Spirithorses schreef op dinsdag 9 januari 2007, 9:41:
> Isabel van der Made schreef :
>
>> Maar Pien toch, Mazir is niet een normaal paard. Mijn Opal had
> naja, anders horen we dat wel. Ik wil er in ieder geval niemand
> mee omlaag halen, en ik denk dat er overeenkomsten in
> denkpatronen zijn.
>
Bij mij doet dat in elk geval geen pijn, hoor, trek zelf ook wel eens het vergelijk tussen een dier en mijn zoon met PDD-NOS. (Wat wel pijn doet is als mensen het nodig vinden anderen voor autist uit te maken, maar dat heb ik al eens geschreven.)
Wat volgens mij een heel grote overeenkomst is, is dat je ook naar dieren toe heel duidelijk moet zijn met wat je verwacht. Geen omwegen, maar heel duidelijk "dit accepteer ik wel en dit niet". Geen nuances mogelijk. Niet: "Een klein beetje", want hoeveel is dat? Nee, zoveel! Niet: "Dat heb ik liever niet". Gewoon nee zeggen is veel duidelijker. En een luid "ja" als ze het goed doen.
Wat ik ook een heel duidelijke overeenkomst vind is dat zowel dieren als autisten (klinkt wel heel zwaar) ook onderling weer heel erg verschillen. Wat bij de ene autist goed werkt, werkt bij de ander absoluut niet. Vergeet nooit de dag dat de basisschool hulp kreeg van een begeleider met "verstand van autistische kinderen". Heb mijn zoon nog nooit zo ongelukkig gezien... En dat is volgens mij bij dieren precies hetzelfde. Wat bij het ene paard ideaal werkt is voor de ander uit den boze. Heb het zelf ervaren met klikkeren. Gaat bij Willem prima, maar Froukje wordt er bloedlink van. Het zijn gewoon zulke verschillende paarden. Willem is dol op knuffelen, Froukje hoef je niet bij aan te komen.
Wat ik een heel groot verschil vind tussen dieren en autisten, is dat het bij mensen een aangeboren stoornis is, terwijl ik bij dieren vaak het idee krijg dat het ontstaat uit angst. Mazir is zo geworden omdat er in zijn jeugd en opleiding dingen fout zijn gegaan. Mijn zoon is zo omdat hij zo is geboren. (Wil ik nog in het midden laten of het door de bevalling komt of dat hij het evengoed wel had gehad. De psychiater zei hierover: "Wat was er eerder, het kind of de bevalling?", dus ik hou het er maar op dat het écht aangeboren is). Was Mazir in een gewone groep paarden met zijn moeder opgegroeid, was hij niet geworden zoals hij nu is. Bij mijn zoon maakt dat geen verschil, reken mezelf toch wel een beetje tot de "normale" mensen.
Nog een overeenkomst: straffen helpt niet. Mijn zoon legt geen verband tussen hetgeen hij fout doet en de straf. Begrijpt hij niets van. Wat in ons geval vervelend is, is dat belonen ook niet helpt. Daar onttrekt hij zich aan, tot verbazing van velen. En nu heb ik toevallig een hond getroffen met precies hetzelfde probleem. 't Is een kruising anatolische herder. Heel soms is hij bereid een opdracht voor je uit te voeren, maar meestal negeert hij hem volkomen en als hij het al doet wordt hij er heel moe van (gapen). Straffen? ach wat... Belonen? hij kijkt niet eens naar je. (Wij zeggen dus dat hij een autist is onder de honden. Maar het schijnt het ras te zijn, zeer zelfstandig.) 't Is verder een hele beste hond, doet geen vlieg kwaad, bewaakt huis en erf, maar verwacht niet teveel van hem. En voor mensen nou met allerlei tips komen, ik heb echt wel ervaring met honden. 't Is hier mijn derde (allemaal asielzoekers). De eerste was een kruising bouvier/st.Bernard, reu, moest je behoorlijk aanpakken. De tweede een duitse herder, teefje, moest je heel voorzichtig mee zijn, zelfs je stem verheffen was al teveel. En nu dus deze domme (of juist heel slimme) goedjoekel.
En zo denk ik dat voor alle paarden, honden, autisten en andere mensen :) geldt: Kijk naar het individu. Plak er geen etiketje op. Kijk wat de mogelijkheden zijn en heb vrede met wat ze niet kunnen.
Groetjes, Els.
O, ja, en dan nog denkpatronen. Mijn zoon heeft ooit eens uitgelegd (hij was toen negen) dat hij allemaal kamertjes in zijn hoofd had. In ieder kamertje zat een onderwerp. Daarom was het voor hem zo moeilijk om lees/reken opdrachten te doen. Dan had hij twee kamertjes nodig en moest hij steeds heen en weer rennen. En als hij dan eindelijk alles had gevonden, was 'ie het begin weer vergeten. Net als bij schrijven en lezen. En dan moet je je voorstellen als je moet schrijven, lezen en rekenen... Weet niet hoe je dit in een dier kunt plaatsen, hoor. Wat ik ooit eens bij een lezing gehoord heb, is dat autisten minder verbindingen maken in hun hersenen dan "gewone" mensen. Dit gebeurt voornamelijk in je slaap. Dan wordt de dag verwerkt en aan dingen een plaats gegeven. Slaap je tekort, wordt je vergeetachtig.
Sociaal gezien is het nog moeilijker. Mijn zoon moet over alles wat hij op dat gebied doet nadenken. Hij reageert niet automatisch. En dan heb je hem net uitgelegd, dat als hij dit doet, de ander waarschijnlijk zó zal reageren, zit die ander die dag niet zo lekker in zijn vel en reageert hij heel anders... Ingewikkeld, hoor.
Nou, 't is een heel lang verhaal. Hoop dat je er wat aan hebt.
Warboel
