Monique Meijer schreef op maandag 21 november 2005, 9:44:


Ik zou het wegnemen tot je weer op het gezonde, onaangetaste hoorn komt. Pas dan kan er weer nieuw sterk hoorn ontwikkelen. Zolang je de losse stukken niet weg neemt, kan je ook niet zien of er eventueel een schimmel onder woekert of zo.
Kan jee eens polsen hoe diep die scheur tssen witte lijn en hoefwand is? Dat kan je doen met een dun nagelvijltje. Ik hoor het graag van je.

Groeten

AH Rik

Deborah schreef op zaterdag 19 november 2005, 12:01:

Nee,hoor,t is niet gevaarlijk.!
Ik ben t nu wel gewend,en t is een goudeerlijk dier..
Ik rij al 32 jaar bitloos,en mijn ervaring is ,dat ze daar allemaal alleen maar rustiger van worden..
ze krijgt alleen hooi,en een paar wortelen per dag ,en loopt de hele dag buiten .,met schuilstal..
T is gewoon een invrolijke tante,T grappige is ,als ik onderweg wel eens een praatje maak met iemand,die ik tegenkom,dan staat ze doodstil,tot t gesprekje afgelopen is ,maar dan gaat t meestal over haar en dat vind ze natuurlijk prachtig!1HAHAHAmaar ik heb al wat opgestoken zo hier en daar,in de (gelukkig teruggevonden berichten(top frans en ilona).
(begin wel wat te wennen aan deze opzet..(ach,dat heb je met die ouwe tantes he,die moeten dan weer erg wennen)
Ik ga van de week mar eens met een halsring,en halster rijden..
gewoon uitproberen.
bedankt alvast voor de tips!
Trudy

Michiel schreef op maandag 21 november 2005, 13:52:


mij oude reus van vroeger was dertig en had de zelfde dingetjes die ik jou zie beschrijven, toen heb ik ook wel eens uit pure machteloosheid een oplawaai uitgedeeld. ik bereikte er niets mee hij liep mischien wel even wat sneller maar dat was uit angst niet omdat ie mij zo goed begreep. ik heb er nooit iets aan kunnen veranderen, dan gewoon mijn doel voor ogen houden, het zo interessant mogelijk maken, en wachten tot ik op de helft was, want dan gingen we leuk wat harder als stap in slow motion. toen hij begreep dat er geen lieve moedertje aan hielp en we toch gewoon gingen werd het wel iets beter maar hij was het tweede gedeelte altijd wat vlotter en in mijn ogen vrolijker. mischien is het gewoon een kwestie van volhouden en consequent blijven met weg gaan, ook in je hoofd het filmpje opgewekt blijven houden hoor, want ze heeft vast een neus voor moedeloosheid gaat ze nog langzamer. Ik weet niet precies hoe je het doet maar probeer wel haar zelf te laten lopen en duw haar niet voort met jou lichaam, dat werkt precies tegenovergesteld, als je duwt doe het dan met je bekken alsof je een skippybal naar voren laat rollen. Ik hoop dat je er wat aan hebt!
Ina

epona schreef op maandag 21 november 2005, 12:37:


Als je een paard zou zijn, zou je geen racepaard willen zijn........

Michiel, Baladeika en ik hadden precies hetzelfde vroeger. De heenweg was een drama, echt een slakkengang, en áltijd om willen keren om weer naar huis te racen. En de terugweg was niet veel leuker, dat was in een moordend-tempo, en moest ik haar rondjes laten lopen omdat ze anders in rengalop er vandoor ging.

Ik kan je geruststellen: Mijn lieve Baladeika is nu is een super zacht fluisterend: "zullen we?" van huis af te galoperen, zelfs nu haar veulen thuis blijft. Ze gaat gewoon, enthousiast en snel, in rengalop als ik dat wil (zij vindt dat prima!). Ook het omkeren is helemaal verdwenen, dat doet ze gewoon niet meer. Ook de nood-stops zijn verdwenen (die had ze vroeger op de heenweg op dat punt dat ze dan wel wilde galoperen maar als er iets engs was: stóp, terwijl datzelfde enge op de terugweg als reactie kreeg: hárder!)

Hoe kan het dat het weg is? Ik heb het gevoel dat we nu maatjes zijn, ik begrijp haar en zij mij. We hebben elkaar leren kennen, en veel samen gedaan. Daarmee is het "vanzelf" gekomen. Wij zijn toen begonnen met parelli, dat is onze basis voor het omgaan met elkaar geweest.

Ik heb het nooit expliciet geoefend, het is ook niet echt snel gegaan maar de basis is wel erg stabiel. Het enige wat ik nog aan haar wil veranderen is dat ze met andere paarden erbij even leuk is als zonder andere paarden, dat is de volgende stap. Een stap die denk ik ook vanzelf komt als we er aan toe zijn.

Ilona
--
let's keep on moving naturally!

... mensen die hun paard moedwillig 'natuurlijk' de vernieling in rijden.

' Ik ga in elk geval met mijn 100 kg zo meteen even een ritje maken op mijn ovale pony van 1.46 en denk ik nog geen 400 kg in een heerlijk boomloos zadel waarin ik wel met onafhankelijke zit ga zitten. En als dat niet mag, ga ik wel zonder zadel.'

In ieder geval voor míj is met het begrip 'natuurlijk' inmiddels een negatieve associatie verbonden: 'Ik doe aan natuur; ben donateur van grienpies.'

Zie hier ook het 'boomloos hersenloos' dat niet uit de lucht is komen vallen. Erg bah ja, dat hersenloos boomloos gebruiken.

Onder de streep is paardrijden ONNATUURLIJK, hoe je ook rijdt of hoe je het paard verder ook verzorgt.
Op een paard gaan zitten of er een hek omheen zetten is allemaal compromis, -grijs en -hellend vlak. 'Natuurlijk' is een illusie, een potentieel gevaarlijke marketting-illusie.
Je kunt hooguit stellen dat je door het dier zo min mogelijk te overbelasten en het zo paardgericht mogelijk te beleren en -verzorgen je het minst slecht bezig bent.

HC

Michiel schreef :


Michiel, ik herken het helemaal. Onze Cherokee had precies hetzelfde als dat wat jij beschrijft. Ik noem het 'huisnijd' , het altijd weer naar huis willen terugkeren, zonder dat je er een oorzaak voor kunt vinden.
Mijn hoofd heb ik erover gebroken, maar er nooit achter gekomen waarom dat zo is/was. Ik houd het nu maar op een gewoonte die zijzelf gecreëerd heeft, misschien door thuis voeren, veiligheid, tja, wie zal het zeggen ?

Hoeven, gebruik van bit, slecht passend zadel, gezondheidsredenen kon ik ook uitsluiten. Ze deed het altijd en net zo goed als we gingen wandelen. Ik heb om die reden ook altijd een ander paard met haar meegenomen. Nu nog overigens.

Cherokee was echt gevaarlijk, ze greep echt elke mogelijkheid aan om huiswaarts te keren, desnoods dwars door de velden, niets ontziend, bokkend (zonder rijder ben je eerder thuis he), ik heb heel wat doodsangsten uitgestaan en niemand die mij verteld had dat ze zo was toen ik haar kocht. Ik heb zo wel wat avonturen beleefd met haar, en nog steeds kan ik er niet om lachen.


Ja, volhouden zoals je het nu doet, je vraagt echt niks onmogelijks van haar hoor.
Ik ben begonnen met wandelen op bekende routes en heb dit steeds verder uitgebreid, toen erop, ander paard erbij.
Tot de dag kwam dat ze zelf aangaf een nieuw pad in te willen slaan.
Om je een idee te geven : Het is ver over nu, 2 jaar later. Maar helemaal over is het niet en er blijven momenten dat ze alles in het werk stelt om naar huis te kunnen (afgelopen week nog).
Het voordeel bij dit paard is dat ze net een postduif is, waar ik haar ook loslaat, ze brengt me altijd weer via de korste weg naar huis.
Dus verdwalen zul je niet snel.


Ik moet zeggen dat ik Cherokee geen millimeter vrijheid gegeven heb in die tijd. Want elke vorm van vrijheid greep zij aan om ervantussen te gaan. Nu nog laat ik haar zelden haar hoofd in de richting van huis draaien, oké een beetje kijken mag, maar ze is zo weg hoor, en het is een vrij lomp paard op zulke momenten.
Dan is het nek op slot, bokken en beginnen met rennen.
De lessers die haar rijden weten inmiddels allemaal dat , mocht het een keer 'fout' gaan, ze haar van huis af moeten draaien en nooit naar huis toe, want dat hou je niet. Gelukkig zijn die momenten in de loop der tijd steeds minder geworden en het gaat bij haar met vlagen : Zo doet ze maanden niks en zo heb je je handen vol aan haar.


Ik denk dat bij Cherokee een mogelijke reden is dat ze gedurende haar eerste 8 levensjaren alleen maar grasmaaier heeft hoeven zijn, nooit bereden, dus toen we met haar aan het werk gingen (ik dacht dat ik een ingereden paard had gekocht, mooi niet dus) had ze een werkmentaliteit van een pak paneermeel.


Ook hetzelfde ! Cherokee staat giga op de rem gedurende de eerste 10 kilometer en eenmaal ver genoeg van huis af begint ze lekker te lopen.
Als je met haar gaat rijden moet je vooral geen haast hebben of eens lekker aan de sjees willen (ja, oké naar huis toe, maar dat is niet de bedoeling).
Toch is zij, naast BD mijn leiderspaard geworden, zover heb ik haar al. Met mij loopt ze nu overal doorheen en voorop en zelfs voorop in galop is nu geen enkel probleem meer, al moet ik daarbij meer druk gebruiken dan me lief is hoor.


Weet ik, heeft ook geen enkele zin om dat te doen, maar soms he....
Afgelopen weekend, tijdens die heerlijke rit met oa Diesel, waar ik zo trots over schreef, reed ik Cherokee en er was een punt waar we altijd afstappen omdat we over een bruggetje moeten, tjeezes, wat heb ik moeten sleuren om erlangs lopend de groep bij te houden, dan zie je pas hoelang zo'n paardenek is. Had niks met het bruggetje te maken, die neemt ze met haar ogen dicht, maar alles met het van huis weggaan.
10 minuten later, eenmaal ver genoeg, galloppeerde ze zo de berg op !


Ik hoop dat je hier wat aan hebt (ook een heel verhaal geworden).
Het gaat dus nu een stuk beter, maar ik heb het ook nooit helemaal opgelost gekregen, in elk geval is het nu wel zo dat het rijdbaar werkt, da's me al heel wat.

Groetjes, Pien
www.spirithorses.be
western natural horsemanship -
Natuurlijk Bekappen

Hoefsmid Rik schreef op maandag 21 november 2005, 14:47:


Hallo Rik!
Dank je wel voor je bericht. Gemeten vanaf de grond zit de scheur ongeveer nog 1,5 cm hoog in de hoef. Dat vind ik best veel, daarom twijfel ik dus ook of ik het hoorn weg moet nemen. En ik kan dus zo een nagelvijltje van boven naar beneden de scheur insteken die er net voor/in de witte lijn aan de onderkant weer uitkomt.
Op de zool is op de plaats van de scheur trouwens een rare witte plek die steeds kleiner wordt naarmate haar hoeven groeien. Ik kan bovendien voelen dat de hoefwand van boven naar beneden gezien bij de scheur een licht knik naar voren maakt en een bolling vormt. Aan de hoef zelf is dat moeilijk te zien op een foto, de zool laat dat veel duidelijker zien.
Ik zal vanavond mijn vriend vragen mij met een zaklantaarn bij te lichten om een duidelijke foto van de scheur en de onderkant van de hoef te maken.
Monique

Huertecilla schreef op maandag 21 november 2005, 15:44:


lekker een end rennen zo hard ik kon en daarna gepamperd worden, weet niet hoor, maar ja ik wil ook altijd ruilen met onze kat, dus zal wel aan mij liggen, kijk als ik een gewoon paard was was ik het liefst het mijne natuurlijk!Zegt denk ik het meest over mijn leven

Ina

Er is een woord voor in het paardenvocabulair: stalmoed.
Merries hebben in de regel meer moeite met het verlaten van hun veilige haven. Hoe meer de ruiter voor een veilig gevoel zorgt, hoe meer het die veilige haven in persoon is, hoe minder het paard dit in thuis en/of groep zoekt.

Het is erg belangrijk Michiel dat je jouw paard een gevoel van zelfvertrouwen geeft. Probeer er voor haar te zijn als haar zekerheid, dus geef heldere leiding en zorg dat ze zich kan ontspannen in eventuele voor háár stressvolle situaties. Jij moet haar Grote Roerganger zijn.

Christel Provaas schreef op zondag 20 november 2005, 19:53:

Gaat het hierover? Is al eerder voorbijgekomen volgens mij. Men dacht dat het niet echt was. Ik kreeg het vanmorgen in de nieuwsbrief van de dierenbescherming binnen.

http://www.dierenbescherming.nl/nieuws.php?id=1181

Zal, hoe bizar, toch wel echt zijn denk ik....

Huertecilla schreef op maandag 21 november 2005, 16:49:


Laat ik nou m'n hele leven gedacht hebben dat stalmoed het malle fratsen uithalen , zodra een paard van stal komt, betekent?
Heb ik dat fout, of vergis jij je?
Piet

Piet schreef op maandag 21 november 2005, 17:02:


Ik had er nog nooit van gehoord, maar als ik google, denk ik dat jij gelijk hebt, Piet.

Isabel