Piet schreef op vrijdag 2 december 2005, 16:10:
>Ik heb een jaar of 10 de tijd om
> op jullie uiteindelijke keuze te wachten,
De mijne is al láng gemaakt Piet en bewijst zich dagelijks onder omstandigheden waarvan voor de zadels van BobMarshall op de homepage een 'extreme' foto als voorbeeld staat.
Specifiek gebruik of ene specifiek paard vraagt ne om specifieke aanpassingen waarin een confectiezadel niet blijkt te kunnen voorzien. Tja, en als je dan toch maatwerk met de hand, laat, maken.... maak het dan gelijk goed
> want ik heb
> net een nieuw Australian Stock zadel gekocht
¡gefeliciteerd!
> met van die
> extra steunen voor je benen zodat Pietje er minder gauw
> afflikkert als Don besluit tot enkele zeer onverwachte
> bewegingen.
..net één van de redenen waarom wij de twee van ons verkocht hebben.
Dát is een punt wat bij ons vollédige veranderd is. Drie jaar geleden was dat voor ons ook nog een MUST, ondanks de vraagtekens die ik er op basis van mijn eerste testen voor het páárd bij moest zetten.
Heb daar met verschillende mensen over gediscussieerd; ík kon me hier het loslaten niet voorstellen, zíj zich het terrein hier niet.
Als laaglanders was het terrein hier haast angstwekkend, in ieder geval vér buiten ons referentiekader. Steun van het zadel was daarom een eerste vereiste aan ónze kant van de eisen aan het zadel. Over die van het paard waren we er al ruimschoots uit; da's simpele mechanica.
Het 'loslaten' van steun door het zadel naar een werkelijk onafhankelijke zit was een stap die haast net zo groot was als het letterlijk loslaten van de teugels.
Wat de rejoneadores lieten zien zette me aan het denken, want die spookten zonder steunen stunts van een heel andere dimensie uit dan ik in mijn stoutste dromen mét kon voorstellen. Dat laatste is de kern: beiden (zadelsteun en teugeldenken) zijn volledig en uitsluitend stappen in óns hoofd.
Nu is steun een WANT van andere orde: geen énkele vorm van vulling onder mijn zit en nergens ook maar de geringste wrong/steun. Alleen een cantle en twist die me helpen diep te zitten.
Ook houden we op steile hellingen inmiddels onze benen en lijf volledig anders dan in het begin. Vooral bergaf steken we ze níet meer vooruit als steun.
Het tweede loslaten, van de teugels, heeft de al ruim twee jaar geleden 'losgelaten' zit sterk verbeterd; verbetert die nog steeds. Vanaf het loslaten van de teugels ben ik níet meer van mijn paard gekukeld. Zelfs niet bijna. Voordien viel ik wel steeds minder maar wel maandelijks. Zó groot is het effect daarvan geweest.
Begin deze week twee lange ritten in meest galop over zwáár en complex terrein gemaakt waarbij ik weer heel nieuwe ervaringen opgedaan heb en nieuwe vaardigheid hard geprogrammeerd is in nieuwe synapsnetwerken.
Dat soort ervaringen kan je vergelijken met leren fietsen: dat vraagt een heel nieuwe coördinatie die, als je dat eenmaal door hebt, tot een 'hard' geprogrammeerde vaardigheid leidt. De nieuwe synapsverbindingen zijn duurzaam: 10 jaar niet fietsen maakt niets uit. Zwemmen idem.
Dit had ik ook met motorracen en toen we hier kwamen bij het hier in de bergen terreinrijden op mijn enduro-motorfiets en nu heb ik dat met paardrijden in extrema.
Als ik bedenk wat ik 4 jaar terug dacht te weten en wat wij de afgelopen jaren hier geleerd hebben kijk ik met ongeduld uit naar wat de toekomst me nog allemaal gaat leren; dat moet véél zijn. Hoeveel? Geen idee; ik weet niet wat ik niet weet
Weet alleen dat er nog heel, héél veel ruimte voor verbetering is.
Warboel
