Michiel schreef op vrijdag 16 mei 2008, 22:28:


Dag Michiel,

Wij hebben een bijzondere pony. Zij ziet ons als haar familie/kudde. 18,5 jaar geleden heeft mijn vader haar (in zwaar verwaarloosde toestand) meegenomen. Ze was toen nog maar een half jaar oud. Mijn zusje en ik waren toen ook nog erg jong. Wij speelden de hele dag met onze babypony, ons nieuwe kleine zusje, hoewel wij zelf ook nog klein waren. Mijn vader was ook voor haar 'de vader'. Hij zorgde voor eten, ging met haar stukjes fietsen, wandelen, en een jaar of 4 later was hij degene die voor het eerst een zadel op haar rug mocht leggen. Zij heeft wel altijd ook met andere paarden op een wei gestaan, maar zij was vanaf het begin af aan een 'eenling'. Door de jaren heen heeft ze in verschillende kuddes gestaan, maar ze heeft nog nooit echt een 'maatje' in de vorm van een paard/pony gehad. Ze staat altijd afgezonderd of zoekt de schapen op. Ze doet niet lelijk tegen andere paarden/pony's maar ze 'heeft er ook niet veel mee'. Ze is erg gefocust op ons, ons gezin, niet alleen de mensen van het gezin maar ook onze honden en katten die altijd gezellig in haar stal slapen in de winter (lekker warm), en sindskort heeft ze een kip als stalgenoot waar ze ontzettend gezellig mee over het erf 'keuvelt'.
We nemen haar mee naar het strand, naar de bossen, of waar we ook heen willen. Nooit een probleem, ze kan zelfs los mee, ze vind alles prima, alles leuk, zo lang ze maar met ons is. Zij hoort bij ons, zo ziet ze dat en dat vinden wij ook.

Door omstandigheden heeft ze een poosje bij een andere famillie gestaan, maar daar was ze zo ongelukkig, ze kon niet wennen, ze was steeds ziek (bij ons was ze nog nooit ziek geweest) en ze bleek zelfs onhandelbaar (!!) te zijn en absoluut niet te luisteren! Vreemd! Want zo kenden wij haar helemaal niet! Dus hebben wij haar gelijk teruggenomen! Ik geloof er dus echt in dat paarden wel degelijk familliegevoel hebben, maar dat dit niet met soortgenoten hoeft te zijn. Het kan best met de mens, of met andere dieren. Mijn pony is daar het levende bewijs van! Ze is onze zus, en mijn vader zegt altijd "ik heb 3 dochters".
Mijn vader is op het moment erg ziek. De pony voelt dit perfect aan. Ze doet (bij hem) geen stoute dingen meer, loopt een pasje langzamer zodat mijn vader het goed bij kan houden. Echt ongelooflijk maar waar!

Afgelopen jaar is een paardenspecialist via Emiel Voest langs geweest. Zij constateerde ook dat wij met onze dieren 'communiceren op het hoogste niveau' (onbewust, want wij weten echt van niks, we doen gewoon wat goed voelt!) en dat onze pony mijn zusje en ik ziet 'als gelijkwaardig, als zus' en dat mijn vader ook 'haar vader c.q. leider' is. Ze heeft ons niks nieuws verteld, want dit wisten wij al lang! lol

De laatste tijd hebben we dit gedrag geprobeerd te forceren door haar minder aandacht te geven en haar vaker bij andere paarden te geven. Maar dat kan niet meer. Ook al hebben we nu een fulltime baan, dit hebben wij zelf in de hand gewerkt en zijn hier zelf verantwoordelijk voor. We zijn erg creatief geworden met de tijd om zo veel mogelijk bij onze zus/dochter te zijn die te groot is om in ons huis te nemen.

chantalleke schreef op woensdag 21 mei 2008, 12:00:

.

Mooi en veelzeggend, al is dit per ongeluk ontstaan.
Zo zie je maar dat de eerste uren, dagen en maanden een paard
gesocialiseerd wordt. En zoals bij jullie extreem mens gericht wordt.
De mix van leven tussen paarden én mensen is daarom erg belangrijk..

Hoe doen jullie dat, tijd vrijmaken om bij haar te zijn?
Er zijn mensen die het erf vrij toegankelijk hebben voor paarden!
En zo veel meer nabijheid krijgen/geven dan bij een paard dat buitengesloten wordt in een verwegwei. Beide dus he, de wei en erf in open verbinding. En de auto oprit, waslijn en groentetuin afgesloten.

Groetjes, Michiel

chantalleke schreef op woensdag 21 mei 2008, 12:00:


Player heeft een jaar naast ons tijdelijk huis gestaan op een armzalige 750m² . Zand met open stal. (met shetter als maatje) . Alhoewel ik het heel leuk vond om haar zo dichtbij te hebben en haar altijd te kunnen zien, voelde ik me er niet goed bij haar op zo een klein stukje te moeten houden. Nu staat ze op een grote wei, 1.5 km weg van huis.
Weet je dat ik in het begin (nu nog feitelijk) de indruk had dat ze heel tegenstrijdige gevoelens heeft hierover? Ik dacht eigenlijk dat ik me vergiste, dat ik het niet goed zag; van dat kan toch niet, ze moet op een wei, gras , ruimte...Blijkbaar vond zij het niet zo erg als ik dacht op die kleine opp. Natuurlijk vindt ze het ook fijn nu; massa gras, soortgenoten rondom haar....
Ze mist ons blijkbaar. De constante beweging van mensen, honden en katten rondom haar. Ze zat soms met haar neus over de schutting hangend bijna in ons bord wanneer we buiten aan het eten waren. (heb er foto's van)
Ze was aan het wachten en aan het kijken wanneer we buiten kwamen, wilde alles weten en zien..Zat ongegeneerd naar binnen te loeren, als ze kon, zou ze mee in de living hebben gestaan.
Blijkbaar, als ik jouw verhaal lees, kan het dus wel dat ze zo hard aan "hun" mensen hangen...
Ik weet wel, dat ik haar nooit verkoop, ze zou enorm in de stress gaan: andere omgeving, maar vooral andere mensen...
De eerste keer dat ik haar op een andere locatie zette, dacht ze dat ze ook ons niet meer zou zien....haar stress was enorm; ze liep en draafde dag en nacht langs de draad op en neer , viel kilo's af. Alleen als wij erbij waren , kalmeerde ze...Tot ze door had dat wij bleven terugkomen. Heb haar ook op aanraden van iemand bachbloesem gegeven. Het hielp....het verbeterde toch.
Grappig wel , dat "familiegevoel" Ze hebben een mensenfamilie en paardenfamilie..

Michiel schreef op woensdag 21 mei 2008, 15:13:


Hoe doen jullie dat, tijd vrijmaken om bij haar te zijn?

Heel kort gezegd: ze is eigenlijk gewoon een grote hond alleen komt ze (in principe) niet in huis. Dus ze loopt waar ze wil, behalve als ze op de wei staat (aan huis) dan staat ze met andere paarden die deze verantwoordelijkheid niet aan kunnen! Dus dan moet het hekje dicht!
En verder nemen wij haar in de weekenden mee als we naar het strand gaan of naar de bossen, of we maken een fietstochtje, het is jammer dat ze te groot is en niet op de achterbank past haha

ja, je kan niet altijd voor je paard beslissen en je kan ook niet in 'hun hoofd kijken en bepalen wat ze moeten voelen'. Ik heb tot een maand geleden ook een half jaar 'fout' gedacht van 'dit is niet natuurlijk, ze moet met andere paarden in een grote wei'. Maar zo simpel zit het niet in elkaar. Ze kunnen goed zelf kiezen. Die van ons kiest bijvoorbeeld ook zelf iedere ochtend of ze de wei in gaat of niet. Als mijn vader op het erf werkt gaat ze de wei niet in. Dan blijft ze de hele dag naast hem staan en af en toe zoekt ze wat grasprietjes op. Dat vind ze gewoon gezellig, gezelliger dan de wei waar haar soortgenootjes staan. Als het regent of koud is dan staat ze ook liever binnen. Ook dat hebben we geprobeerd te forceren. Maar aan haar gedrag kon je goed zien dat ze het daar niet mee eens was. In de stal was ze rustiger en vrediger. Op een gegeven moment accepteer je dat jouw paardje gewoon wat verder van de natuur is komen te staan. En als ik heel eerlijk bij mezelf te rade ga, heeft het deels ook aan mijn eigen 'egoïsme' gelegen, want eerlijk is eerlijk: als ze nou 'gewoon' met andere paarden op een grote wei kan, scheelt me dat een hele hoop tijd! In totaal zijn mijn vader, mijn zusje en ik zeker 9 uur per dag met haar in de weer! In de weekenden soms zelfs wel 11 uur als we ergens naar toe gaan, want dan gaat ze mee. We hebben allemaal een fulltime baan, dus dat is soms best lastig. Vandaar dat we hebben geleerd creatief met onze tijd om te gaan. En gelukkig hebben mijn zusje en ik allebei een lieve partner die ook zijn geaccepteerd door Iris (en die inmiddels ook een aanhangrijbewijs hebben lol). Haar famillie wordt nog groter!

chantalleke schreef op donderdag 22 mei 2008, 13:48:


Haha, waslijn, heb jij misschien mijn foto's gezien? Mijn Haflingers mochten op mijn erf komen, vond dat leuk dat ze me gezelschap hielden en moest zo het gras niet meer afrijden .
Kan het niet laten:
http://nl.tinypic.com/view.php?pic=209fytv&s=3
http://nl.tinypic.com/view.php?pic=25ptjz4&s=3
http://nl.tinypic.com/view.php?pic=30tmlx1&s=3
Misschien is het niet natuurlijk om je paard zo dicht bij je te laten wonen, maar 't is ongelofelijk leuk om wakker te worden en een snoet door je venster te zien steken, van hé, wanneer sta je op, slaapkop! Ik merkte vooral dat ze 's nachts in de tuin kwamen liggen, die meer beschut was dan hun weide (ik weet niet of ze sliepen, maar ze lagen alle twee meestal bij elkaar op de grond), Om te grazen gingen ze dan terug naar hun weide. Ik had wel het idee dat ze graag in de tuin waren en er een zekere bescherming vonden. In hun stal gingen ze bijna nooit, ze vonden de beschutting in de tuin leuker, ook als het erg koud was buiten.
Is het dan verkeerd? Ik denk het niet, als ze maar een weide hebben om te gaan grazen naast het erf.