jij de alphamerrie bent? Als ik een paard was zou ik jou maar een rare alpha vinden, een deeltijdalpha, want je bent het grootste deel van de tijd afwezig...!
Ik denk dat de misinterpretatie zit in het feit dat je jezelf op paardenniveau wil afstellen door jezelf als leidmerrie te betitelen. De mens is geen paard, verre van zelfs, mensenhanden zijn niet vergelijkbaar met hoeven, handelingen van een mens worden doorgaans door het paard totaal anders ervaren. Klopjes op de hals, stemgebruik, zoenen, allemaal erg onplaatsbaar voor een paard. Dat ie er op den duur aan went, is wat anders. Dat een paard de mens een roofdier vindt omdat zijn ogen naast elkaar staan is net zo'n onzin als het lickin' 'n' chewin' van Monty Roberts betitelen als: ik ben een graseter kijk maar.

In mijn optiek ziet het paard de mens als wezen met een raar model, gekke motoriek en afwijkend gedrag waar allerlei vormen van interactie mee mogelijk zijn, maar die wel van een totaal ander slag zijn dan zijzelf.
Mensen willen juist wél graag geloven (en acteren, god bewaar me) dat ze zelf ook een soort paard zijn omdat ze het paard en zijn gedrag dan beter menen te snappen.
Da's een soort omgekeerd antropomorfisme. Zeg maar eh... hippomorfisme.

Christel Provaas schreef op zondag 6 juli 2008, 21:35:


Tsjonge jij verwoordt in een paar zinnen wat ik al jaren probeer uit te leggen Tot en met de term hippomorfisme toe!!!!!