eddy DRUPPEL schreef op donderdag 28 februari 2008, 10:52:


Beide punten herkenbaar
Ik heb twee keer een merrie meegemaakt die haar veulen dood ter wereld bracht. Zw was zeer overstuur. Ze stopte het gedurende de hele nacht langzaamaan weg onder een dikke laag stro. Toen het hele veulen weggestopt was, wilde ze de box uit, was ze rustig en was het klaar denk. Twee keer hetzelfde, en eerder kon het veulen niet weggehaald worden!

Wij hanteren altijd een stelregel:
Verlies achter, is maar verlies achter. Daar bedoelen we mee, dat verlies van dieren (achter in de boerderij dus), bij lange na niet zo erg is als het verlies van menselijke familieleden die aan de voorkant wonen.

Je kunt heel veel verdriet hebben van dieren, maar eens je meegemaakt hebt wat het inhoudt om je partner, ouders of kind te verliezen.... dat relativeert en hele boel!

jose schreef op donderdag 28 februari 2008, 14:08:


En de paarden zullen die stelregel andersom hanteren, denk ik.
__
Zo lang er paarden op ijzers lopen,
zal ik ze eronder vandaan blijven slop

4bozzza schreef op donderdag 28 februari 2008, 14:24:


Wat bedoel je precies? Dat paarden verlies van een medepaard erger vinden dan dat ze een mens verliezen?
Ik geloof niet dat een paard functioneert in die termen.
Ik geloof wel dat een paard van de mik kan zijn wanneer een kuddegenoot doodgaat,
maar dat kunnen ze ook wanneer ze gescheiden worden van een voor hun dierbare persoon. Soms merk je ook niets aan hen, zowel bij verlies van medepaard als van een mens.
Hun verdriet laat zich niet vergelijken met het verdriet en de rouw die mensen doormaken wanneer ze een zeer nabij iemand verliezen.

Vicky Verreycken schreef op dinsdag 26 februari 2008, 10:59:


Veel sterkte Marianne,heb het ook meegemaakt enkele jaren terug met mijn lievelingspaard en huwelijksgeschenk om nooit meer te vergeten.
Alleen tijd heelt,veel moed en sterkte Cedric

marianne laenen schreef op dinsdag 26 februari 2008, 8:18:


Helaas zijn er de laatste tijd veel paarden en veulens van forumleden, overleden, vreselijk gewoon. Veel sterkte aan allemaal.

jose schreef op donderdag 28 februari 2008, 14:08:


Waarschijnlijk bedoel je het niet vervelend, maar ik vind het zo lomp overkomen. Ik ben familieleden en dieren verloren, geen van twee heeft me minder geraakt. Ik vond dat er niks gerelativeerd werd aan de dood van mijn hondje toen een familielid onder een bus kwam.
Dat soort dingen moet je niet vergelijken, daar schiet je niks mee op. En het komt kwetsend over nu, alsof het allemaal niet zo erg is want wacht maar tot je man of je kind overlijdt...

Geertje schreef op donderdag 28 februari 2008, 16:13:


Nee, zo bedoel ik het inderdaad niet. Ik kan alleen maar voor mezelf spreken wanneer ik dit zeg. Echter, ik heb recent mijn vader overleden, die pijn en dat verdriet staat voor mij toch niet in verhouding met het verlies van een dier. Kort daarvoor ging mijn hond dood. Dat zijn toch andere gevoelens hoor!
Een dier blijft een dier, dat bedoel ik er mee te zeggen. Een dier heeft voor mij gewoon niet dezelfde status als mijn familieleden dat voor me hebben.

Eerlijk gezegd vind ik dat je ook anders gereageerd zou kunnen hebben dan mij lompheid verwijten. Je had ook kunnen zeggen: voor mij geldt dat niet zo, ik vind dat je ... etc. Snap je?
Tis een moeilijk onderwerp waarin je elkaar moeilijk verwijten kunt maken over hoe iemand iets voelt toch?

marianne laenen schreef op dinsdag 26 februari 2008, 8:18:


Ook van mij veel sterkte toegewenst Marianne en Gerd met het verlies van Apache.

Karin