Ik moet dit verhaal nu even kwijt bij mensen die net zo denken als ik. Ik mag me graag verdiepen in trainingsmethoden, huisvesting en paardenwelzijn, en al jarenlang neig ik sterk naar "het natuurlijke". Ik blijf altijd openminded, zie dingen liever grijs dan zwart wit, dat wel.
Ik sta op een stal voor normalen, maar mijn ruin heeft zijn eigen inloopstal met paddock. Het is maar zo'n 100 m2, de helft straat en de helft zand, maar wel droog en keurig netjes. Als het goed is komt er dit voorjaar minimaal 200 m2 bij, en zo blijven we stukje bij beetje aan de weg timmeren. Weidegang is er in de zomer ook.
Helaas heeft de eigenaar van het ponnietje dat mijn paard gezelschap hield besloten het dier op stal te zetten voor de winter. Ik respecteer die keuze!!!
Maar toen stond mijn paard alleen. Die was het daar niet mee eens, heb het een week aangekeken terwijl ik ondertussen een oplossing probeerde te vinden, en toen was de maat vol en issie door de draad gegaan. Tja wat doe je dan. Op stal voor de nacht dan maar. Overdag buiten op de paddock.
De nacht duurt alleen wel 14 uur uur voor mijn paard op deze manier.... Ik lig er wakker van. Dit is niet oké! Hier heb ik niet zo keihard voor lopen knokken! Ik ben er letterlijk ziek van.
In mijn omgeving word gezegd ach het is makkelijk, hoef je niet meer zo veel water te sjouwen joh. Is toch fijn in de winter. Voor je paard ook fijn, lekker warm in het stro.
Zelfs mijn paard lijkt er aan mee te werken, die sukkel loopt vanaf dag een vrolijk erin en blijft gewoon staan als je de deur open doet.
Schop de deur er toch uit, verwende rotknol.
Goed over drie maanden is het voorjaar... En overdag komt hij wel buiten. Maar is het gek dat ik toch boos en verdrietig ben?
Ik zou er zo een pony bijkopen, maar dan moet het beestje over drie maanden weer weg.
Weet me ondertussen ook geen raad meer, moet ik me wel zo druk maken als hij blijkbaar zo gelukkig is?
Bedankt voor het lezen...
Verhalen
