marianne laenen schreef op donderdag 28 februari 2008, 9:43:


Dat is zo heel definitief, hé, als hij is opgehaald. Het is nu vier jaar terug dat we Fjordson aan koliek zijn kwijtgeraakt, maar met dit soort berichten komt dat allemaal weer terug.
Ik leef en voel met jullie mee, het doet pijn, het is zo verdrietig.

Nogmaals sterkte, Marianne, hou je taai!

Els.

Spirithorses schreef op donderdag 28 februari 2008, 9:45:


Hij is naast hen gestorven. Indy is bij hem komen staan op het laatste. Ze zijn de verdere nacht naast hem gaan liggen slapen. We hebben Apache tot dinsdagmiddag in de paddock laten liggen. Ze gingen er veel aan snuffelen, Couscous en Sela het meest. Wanneer ze eten kregen kwamen ze daar wel direct op af. Toen Sela aan hem begon te krabben en Couscous hem begon te bijten, hebben we een draadje gespannen. Na de middag is hij uit de paddock gesleept en lag hij een meter of vier verder. Juist daarvoor wilden we de paardjes nog eens afscheid laten nemen maar die namen liever een spurtje, de paddock uit en de tuin in.
Onze madammen zijn blijkbaar nogal praktisch ingesteld. Al goed zo. Ik wou dat ik daar een beetje van kon overnemen.

Het is hier nu écht wel opvallend rustig, geen geruzie of voernijd meer. Apache zorgde blijkbaar toch voor veel animo. Hij deelde hier wel de lakens uit en besliste zelfs wie waar mocht gaan staan slapen. Ik denk wel dat ik mag zeggen dat hij zich héél belangrijk vond en dat hij zich goed voelde in zijn rol van grote regelaar.

Nu we hier de wacht niet langer moeten houden, moesten we misschien maar eens met hen op stap.

Marianne

marianne laenen schreef op donderdag 28 februari 2008, 10:08:


Ik herinner me een verhaal dat Inge Teblick ooit schreef over een van haar paarden (veulen?) die ook gestorven was, stond in een oude BHA magazine. Misschien dat iemand het kan terugvinden (Inge?/Gudrun?). Dat verhaal is me altijd bijgebleven en zoals het bij jouw paarden gegaan is met het afscheid van Apache doet het er me er weer sterk aan denken.
Ik vond dat heel mooi beschreven indertijd en heb me toen voorgenomen dat als ik ooit afscheid van een van mijn paarden zou moeten nemen, ik het ook zo zou proberen te laten gebeuren.

Groet, Pien

marianne laenen schreef op donderdag 28 februari 2008, 9:43:


Het "lege" omhulsel dat daar lag was ook Apache niet meer voor hun ! Eens de geur en de geluiden , herkenbare lichaamsbewegingen weg is er geen herkenning meer ! Een merrie blijft bij een dood veulen tot de geur van het lijkje overstemd, daarna stapt ze weg alsof er nooit een veulen is geweest . Wat weer niet hetzelfde is als het verdriet van een partner die word weggenomen ! Daarom ook mijn stelling geef geen menselijke emoties aan andere zoogdieren !! Bekijk het biologisch/natuurwetenschappelijk en je stoot NIET op bepaalde problemen bij je omgang met dieren .

eddy DRUPPEL schreef op donderdag 28 februari 2008, 10:52:

Ik weet het niet. Menselijke emoties niet, maar paardelijke emoties (of poezelijke, hondelijke emoties) zijn toch ook niet te onderschatten?

Onze kater is zeker een half jaar depressief geweest na het verlies van zijn veel te jong gestorven vriendje/neefje. Hij is aan het zoeken geweest en roepen. Het waren hartsvrienden, en het mandje waar ze gezamenlijk in lagen te slapen heeft ie 3/4 jaar niet bekeken. Ja, de eerste weken, om te kijken of ie er misschien inlag...

Ik heb me afgevraard of we hem zijn dode vriend hadden moeten laten zien, maar dat konden we op dat moment niet over ons hart verkrijgen. Misschien dan was het anders geweest?

Ik denk trouwens ook niet dat wij alle emoties die er in dieren omgaan herkennen. Ze huilen niet zoals wij bijvorbeeld. Maar wat er zich in die koppies afspeelt weet je toch nooit zeker. (Tenzij je mediathelepatischdinges begaafd ben, maar dat ben ik helaas niet)

marjolijn schreef op donderdag 28 februari 2008, 11:21:


Heb ook niet beweerd dat dieren GEEN emoties hebben !

marjolijn schreef op donderdag 28 februari 2008, 11:21:


ik denk wel dat je dat moet doen
dat het zelfs primordiaal is,
zo heb ik het ook met Lua gedaan

eddy DRUPPEL schreef op donderdag 28 februari 2008, 10:52:


Beide punten herkenbaar
Ik heb twee keer een merrie meegemaakt die haar veulen dood ter wereld bracht. Zw was zeer overstuur. Ze stopte het gedurende de hele nacht langzaamaan weg onder een dikke laag stro. Toen het hele veulen weggestopt was, wilde ze de box uit, was ze rustig en was het klaar denk. Twee keer hetzelfde, en eerder kon het veulen niet weggehaald worden!

Wij hanteren altijd een stelregel:
Verlies achter, is maar verlies achter. Daar bedoelen we mee, dat verlies van dieren (achter in de boerderij dus), bij lange na niet zo erg is als het verlies van menselijke familieleden die aan de voorkant wonen.

Je kunt heel veel verdriet hebben van dieren, maar eens je meegemaakt hebt wat het inhoudt om je partner, ouders of kind te verliezen.... dat relativeert en hele boel!

jose schreef op donderdag 28 februari 2008, 14:08:


En de paarden zullen die stelregel andersom hanteren, denk ik.
__
Zo lang er paarden op ijzers lopen,
zal ik ze eronder vandaan blijven slop

4bozzza schreef op donderdag 28 februari 2008, 14:24:


Wat bedoel je precies? Dat paarden verlies van een medepaard erger vinden dan dat ze een mens verliezen?
Ik geloof niet dat een paard functioneert in die termen.
Ik geloof wel dat een paard van de mik kan zijn wanneer een kuddegenoot doodgaat,
maar dat kunnen ze ook wanneer ze gescheiden worden van een voor hun dierbare persoon. Soms merk je ook niets aan hen, zowel bij verlies van medepaard als van een mens.
Hun verdriet laat zich niet vergelijken met het verdriet en de rouw die mensen doormaken wanneer ze een zeer nabij iemand verliezen.

Vicky Verreycken schreef op dinsdag 26 februari 2008, 10:59:


Veel sterkte Marianne,heb het ook meegemaakt enkele jaren terug met mijn lievelingspaard en huwelijksgeschenk om nooit meer te vergeten.
Alleen tijd heelt,veel moed en sterkte Cedric

marianne laenen schreef op dinsdag 26 februari 2008, 8:18:


Helaas zijn er de laatste tijd veel paarden en veulens van forumleden, overleden, vreselijk gewoon. Veel sterkte aan allemaal.

jose schreef op donderdag 28 februari 2008, 14:08:


Waarschijnlijk bedoel je het niet vervelend, maar ik vind het zo lomp overkomen. Ik ben familieleden en dieren verloren, geen van twee heeft me minder geraakt. Ik vond dat er niks gerelativeerd werd aan de dood van mijn hondje toen een familielid onder een bus kwam.
Dat soort dingen moet je niet vergelijken, daar schiet je niks mee op. En het komt kwetsend over nu, alsof het allemaal niet zo erg is want wacht maar tot je man of je kind overlijdt...

Geertje schreef op donderdag 28 februari 2008, 16:13:


Nee, zo bedoel ik het inderdaad niet. Ik kan alleen maar voor mezelf spreken wanneer ik dit zeg. Echter, ik heb recent mijn vader overleden, die pijn en dat verdriet staat voor mij toch niet in verhouding met het verlies van een dier. Kort daarvoor ging mijn hond dood. Dat zijn toch andere gevoelens hoor!
Een dier blijft een dier, dat bedoel ik er mee te zeggen. Een dier heeft voor mij gewoon niet dezelfde status als mijn familieleden dat voor me hebben.

Eerlijk gezegd vind ik dat je ook anders gereageerd zou kunnen hebben dan mij lompheid verwijten. Je had ook kunnen zeggen: voor mij geldt dat niet zo, ik vind dat je ... etc. Snap je?
Tis een moeilijk onderwerp waarin je elkaar moeilijk verwijten kunt maken over hoe iemand iets voelt toch?

marianne laenen schreef op dinsdag 26 februari 2008, 8:18:


Ook van mij veel sterkte toegewenst Marianne en Gerd met het verlies van Apache.

Karin