Spirithorses schreef op donderdag 15 december 2005, 14:05:
> Huertecilla schreef :
>
>> Dan blijft alleen het punt dat langzaamaan voor de paarden tíg
>> keer belastender is dan een lekker vlotte rit en dat een stijve
>> ruiter een ramp is.
>
> Maar snel moeten gaan met een stijf tegenwerkend ruitergewicht
> is nog véél erger....
Staat er óók Pien; 'en een stijve ruiter een ramp is'.
> In dit licht bezien; waarom is dan langzaamaan volgens jou
> tig keer belastender?
1. een ruiter weegt wat die weegt, ongeacht de gang, zeg 80 kilo
2. 30 km. met 5 km/uur = 6 uur = 480 kilogramuur
3. 30 km. met 15 km/uur = 2 uur = 160 kilogramuur
4. 480 : 160 = 3 waaruit volgt dat in dit voor de duidelijkheid supervereenvoudigde rekenvoorbeeld de stuwkracht op de paardenrug bij stap 3 keer zo groot is als bij een rustig galopje
De Newtonseconde is een standaard eenheid voor stuwkracht en een kilogramuur hetzelfde in andere eenheden. De kans op drukplekken bijvoorbeeld kun je ruwweg gelijk stellen met de stuwkracht. Ruwweg, want bij stap is de belasting minder wisselend dan bij andere gangen, helemáál als je die gangen ook nog afwisseld.
De crux is een modus te vinden tussen de belasting door hóge snelheid, de belasting door de grotere tijdsduur en de extra belasting door vermoeidheid of vaardigheid van de ruiter.
Mbt dit laatste is stap voor veel ruiters alleen maar schíjnbaar makkelijk: juist de relatief grote uitslag bij stap maakt dit voor rug en heupen over langere duur niet de makkelijkste gang voor minder ervaren ruiters.
Wat het minst belastende totaalplaatje is kan ik uiteraard niet voor je invullen; ik merk alleen op dat een trektocht boémelen niet de lage belasting is waar veel ruiters het voor houden.
Over bit en teugels heb je wat gemist ben ik bang; ik zie niet hoe iemand de rit van afgelopen zaterdag met bit en teugels zou kunnen rijden. Ik zou dat graag zien, want dan zou ik niet alleen hoeven; dat ís gewoon veiliger. Of een kompaan netjes met bit rijdt beïnvloed míjn beleving inderdaad niet en dat was daarom ook het punt niet.
Blijft dat de ruiters hier in de omgeving wel paardrijden (en sommigen érg goed) maar niet mét hun paard rijden, niemand de bergen in wil en vrijwel geen paard op conditie of kracht getraind is.
De enige die wél gericht bezig is rijdt wedstrijden Doma Vaquera en de ander vierspan marathon.
De rest rijdt op de feria naar
de kroeg om te zuipen of stapt met vet betalende toeristen een rondje camino.
Inderdaad is het verder een keuze maar ook een dilemma; samen met zo iemand over de caminos rijden waar ik ook veilig alleen kan gaan of alleen de bergen in waar ik eigenlijk veiliger samen rij.
Stinkt dat of is dat realiteit?!
Punt twee is dat ik samen met mijn paarden bezig ben met het verleggen van onze vaardigheidsgrenzen en ik in onze kennissenkring híer niemand ken die deze weg ambieert. Alle ruiters die ik hier ken, inclusief de buitenlanders die hier wonen, vinden het wel prima wat ze kunnen en doen. Ík niet; ik ervaar dat ik nog héél veel kan leren en wil dat dan ook leren.
Zo kan ik ook niemand vinden die tijd en moeite kan/wil investeren om zeg 15 km.dag met een paard te rennen door de campo. Ík zie dat als win-win omdat ik er ook mee aan mijn eigen conditie werk. Mijn omgeving vindt dat veel te veel moeite.
Het ís erg simpel Pien; er is hier niemand met dezelfde 'ambities' en dan houdt het op.
Ik ken wel ruiters in den verre die een lichtjaar (en sommige lichtjáren) verder zijn dan ik en als die hier op vakantie eerst tijd zouden willen investeren in de samenwerking met een paard van ons, dan zou ik dáármee wel op pad kunnen en veel kunnen leren. Dat limiteert me echter wel een béétje.... Zou ik vannacht niet van de volle maan kunnen gaan genieten bijvoorbeeld.
Tezamen 'kies' ik er inderdaad zelf voor om alleen op pad te gaan.
Gelukkig is het paardrijden véle malen veiliger dan motorrijden in het terrein; een paard heeft overlevingsdrang en een motorfiets niet.
Warboel
