Maaike schreef op dinsdag, 4 mei 2004, 22:24:

Weet ik niet, zou dat het doel zijn ? Mijns inziens ligt dit doel veel meer in bewustzijn, communicatie en wederzijds respect. Pien

Frans Veldman schreef op dinsdag, 4 mei 2004, 22:29:

Ik kan me dit best indenken hoor dat het fijn rijdt. Mijn schoonzus rijdt zo en het ziet er erg gemakkelijk uit voor het paard.

Maar ja ik ben altijd zo fel op negatieve reacties over de stang. Dat die per definitie slecht zijn voor een paardenmond ben ik het inderdaad niet mee eens. Maar je moet hem wel juist gebruiken en ook weten wat je in die mond legt en hoe hij werkt en hoe hij "pakt". En ik hang nooit aan het bit alleen als het nodig is.

Over hangen aan het bit gesproken. Ik heb er ooit met mijn volle 80 kg aangehangen en had toen erg medelijden met mijn paardje, maar ja het kon even niet anders. Wat was er nl. gebeurd ...
Isabella schrok in het bos en schoot er in volle vaart vandoor. Ik weet niet meer precies waarom, maar mijn man was net daarvoor even afgestapt en liep achter ons aan. Hij zag het dus gebeuren en kon niets doen. Bij het wegspurten raakt het linkerwiel van de wagen een boomstronk en door de snelheid schoot hij daar overheen. Omdat ik (standaard) rechts op de wagen zat, kiepte deze dus om. En daar lag ik in het zand. De wagen kiepte gelijktijdig (gelukkig) weer terug toen ik ernaast lag. Ik had maar 1 ding in mijn hoofd ... vasthouden. Hoewel ik me niet geheel bewust was van het gevaar overigens op dat moment, want de wagen liep pal naast me. En Isabella was nog meer overstuur en rende nog altijd. Maar omdat ik nu met mijn volle gewicht dus aan het bit hing (letterlijk) werd haar dat toch te veel en stopte ze. Paniek in haar ogen, tuig geheel gedraaid, en totaal bezweet en ze rilde van top tot teen. Ik ben langzaam naar haar toegekropen met praten en nog eens praten. Ik was erg gelukkig toen ik haar hoofd weer kon aanhalen. Mijn man was er inmiddels ook weer bij en constateerde een bloedend achterbeen, maar dat interesseerde mij niet zo. Eerst de kalmte en rust terugbrengen. Toen dat gelukt was het tuig op zijn plaats gelegd en dat been bekeken. Het was niet meer dan een oppervlakkige schaafwond. Na enkele minuten gestapt te hebben, zijn we weer opgestapt en later zelfs nog een drafje gedaan toen bleek dat ze rustig was en niet kreupel. Ze heeft er niets aan overgehouden, ook niet aan die plek. Ik ben veel meer geschrokken eigenlijk. En het zand tot in mijn onderbroek (en de volgende dag zo stijf als een plank, want zo achter je pony aansurfen is geen aanrader). Maar dat zal dus wel zeer gedaan hebben toen, in haar mond bedoel ik dan. Zo moet je een stang zeker niet gebruiken.

Groeten,
Ingrid

Spirithorses schreef op dinsdag, 4 mei 2004, 22:39:


Ik denk dat de crux zit in het leren jouw paard te laten willen wat jij wil.

Hangend aan het bit betekent een enorme kracht op de paardemond. Een paard is van nature een vluchtdier en zal als reaktie op pijn alleen nog maar harder willen gaan lopen. Dat bedoelde ik in het vorig bericht met " lichter maken in de hulpen". Een paard mag best schrikken (vluchtdier / instinct) maar als hij jouw vertrouwt zal hij door jou beschermd en gekalmeerd willen worden. Grondwerk !!!! Pien

hester schreef op dinsdag, 4 mei 2004, 21:56:


Ja, sinds twee weken is ze van mij.
De koop heeft een half jaar geduurd.

Ik ben nu bezig haar in te rijden.
Mijn dochter zit er regelmatig op en ik leidt.
Teugels is nog iets waar ze graag op wil kauwen.