(Sorry, heb ff in de tekst moeten hakken anders krijg ik het niet gepost.)

Het idee van een goede methode lijkt me juist om alle menselijke factoren, vooroordelen, bias, filters en verborgen variabelen etc te verwijderen. Maar ja, dat is ivm met sociale wetenschappen en gedragswetenschappen praktisch nogal moeilijk. Je kan je afvragen of zoiets überhaupt 'wetenschappelijk' genoemd kan worden dan. Hoe men de wereld ziet wordt altijd bepaald door het verhaaltje dat je hersenen voor je afspelen.
Nee, maar ja, of hij bedoelt gewoon wel wat hij zegt. Of maakt er een mooi populair en makkelijk toegankelijk feelgood verhaaltje van. Geen idee welke uitspraken dat wat hij bedoelt het beste dekken. Er zal vast een taalbarriere zijn ook ja.
Ja, uiteraard zijn er problemen. Maar ook met verhalen met gebrek aan diepgang van 'deskundigen' op een podium die je inderdaad met bv 4 woorden kan samenvatten en iedereen klapt pfff. Dan ben je nog niet eens aangekomen bij het level van een funding etc-probleem. Kwaliteit en inhoud is steeds meer zoek. Lang leve de klapverhalen en het 'goede gevoel'.
Ik weet niet meer of dat een probleem of zegen is eigenlijk
Dat lucht wel altijd op ja
Nou, coachen met paarden is op dit moment nogal hip in een bepaalde niche in de paardenwereld. Dat schiet als paddenstoelen uit de grond; coachen met paarden, varkens aaien in de Achterhoek en weet ik wat nog meer. Er zijn zelfs al workshops coachen van coachen (met paarden).
Één clip uit zo'n coaching-sessie is me vooral bij gebleven (trauma? haha), eentje waar zo'n coach tegen de klant zegt, kijkend naar het poepende paard dat het paard nu de spanning van de klant los laat. Mensen betalen er gewoon geld voor als iemand zoiets tegen ze zegt. Big Placebo, kassa tsjing tsjing
Daar komt dat dus vandaan
Die (magische) nonsens of oppervlakkige blabla die geblaat wordt en die je overal in door ziet druipen.

Martina schreef op vrijdag 8 juni 2018, 11:22:


Maar dat is bij meer 'exacte' wetenschappen dito, de grootste filter is immers de selectie/aandacht op wat je wel en niet wil/gaat onderzoeken. Is het nuttig dingen interstellair de ruimte in te sturen terwijl we niet eens weten hoe de zeeën op aarde eruit zien, hoe systemen die leven op Aarde mogelijk maken werken? Star Wars spreekt gewoon meer tot de verbeelding dan mariene geologie om maar wat te noemen.
Zelfs het 'vakgebied' waarin onderzoek al dan niet toevallig plaats heeft veroorzaakt enorme bias; als Skinner de hele boel onder de vlag van biologie i.p.v. psych gedaan had zou er over het geheel genomen heel anders op gereageerd zijn en dat geld voor die hele tak van gedragswetenschap (want behaviorisme is gedragswetenschap, juist géén blackboxpsych!).


Met 4 woorden lul je geen kwartier vol, he?
Misschien zouden wetenschappers niet zozeer ook activist moeten zijn, zoals door deze praatjesmakers beweerd, maar zouden activisten vooreerst wetenschappers moeten worden die zich breed en diepgaand inlezen.
Midas Dekkers heeft zich bijv. nooit als activist geprofileerd, toch heb ik juist voor hem wel enig respect - hij kan iedere scheet die hij als publicist gelaten heeft verantwoorden, de literatuurlijsten zijn ellenlang! Desondanks is hij toch ook best lang populair geweest, hij kon het goed aan de mens brengen.


Neuh. Problematisch vind ik pas de staat waarin internet beland is. Eigenlijk zouden FB, Amazon, Google, en zo nog wat gewoon geblokkeerd moeten worden, van internet afgetrapt wegens grootschalig misbruik.


Kan zijn, maar daar gaat het niet over dus snap even niet waarom je dit erbij sleept.

We zijn inmiddels ruim een half jaar verder en Flip (shetje) is veranderd in een vrolijke speelse jaarling. Zijn hartruis is nauwelijks meer te horen. Hij is de beste vriendjes met Gino, een vijfjarig klein hengstje. Pas heb ik Flip de bal laten zien, een soort van grote skippybal, maar dan geen handvat of zo eraan, dus hij rolt goed. Vorige week nog eens, toen vond hij hem al erg leuk, maar vanavond ging het dak eraf. Hij was er helemaal gek van. Ik heb hem dan wel aan een lange lijn. Wat kan ik doen dat hij wat "meer respect" voor de bal krijgt.
Ik ben pas begonnen met clickeren, dus dat kent hij wel. Of gewoon maar lekker zijn ding laten doen. Ik haal de bal daarna wel weg en doe nog even iets anders met hem.

e m kraak schreef op vrijdag 8 juni 2018, 12:51:

En daarom moet je bij alles wat je wil onderzoeken gebruik maken van de beste methodes om zo veel mogelijk ruis uit te sluiten.
Jep, en dat belicht dus de zegen-kant ervan.
Dat heeft alles te maken met precies dit: "Met 4 woorden lul je geen kwartier vol, he? " en de massa aan pure bullshit die op internet verspreidt wordt waar veel mensen geen idee meer hebben hoe je goede info van slechte moet onderscheiden. Allemaal symptomen van het zelfde probleem.

Interesse, en ik kan er weinig over vinden.
Hoe kom je van hardnekkige aangeleerde hulpeloosheid af?
Zowel als dit in een bepaald deel van de training voorkomt, als dat het een bijna constante 'staat van zijn' is. (Onder de mensen dan toch, robot paard.)

Locanda schreef op zondag 9 september 2018, 8:10:


Alleen interesse, of heb je een praktisch probleem?


Er is veel meer "aangeleerde hulpeloosheid", zeker ook onder mensen, dan iedereen denkt/beseft dat er is. Als staat van zijn is het meeste ervan onbewust.
Je vraagt hoe aangeleerde hulpeloosheid af te leren is. Het antwoord daarop is leertheoretisch simpel: kan niet, het is een van de paradoxen in het behavioristisch leren. De reden dat het binnen dit kader niet kan is dat het accepteren van het zijn als fait accompli als irreële blokkade voor leren functioneert, zoals proefnemingen hebben aangetoond.
Zelf denk ik dat het vooral komt omdat de onderbewuste processen anders werken dan de bewuste. Een aangeleerde hulpeloosheid t.o.v. iets kan denk ik wel overwonnen worden, of slijten, maar zonder enige garantie op succes. Ook nog maar de vraag of je het moet willen, want heel wat aangeleerde hulpeloosheid dient als mechanisme toch wel een praktisch overlevingsdoel.

Ik hoop dat dit antwoord niet te cryptisch is - als je mij gevraagd had aangeleerde hulpeloosheid in Jip & Janneke te beschrijven zou ik zeggen: "geleerd hebben dat het onontkoombare niet te leren is" (en dat leren daarom opgegeven hebben - hopeloze overgave dus, amen, schiet mij maar lek).