Karen schreef:
mijn hoede" krijg dan is mijn uitgangspunt tegenover het dier; "Ik begrijp
dat je nu angstig bent, en dat accepteer ik en respecteer ik. Maar ik zal
er - met alle geduld en alle liefde - allles aan proberen te doen om jou te
helpen te veranderen, zodat je niet meer zo angstig zult zijn (en je je
daardoor gelukkiger zult voelen).

Dat is toch wat ik ook bedoel?! Ik schreef immers:
"Wat je wel kunt doen, is het erkennen en lief te hebben, door als het ware
tegen je paard te zeggen "Je mag er zijn". Want dan pas kun je er wat mee!
Dan pas geeft je het oprecht en met alle liefde de tijd, de ruimte en de
mogelijkheden om zich te ontwikkelen, te groeien en te overwinnen. En dan
heb je heel wat meer bereikt dan wanneer je het wilt "afleren" en dus
bevecht."

Jij noemt het echter "afleren" en "veranderen", ik noem het helpen
ontwikkelen en groeien. Iemand hulp bieden is heel wat anders dan iemand
willen veranderen. Ik vind namelijk dat wanneer je een ander (paard of mens)
wilt veranderen, dat je dan jouw probleem bij de ander neerlegt. Je wilt dan
dus dat de ander verandert, zodat jij het leuker of makkelijker hebt o.i.d..
En die intentie vind ik niet goed.
Wanneer je het probleem bij jezelf houdt, ben je ook in staat om te kijken
wat je bij jezelf kunt veranderen, wat je ZELF kunt doen, leren en
ontwikkelen.

Het is niet zo dat ik denk dat je bijv. een paard niet van z'n angsten af
kunt helpen. En dan bedoel ik dus ook HELPEN, niet het wezen van het paard
VERANDEREN of hem een emotie AFLEREN.
Mijn paard heeft zich in de anderhalf jaar dat ik haar heb, ontwikkeld van
een angstig, nerveus, gespannen en onzeker paard tot een relaxed, ontspannen
paard met meer (zelf)vertrouwen. IK heb haar niet "veranderd" hoor, dat
heeft ze echt zelf gedaan. Ik heb haar echter wèl geholpen, door allereerst
met mezelf te beginnen en zelf te veranderen: het was aan mij om in mijn
rust te komen, begrip en geduld te hebben en vertrouwen te geven. Ook was
het aan mij om (anders) met haar angst om te gaan. En met dit alles, dit
proces in mezelf, heb ik haar automatisch geholpen zich te ontwikkelen.

En nog iets: Ik ben er van overtuigd dat het paard je intentie aanvoelt.
Wanneer je hem benadert, met hem omgaat of rijdt met de intentie om hem iets
af te leren, is er bij voorbaat al verzet, van beide kanten. Toen ik enkele
jaren geleden op de manege kwam, waren er mensen die behoorlijk in strijd
lagen met hun paard (de één had dit "probleem" met z'n paard, de ander dat)
en toen ik daar wegging, waren die "problemen" alleen maar groter of zelfs
verveelvoudigd. De oorzaak hiervan ligt in mijn beleving puur in het niet
accepteren van het karakter, gedrag en emoties van je paard (dus afwijzen,
bestrijden, onderdrukken, bevechten).

Dus wat mij betreft: begin bij jezelf.
groet, Petra

ps: Ik vind trouwens dat je het leerproces van honden en paarden niet altijd
maar met elkaar kunt vergelijken.

Rianne Swinkels schreef op zondag, 7 maart 2004, 19:52:


Nou, als je alleen mar iets goed kan doen als je daar eerst een opleiding voor hebt gevolgd...


Boeiend. Heb je daar een link van? En zijn mijn paarden, die op de site vaak als voorbeeld dienen, ook een kopie van de paarden die ze "daar" hebben?


Tel nog maar een keer. Ik zie er in de alinea hierboven drie staan...


Als je het over "zij" hebt, heb je het dus over Hiltrud Strasser? Wat heeft dat met Florida te maken? Zij is een Duitse arts die in Duitsland woont.

Weet je, je kan niet tellen, je kan niet lezen, je weet niet wie Strasser is maar doet maar wat aannames zoals het land waar ze woont, je argumentatie is nietszeggend en komt allemaal op hetzelfde neer: "Ik ben bang voor veranderingen en ik wil er niet serieus naar kijken en verzin maar wat slappen argumenten want het KAN toch niet waar zijn..."


Nee, ze heeft gekeken naar Duitse dressuur-paarden, en er al velen geholpen.


Dat gebeurt ook overal op grote schaal. Kijk maar eens rond op internet.


Dat klopt dus niet met de feiten want de gemiddelde leeftijd van paarden is juist OMLAAG gegaan. Voor dressuur-paarden ligt de levensverwachting op rond de 7 jaar.
De meeste paarden komen voortijdig aan hun einde door hoef- en beengebreken.

Frans

-> Dat klopt dus niet met de feiten want de gemiddelde leeftijd van paarden
is juist OMLAAG gegaan. Voor dressuur-paarden ligt de levensverwachting op
rond de 7 jaar.
beengebreken.

Ja, dat hoorde ik ook van de instructeur (kombineert Voest en klassieke
dressuur) van Juliette en Daan..... lichamelijk én psychisch overbelast....
kapotgereden.....verbíjsterend!! Ze zullen daarbiji ook wel niet op
gezondheid gefokt worden maar op (korte termijn-sport-prestaties).

Ellen

Hoi,
Deze vraag stel ik even namens een goede kennis van mij, die mede door mij ook hoefschoenen gebruikt (die van Smit).

Een van die pony's heeft enorme zweetvoeten in die schoenen. Na een rit is volgens hem de lucht echt niet te harden. Je gaat dan bijna over je nek, en hij dondert die schoenen ook direct in een emmer water. Bij de andere pony is het veel minder, maar deze stinken ook heel erg.

Nu heb ik daar bij Isabella geen last van. Oke, je ruikt wel wat, maar zelfs als ik er na een rit met mijn neus in ga hangen, dan val je niet achterover van de stank.

Overigens heeft hij bij die pony ook altijd water in de schoenen staan, zonder dat hij door het water is gegaan, en de schoenen droog heeft aangetrokken.
Volgens de heer Smit zweet een paard inderdaad een liter vocht per dag via zijn zolen uit.

De pony vertoont verder geen mankementen aan de hoef (geen rotstraal oid).

Weet iemand wat dit kan zijn? Inderdaad zweetvoeten?
En wat kun je er eventueel aan doen?

Groeten,
Ingrid

Rianne Swinkels schreef op zondag, 7 maart 2004, 19:52:


---Wil toch nog even een duit in het zakje doen:

Ten eerste is het ontzettend jammer dat juist de paarden op de olympische spelen niet zonder ijzers lopen! Ten tweede: Ik heb een KWPN-er, ze is nog maar vier maar als ik haar hoeven vergelijk met die van de 'wedstrijdpaarden' zijn de hoeven van haar duidelijk beter in staat om het gewicht van haar en de ruiter te dragen. De hoeven van die wedstrijdpaarden zijn door de ijzers zo klein gebleven dat het me verbaasd dat het paard uberhaupt kan lopen! Nee dank je, ik heb liever een paard met gezonde hoeven (zonder ijzers dus) die tenminste fatsoenlijk zichzelf en de ruiter kan dragen zonder later last te krijgen van allerlei hoef- en beenaandoeningen. En het merendeel van die problemen wordt wel degelijk veroorzaakt door die rot-ijzers!

Groetjes,
Linda

soms een is het alleen een kleur verandering en soms kan het als een bult of
deuk aanvoelen. Maar het is duidelijk zichtbaar. Je kan het zien als de
jaarringen bij een boom. Als een boom een goed groeiseizoen heeft gehad, dan
heb je dikke ringen en als het erg droog of slecht is geweest zijn de
jaarringen een stuk dunner. Als een paard ander voer wordt gevoerd of van de
stal naar het weiland verhuist, dan zie je dit ook in de groeiringen. Als
een paard langdurig ziek is kan je dit ook in de groeiringen zien. Als een
paard pijn in zijn hoeven heeft kan je dit soms ook in de groeiringen zien.
De hoeven van een paard kunnen een beeld geven van de gezondheid van het
paard.

Hoi Bart,
Bedankt voor je reactie. Als ik dit zo lees, moet je echter wel kijk op
hoeven hebben, want de ringen op Jovarna's hoeven zeggen mij niks.
Nog even terugkomend op mijn vraag: bij Jovarna zijn de kroonranden ietwat
verdikt. Waar kan dit op duiden?
groet, Petra

hallo,

de laatste dagen heb ik bijna alle onderwerpen van het forum gelezen en ik moet zeggen; het is echt goed, ook de site van frans is geweldig. normaal ben ik niet zo'n deelnemer aan forums, omdat het meestal gaat over onderwerpen(dressuursport e.d.) wat mij niet(meer) interesseert. ik wil me hierbij dan ook even aan jullie voorstellen:

misschien voor jullie niet zo interessant, maar het geeft mezelf een goed gevoel, zodat jullie weten wie ik ben.

ik ben monique en wordt volgende week 33. ik heb een geweldige dochter van bijna 7 jaar en natuurlijk dieren: 2 hamsters, 2 honden en 3 paarden: (Lusitano, andalusier en paso-peruano)

na 10 jaar topsport en vele paarden waar het niet mee 'klikte', leerde ik mijn huidige vriend kennen: een 'gewone'recreatieruiter met een renbaancarriere. hij reed met lange teugel en westernzadel door de natuur, terwijl ik nog steeds een poging deed met een dressuurzadel(paard met slofteugel in de krul) een buitenrit te maken. natuurlijk met de nodige valpartijen en spierpijn achteraf. hij heeft me weten te overtuigen het eens op een relaxte manier te proberen, want bij een rit van 5 uur, zit je op een dressurzadel best ongemakkelijk, met een rechte rug en borsten die te zwaar worden van het vooruit duwen. en stiekem was ik al jaren jaloers op de recreatieruiters, die het lef hadden alleen een buitenrit te maken door het bos en over straat.

nu rijd ik op een vrij 'natuurlijke' manier op een geweldig gangpaard, dat voor 100% bij me past, in dit ras heb ik me al een tijd verdiept, en 1,5 jaar geleden heb ik haar gekocht, bij de fokker. zo uit de kudde. ze was niet gereden, had nooit ijzers gehad en nog nooit een deken gezien. dit wilde ik graag zo houden, maar daar moest ik natuurlijk wel voor veranderen. terwijl ik eerst helemaal niet wist waar ik beginnen moest. ik heb haar bitloos aangereden, met lange teugel en zoveel mogelijk zonder zadel. laat alle paarden nu zoveel mogelijk buiten, poets ze alleen als ik ga rijden, en voor de rest laten we ze zoveel mogelijk paard zijn.
mijn ervaring met deze omgang van paarden is: dat ze veel ontspannender zijn, onze paarden zijn relaxed, schrikken niet meer van alles en doen alles voor je op een normalen manier zonder dwang. ook gaan alle paarden voor de koets.

ik wil de sportruiters hiermee niet aanvallen, maar ik geloofde vroeger ook alleen maar in: paarden in de box houden, liefst met deken op, met dressuurzadel rijden en paarden beslaan(iedere 6 weken). nu heb ik echter van mijn huidige paso-merrie geleerd, dat een paard zich dan helemaal niet gelukkig voelt, en ik heb soms medelijden met de paarden in de manege, die 23 uur op stal staan naar de muur te kijken. als je anders met je paard omgaat, leer je pas hoe een paard zich voelt en dat je ze daarmee veel gelukkiger maakt. soms voel ik me nog schuldig, over hoe ik mijn paarden vroeger behandeld heb. en schaam ik me ten op zichte van de dieren hiervoor.
nu ben ik er trots op, hoever mijn paard en ik het gebracht hebben.

groetjes,

monique, die pas sinds 3 jaar weet hoe ze met een paard moet omgaan!!en het sinds 1,5 jaar in de praktijk brengt.

Hoi Sandra,

Een paard dat in de bak aan de hulpen staat is buiten goed te corrigeren. Ten ALLER tijde. Western paarden hebben de magische HOOOO in zich. Als ik dat tegen mijn paardje zeg staat hij stil, no matter what. Hoooo, staat voor het stoppen van elke beweging, het blokkeren van alle gewrichten en is in het engels mooi te vertalen naar Freeze!

Misschien dat hij buiten dan niet gelijk stil staat maar je hebt dan zeker de controle terug in een noodgeval.

Kan me overigens heel goed vinden in wat Petra schreef, mt een complimentje voor de duidelijke uitleg!

Emania

monique schreef op maandag, 8 maart 2004, 11:15:


---Hoi Monique,

Welkom op het forum! En wat gaaf dat je drie van die mooie paardjes hebt zeg!!! En geweldig dat je nu weet hoe je daadwerkelijk met paarden om moet gaan hihihi

Groetjes,
Linda

Hoi Bart,
Bedankt voor je reactie. Als ik dit zo lees, moet je echter wel
kijk op
hoeven hebben, want de ringen op Jovarna's hoeven zeggen mij
niks.
Nog even terugkomend op mijn vraag: bij Jovarna zijn de
kroonranden ietwat
verdikt. Waar kan dit op duiden?
groet, Petra

Een gezonde kroonrand is meestal wat dikker als de hoefwand.
Het is moeilijk te zeggen of je paard geen gezonde kroonrand heeft, want ik heb hem niet gezien.

Als je op de site www.hoofcare.nl kijkt, daar kan je heel veel plaatjes, tekeningen en omschrijvingen van hoefaandoeningen vinden.
Je hoeft het niet eens te zijn met wat deze hoefsmid schrijft, maar toch is het een leerzame site.

m.vr.gr.
bart