Karin schreef op vrijdag 31 oktober 2014, 8:40:
> e m kraak schreef op donderdag 30 oktober 2014, 20:02:
>> Het beloningsvenster zou dus veel beter markeringsvenster moeten heten!
>> De klikker, die als secundaire beloner in de boeken staat, is dus
>> eigenlijk vooral een primaire markeerder
> Hihi al doende leert men.
Nee, al denkende. Hersengymnastiek. Als je mij nu eens een gulden geeft voor ieder boek waarin deze foutieve perceptie geleerd wordt, lijkt mij een leuk en lucratief idee, want je hebt gelijk met dat we met die vermeende achterlijkheid van onze dieren zijn opgevoed. Zelfs in redelijk moderne klikkerboeken staat zulke onzin nog.
> Maar waar het mij om gaat, is dat ik door de training die ik nu met hem
> doe, hem dus echt zie denken. Tenminste, ik vind informatie ontvangen en
> daarop een keuze maken wat er in de nabije toekomst gaat gebeuren
> nadenken.
En ik weet het niet.
Maar dat is helemaal niet omdat ik aan jou getuigenis twijfel!
Alleen, er zijn meer mogelijkheden.
Zoals wel onmiddellijk begrijpen maar twijfelen over het te volgen gedrag.
> Dat waar hij over nadenkt is aangeleerd, maar hij kiest wat hij
> wil dat er gaat gebeuren.
Natuurlijk herken ik wat jij (en anderen) beweert; regelmatig zien we onze huisdieren nadenken waarbij het net lijkt alsof het kwartje pas na 10 seconden, of langer nog, valt.
Hier thuis is dat vaste prik als ik wil dat Els binnenkomt omdat het gaat regenen. Els vindt regen best lekker, maar ik heb een hekel aan een natte pony die op bed springt en eens lekker droog gaat rollen en ik sta erop dat ik mijn zin krijg: IK WIL DAT NIET, iig NIET OP BED!
Maar, Els mag alles. ALLES, en toch IK WIL DAT NIET!
Dus vraag ik Els binnen te komen. Dat zou ik makkelijk kunnen oplossen met een beloning, een lekkere boterham o.i.d. maar waarom makkelijk als het moeilijk ook kan? Ik weet uit ervaring dat Els mij begrijpt dus ik vraag haar nogmaals dringend gewoon binnen te komen. Geen geklikker meer want dit soort dingen kennen en kunnen we al zolang... het is zuiver een kwestie van of ze mijn zin wil doen of lekker in de regen staan. Dan veroorzaakt het typisch overspronggedrag, zoals het plotseling opkomen van jeuk zodat ze zich eerst noodzakelijk moet krabben of soortgelijk. Dat duidt 100% op twijfel, niet op onbegrip.
Snap je waar ik heen wil?
En dan de hamvraag: is twijfelen over gedragskeuze in deze context ook nadenken?
> En aangezien hij ook kiest voor dingen die hij
> heel erg niet leuk vindt en de beloning daarvoor totaal niet in verhouding
> staat, zit daar meer achter dan "als ik iets doe krijg ik een koekie".
Hoe vaak (%) kiest hij voor iets vervelends niet doen?
Hoe vaak (%) kiest hij voor iets vervelends wel doen?
Is daar ontwikkeling in geweest? Bijv. vaker wel doen omdat vertrouwen misschien wel toeneemt?