Ik heb van de week met zoveel woorden ergens geschreven dat ik de weg er naar toe belangrijker moet gaan vinden dan het doel en dat probeer ik ook. Maar je kunt er niet omheen beslissingen te nemen met het doel in je achterhoofd. Uiteindelijk zal ik mijn paard gaan berijden. Maar hoe ga ik dat doen. Ik weet al dat hij nooit ijzers onder krijgt. De noodzaak daarvoor is er niet.
Als ik naar zijn mond kijk en ik moet daar een stuk ijzer in gaan frommelen, word ik al beroerd bij de gedachte. Ik heb geleerd dat het stuur van een paard zijn schouders zijn en als je controle over het lichaam hebt volgt het hoofd vanzelf. Maar dezelfde mensen die me dat leerden hangen er wel een bit in. Ja, is dan het antwoord, want zulke dingen wil ik dan weten tot vervelens toe, dat is om fijnere hulpen te kunnen geven.Andere mensen hier op het forum vinden dat ook. Egon en Frans zeggen wat anders. Maar hebben het tevens over een "goede ruiter". En ach, ik weet niet of ik wel zo'n goede ruiter ben. Wat is daarop een meetbaar antwoord.
Ik weet alleen dat ik het geleerd heb met een bit. Weliswaar met losse teugels en zaaaaachtjes opnemen maar het zat er toch in.
Ik kan me voorstellen dat ik met clickeren het hoofd van het paard ook wel omlaag krijg en ik 'm andere dingen waarvoor het bit dan schijnbaar dient, aan kan leren. Dus misschien geef ik zelf het antwoord al, maar wat zijn dan precies de alternatieven? Een touwhalster? Een gewoon halster? Of het halster waar die jongen uit Spanje met zijn Andalusiers het over had? Er zal toch iets om zijn hoofd moeten neem ik aan. Want een hond heeft ook een halsband waaraan je een touwtje kan binden voor noodgevallen of bij de deur van de slager. Moet ik hem toch aan een bit laten wennen, mocht ik het ooit nodig hebben?
Piet

Piet schreef op donderdag, 2 september 2004, 12:29:


Wat je maar wil hoor! Als je van het idee af bent dat het bit een soort rem is maar het ziet als een communicatiemiddel dan kun je in principe alles gebruiken waarmee je kan communiceren.
Ik vind touwhalsters ideaal. Ze zijn zeer geschikt om grondwerk mee te doen en waarom zou je het gereedschap veranderen als je erop gaat zitten? Bij mijn paarden verandert er eigenlijk niets, de ene keer sta ik naas ze, de andere keer zit ik erop, maar de communicatie (en communicatiehulpmiddelen) veranderen niet.

Wat WEL handig is is om je paard de one-rein-stop aan te leren, zodat je ook een noodrem hebt als je met halster gaat rijden.


Dat wennen aan een bit kun je altijd nog doen. Moet ik bij Harisha ook nog steeds een keer doen, maar het komt er maar niet van...

Groeten,
Frans

Frans Veldman schreef op donderdag, 2 september 2004, 12:44:

Puur interesse, waarom 'moet' je dat doen? Moet je het echt vanwege je levels oid of wil je het?

cornelie

Piet schreef op donderdag, 2 september 2004, 12:29:


Hoi Piet

Ik rijd met een zacht leren rijhalster en nu de eigenaresse gaat verhuizen raak ik die kwijt. Dus ik heb alle maten genomen, en een mooi regenboogkleurig zacht band gekocht en alle ringetjes en gespen. En zo maak hem na, en hij is nog niet klaar. Als hij net zo goed bevalt dan het origineel, dat is altijd afwachten natuurlijk, dan zet ik hier de bouwtekening wel op de site. Misschien wil Eveline ze wel gaan maken voor jullie

Het is een model waarbij de banden onder de kin kruisen, een stropje dus. Voor digene die dat niet willen: deze drukverhoging op de neus voor als het eens nodig is, wel die nemen toch gewoon een halster en knuppen daar de teugels aan. Ook dat is goed om mee te rijden.

Communicatie kan op zoveel manieren, gewoon je handen lings en rechts tegen de hals leggen bij een wending en lichtjes aan de schoftharen trekken als teken van verzameling. Probeer het uit als je zover bent,

Groetjes, Michiel

Frans Veldman schreef op donderdag, 2 september 2004, 12:44:


Mijn jaarling pakt het bit vaan mijn haflinger (volwasse ruin) al in zijn mond als hij het alleen al ziet. Als hij ijzer hoort rammelen (bit of een ketting) dan gaat hij al zoeken waar dat ding is. En als hij het gevonden heeft stopt hij het razendsnel in zijn mond. Als het er uit valt pakt hij het snel op nieuw. Ik heb het er nog nooit in gestopt. Maar hij wil volgens mij gewoon mijn andere paard na doen.
Ik hoef hem er dus niet meer aan te wennen. Hij is hartstikke blij als hij het kan vinden!