http://www.facebook.com/album.php?aid=141152&id=711781469&l=7276339b9fIk lees dat er toch wel wat angst is om in de sneeuw te wandelen met je paard, of soms lijkt het echt onmogelijk of gevaarlijk.
Dit weekend heeft het ook hier in de Vlaanders flink gesneeuwd en lagen de wegen er gevaarlijk glad bij. Op zondag lag hier 40 cm sneeuw. Met de auto of fiets er doorheen was geen optie.
De piste ligt er redelijk ok bij dus dacht ik om zaterdag een beetje in de piste te rijden. Maar paardjes wilden zo graag buiten. Zowel Queenie als Beereke toonden heel duidelijk hoe graag ze naar buiten wilden, dus hebben Jelke, een vriendin van mij, en ik Queenie maar opgezadeld met het oog op "we zullen een beetje rond het dorpsplein wandelen en in de buurt blijven rondhangen".
Maar na enkele minuten al was het duidelijk dat de paardjes helemaal geen probleem hadden met de gladde wegen. Zij gleden absoluut niet uit, terwijl Jelke en ik die afwisselend naast Beereke liepen, terwijl de andere op Queenie reed, continu uitgleden met onze luxe schoenen aan
Queenie vroeg of ze mocht draven en dit liet ik toe omdat ik het idee had dat ze echt wel een vaste tred had en omdat zij het vroeg en ik die verantwoordelijkheid durfde te geven aan haar. Was geen enkel probleem.
Dus hebben we maar beslist een wandeling te maken; een lus van ongeveer anderhalf uur, waarbij we halverwege de wandeling passeren langs mijn huis. We moeten over enkele dik besneeuwde wandelwegen, die ik ken (er zijn geen putten, vrij vlak, alleen sporen van MTB) en twee keer over de spoorweg.
het ging hartstikke goed. beereke heeft gedurende de ganse wandeling gedraven en geen enkele stap gezet! Hij wilde zo graag! Op een bepaald moment liepen we op een landweg. Jelke op Queenie, en ik naast Beereke al dravend en joggend over de weg. Ik had steun aan Beereke, ik gleed steeds uit (had nochthans bergschoenen met goede vibram zolen aan) en kon steun vinden aan Beereke die nooit een stap is uitgegleden of evenwicht was verloren!
Queenie draafde met jelke mee op de landweg even verderop (zie fotoreeks link facebook). Het grappige was dat ik Beereke vroeg te galoperen door zelf aan te springen in galop, jen kent die vreemde hinkende stap wel
Beereke snapte mij niet (hoe zou dat komen
) maar Queenie achter mij wel; die ging meteen mee in galop. Heel rustig aan galopeerde ze in de sneeuw, met bevroren ondergrond onder haar voeten en jelke op haar rug die voor de eerste keer mee ging wandelen met Queenie!
Ongelooflijk hoe zij rustig haar benen neerzette en gecontroleerd over de weg galopeerde. Niet voor lang, ongeveer 50m verder draafde ze al weer, maar dat mocht ze, zij mocht beslissen wat te doen was en wat niet.
Ik had eigenlijk niet gedacht dat dit had gekund.
O ja we hebben wel nog iets anders spannend meegemaakt die wandeling. Net toen we bijna ons huis passeerde (die wandelweg passeert langs ons huis), belde ik naar mijn man Kenneth om te vragen even naar buiten te komen om ons toe te zwaaien. Op dat moment reed ik terug met Queenie en hoorde ik achter mij een gegil van jelke. ikkeek om en zag Beereke net geweldig bokken naar...een ander paard. oeps
Paardje stond alleen op de wei (tweejaars) en wilde natuurlijk zo graag bij ons zijn en was OVER DE DRAAD gesprongen! Heel even paniek want Jelke zat zo maar effe tussen twee paarden (een paard en een shet) die het effe wilden uitvechten. Queenie en ik waren ondertussen al verderop en wachtten geduldig af tot Jelke met beereke bij ons kwamen, maar toen Queenie in verte zag dat het daar niet pluis was, hinnikte ze ongerust en antwoorde Beereke terug. jelke kon Beereke niet meer houden en loste (gelukkig geen verkeer op de baan, nooit eigenlijk, want het is een doodlopende baan
). beereke en vreemd paard stormden langs een weide op ons af. Deed toch maar vies; ik voelde Queenie onder mij helemaal opgeblazen zijn en ze briesde het uit alsof ze elk moment zou ontploffen. En ik heb haar al zien ontploffen op een vreemd paard tijdens een demo waar een paard was uitgebroken en Queenie het effe ging regelen... Ik zag de besneeuwde baan en vreesde dat dit geweld nu wel wat te veel zou worden en wel eens tot glijpartijen kon zorgen. Maar Queenie bleef toch alert voor mij op haar rug en toen stapte ik af om beereke vast te houden terwijl jelke ondertussen al strompelend af kwam. het paard had geen halster aan en we vonden ook de ingang niet van de wei waar die was uitgesprongen. Dan maar ons paardenverstand samengesmeten en alle drie de paarden naar een weide nabijgelegen gestapt (weide rechtover die van het ontsnapte paard) en daarna Queenie en beereke er weer uitgehaald. Ondertussen, 15min, later kwam de eigenaar af en konden we weer verder.
Queenie was meteen weer rustig, net als Beereke, hoofdje laag en heerlijk rustig naast me geleid worden. jelke stapte terug op Queenie en nog geen 5min later leek ze een tijdbom. Toen ze snel achteruit stapte en met haar staart ronddraaide, vroeg ik jelke af te stappen en nam ik over. Meteen was Queenie weer het makke lammetje (allé, toegegeven, pas na enkele minuten). Ik besprak met jelke wat er aan de hand was en ze af toe dat ze eigenlijk nog niet helemaal bekomen was van het incident met dat ontsnapte paard. Queenie reageert heel snel op de gemoedstoestand van diegene die haar vragen stelt. Jelke was duidelijk veel te nerveus. ik kon het niet zien aan haar, maar Q des te meer voelen. Toen jelke gekalmeerd was stapte ze terug op Q en was er niets meer aan de hand, en hebben we rustig de wandeling naar de weide verdergezet.
Warboel
