Het gaat goed met beide nieuwe Haflingers.

Heerlijk om te zien hoe ze genieten van het groepsgebeuren en de vrijheid.
Samen met Fjord Izzy is er een hechte groep aan het ontstaan, waarin geen enkel paard de leiding heeft maar er echt een soort van drie-eenheid is. Ze grazen gezamelijk, ze eten hun hooi gezamelijk en alles is zo rustig - alsof het al jaren zo was.

Nu we Diesel een beetje zijn aan het leren kennen valt ons echter op dat hij erg schrikkerig is, met name van alles wat van achter op hem afkomt.
Wij zijn gewend veel aanraak-contact te hebben met onze paarden , maar dat maakt hem vooralsnog bang en gereserveerd.

Vanmiddag was J a c k in de wei aan het werk en hij legde zijn hand op de kont van Diesel, om hem even te krauwen, zoals we dat zovaak bij onze andere paarden doen; tijdens het werk effe stilstaan en contact maken, waarbij je zeker weet dat ze je in de gaten hebben, maar Diesel schrok zich zo wezenloos dattie een meter in de lucht jumpte en ervandoor ging.
Het is wel weer goedgemaakt hoor, het volgende moment al kwam Diesel naar J a c k toe, maar toch vinden wij het vreemd dat een paard dat je hoort aankomen zo kan schrikken.

We denken dat er 2 verklaringen zijn voor deze schrikkerigheid:

Ten eerste zou het zo kunnen zijn dat hij nooit werd aangehaald door zijn vorige eigenaar en dus niet weet dat aanraken eigenlijk heel fijn kan zijn, zeker op speciale paardenplekjes. Want toen J a c k hem even later weer krauwde was het feest en trok Diesel voorzichtig een enorme kamelenlip.

Maar eigenlijk denken wij dus dat het te maken heeft met die godvergetense oogkleppen waarbij een paard wel hoort maar niet ziet wat er achter hem gebeurt. Bij het mennen verwacht ik ook nog dat er regelmatig zonder waarschuwing een zwiep of een tikje met de zweep gegeven werd en dat maakt de hulpen die er gegeven zijn niet echt veel duidelijker, zeker niet wanneer het paard niks kan zien aankomen.

Nu is mijn vraag hierbij :
Zijn er oogkleppengebruikers of ex-oogkleppengebruikers die dit verhaal herkennen?
Graag zou ik met jullie van gedachten wisselen.
Ik vind het echt zielig en zonde dat dat paard zo schrikt en ik wil de oorzaak achterhalen. Hij is me nu al zo dierbaar....

Groet, Pien
www.spirithorses.be

Frans Veldman schreef op woensdag, 20 juli 2005, 0:02:


Hoi Frans,
Ik heb de index op mijn site gezet.... http://home.wanadoo.nl/nickaltena/index.html maar er wel iets aan veranderd.

scrolling="no" width="330" height="320" frameborder="0" align="middel">

Het right hier dus veranderd in middel omdat anders mijn tekst er langs geschreven werd.

Hoop dat dit mag als enige verandering?
Gr, Nick

Frans Veldman schreef op dinsdag, 19 juli 2005, 22:33:


Eigenlijk wel grappig dat je een voorstander bent van een complete natuurlijke leefomgeving met diverse bodems en waterpartijen, goed voor de hoefjes, maar dat je qua eten kennelijk geen "natuurlijke" leefomgeving nastreeft ...

Het kan ook best zijn dat jullie paarden het prima doen op jullie gras. Weet niet wat jullie voor grasmengsel hebben ook, maar in de meeste gevallen is het gras gewoon niet toereikend.

En dan moet je ook nog eens per paardensoort rekening houden (volgens mij dan he ) wat ze aten in het oorspronkelijke leefgebied.
Een arabier zal wat anders eten dat (van oorsprong) dan een shetlander. Nu laten wij ze allemaal hetzelfde eten. Gevolg ... in ieder geval te dikke shetlanders en vaak bevangen. En tja .. raar eigenlijk enkel en alleen de temperaturen in je hoofd van het fructaanverhaal, want op die shetlandeilanden (maar ook ijsland, noorwegen, enz.) zijn de weersomstandigheden dermate dat ons gras er nauwelijks zou groeien. Dus inderdaad ... er moet wel ander gras of sowieso wat anders groeien.
Een shetlander voedt zich vnl. met wat taai gras, heide, mos, algen, zeewier en af en toe een vis of dode meeuw.

Ik laat haar wel eens kiezen wat ze lekker vind en ze verbaasd me heel erg vaak. In het bos gaat ze niet het malse gras eten als ze kan, maar wat taaier, soms zelfs liever dor gras ... ze neemt eens een hap van een boom of bramenstruik (liefst de bramen zelf) ... heel gevarieerd eigenlijk en ze briest er lustig op los als we zo'n eetwandeling gaan doen

Maar goed, shetlanders eten alles, dus nu even wat ik nog het frappants vond van alles ... het hooi. Ik had prima eerste kwaliteits hooi. Mooi van kleur, wat hardere spriet erbij, wat blad erin, en rook heerlijk en niet stoffig. Mijn voorkeurshooi dus. Ik had ook nog een pak bladrijke slappe koeienhooi en een pak heel hard, stoffig, totaal verkleurd doordat het te lang op het land had gestaan al en ook nog eens na het maaien regen had gehad, ander pak hooi.
Ze pakt dus het laatste. Duidelijke keus van haar. Ik heb die hele voorraad gekocht, die boer verklaarde me voor gek ... zijn slechtste hooi wilde ik hebben.

Ik zou het zelf ook niet gekocht hebben als Isabella het niet had uitgekozen. Maar eh, het is dit jaar de eerste winter geweest dat ze eens niet aan de diarree is geweest. Kennelijk had ze dus dit harde hooi nodig voor een goede spijsvertering en niet het goede hooi wat en "groot paard" graag eet.

Ik bedoel dus maar .... hou met je voedingskeuze rekening met de natuurlijke of beter oorspronkelijke leefomstandigheden van je paard en stem daar zo veel mogelijk zijn maaltijd hier op af. Dan krijg je geen teveel en geen tekort (tenzij ze ziek worden uiteraard ... ook dan geef ik de voorkeur van even "oppeppen" en niet maanden lang een suf paard hebben omdat "de natuur haar werk moet doen" (voorbeeld Eshter met haar "oude paardje" wat een mooi voorbeeld is hiervan)

Pfff lang verhaal ... O ja Pien, ik heb het boekje inmiddels gevonden. 50% van de weide van vroeger bestond uit kruiden. Ik heb er zelfs een deel van instaan. De paarden konden hier prima op leven en hoefden (rond 1900 is dit) geen krachtvoer. Hooguit voor de werkpaarden een hand haver voor de energie.
Dus die mening had met toen al dat een paard alleen op "gras en kruiden" kon leven

Frans Veldman schreef op dinsdag, 19 juli 2005, 22:38:


Even voor de duidelijkheid he, ik heb dat paard zelf nooit knoflook gegeven, ze was al ziek toen ze hier kwam. Ik weet niet Frans of we genoeg tijd voor haar hadden als er niet snel was ingegrepen, ze viel letterlijk om. Ik denk dat de oplossing van de natuur misschien wel een hele andere was geweest, namelijk dat ze het op had gegeven, ze was er echt slecht aan toe. In het voorjaar zag de dierenarts haar en was verbaasd dat ze er nog was, en hoe enorm ze is opgeknapt. En wat ik dus bizar vond was dat er binnen een paar uur na die injectie verbetering was, bij koeien heb je ook zoiets, ik meen ook een tekort en ze kunnen dan niet meer staan, als het dan weer wordt toegevoegd staan ze ook heel snel weer, is natuurlijk niet te vergelijken met een paard, maar ik denk dat het in dit geval toch ook ziets is geweest. Wil hiermee heus geen pleidooi houden voor allerlei injecties, maar als een paard al ver heen is, dan heb je niet altijd een keuze, ik durfde in ieder geval niet het risico te lopen om maar af te wachten. En ik kan zelf ook geen bloed afnemen, want daar had ik wel specifiek om gevraagd, specifiek ook naar bloedarmoede. En die was dus behoorlijk.

groeten Esther

Frans Veldman schreef op woensdag, 20 juli 2005, 0:02:


Hij is klasse!!!!

Groeten Esther

Wil schreef op dinsdag, 19 juli 2005, 23:50:


Inderdaad Wil, wat heeft ze te verliezen! Maar tot hiertoe blijft iedereen erg argwanend. Ga maar eens tegen de mening van een hoefsmid of een dierenarts in, als 'leek'!!!
Van harte bedankt voor het artikel.
Groetjes
Perdida

Nick Altena schreef op woensdag, 20 juli 2005, 1:32:


Tuurlijk mag dat!

Groeten,
Frans

Spirithorses schreef op woensdag, 20 juli 2005, 0:22:


Háár probleem, jammer dat niet zíj het slachtoffer is.
Ik kan in het geheel niet met wat voor aantijgingen uit die hoek zitten. Dit is alleen maar heel duidelijk gebrek aan beschaving. De hardste roepers zijn de etiket-drinkers met een andalusiër als statussymbool.
Kritiek van iemand die ik respecteer is een andere zaak; dáár doe je wat mee, maar ik zou met de beste wil van de wereld niet kunnen bedenken wat ik hier mee zou moeten. Zelfs de manier van overbrengen speelt hierbij geen rol.
Ik heb overigens geen idee wat er nog meer opborrelt daar; heb niet meer gekeken.

Overigens is me intussen via pb's gebleken dat afspenen met 5-6 maanden inderdaad normaal is bij fokkers. 'Het is wel moeilijk om het te moeten doen'. Om met de woorden van Dr. Marthe Kiley-Worthington te spreken:"Waarom doe je het dan???"

Frans, je vraagt mij of er onderzoeken zijn over wat ik zeg. Blijkbaar vind je dat altijd erg belangrijk dat wetenschappelijk bewezen kan worden of iets al of niet zo is.

Laat ik dat eens omdraaien en vragen of er onderzoeken zijn over wat JIJ zegt. En dan bedoel ik specifiek onderzoeken dat er geen tekorten ontstaan bij paarden op een dieet van alleen gras en hooi voert. Haaranalyses, bloedanalyses en weefselanalyses aan vitamines, mineralen en dergelijke. De periode? Dan praat je al snel over een jaar of 5 a 10 voor een kerngezond paard. Voor niet zo kerngezonde paarden korter. Zijn die er?

Laten we over 1 ding geen misverstand laten bestaan. Ik ben het helemaal 100% met je eens dat een paard meer risico loopt om dood te gaan aan een welvaartsziekte dan aan een gebrek aan een of andere vitamine. Ik ben het bovendien met je eens dat een paard zonder problemen op gras en hooi kan leven. We zijn het alleen niet eens over de termijn en de omstandigheden. Op de korte termijn zie ik voor een gezond (!) paard geen problemen. Op de langere termijn wel. Ik denk dat er dan tekorten insluipen. Het bevreemdt me bovendien dat je zo krampachtig gaat redeneren als het over iets anders dan gras gaat. Gras en hooi is natuurlijk, maar eh ... kruiden dat valt dan opeens in een andere categorie? Ik vind dat echt niet geloofwaardig meer. En vind dat ook niet logisch meer. Om van `natuurlijk´ al helemaal niet te spreken.

Je gaat dan bovendien de boel dan een beetje in het belachelijke trekken (voorbeeld van "katten eten" en zo) ... waarom doe je dat eigenlijk?

Ik begrijp trouwens heel goed dat jouw aandacht zich juist richt op de problematiek van teveel. Want, jij hebt paarden die het - althans voorlopig - uitstekend op een karig dieet doen, en bovendien kom jij in de praktijk vooral de voorbeelden tegen van welvaartsproblemen bij paarden (teveel bix, dekens op etcetera). Heel begrijpelijk, wil ik ook niets aan afdoen.

Maar laten we wel wezen: teveel is niet goed. Te weinig is niet goed. De vraag is meer: wat is het OPTIMUM? En waar ben jij naar op zoek? Naar het karigst haalbare? Of naar het optimum? Het lijkt alsof jij vooral naar het eerste zoekt, en ik naar het tweede.

Dan kan´k het toch niet laten en moet ik even ingaan op je laatste zin

********************
Ik zeg dan: wat dacht je van jicht na een overvloedig kerstmaal? Ik wel .... .
Komt qua idee aardig in de buurt of niet ....