Piet schreef :


Piet, jij mag toch van mij weten dat ik nog nooit in mijn leven kunstmest heb gestrooid. Ik heb niks op met die troep.
De brandnetels die wij hebben in de wei stonden er al toen wij er vorig jaar inkwamen. Wij composteren zelf onze mest, maar we zijn nog niet vergenoeg in dat proces omdat we er pas een jaar zitten.


Doe ik niet aan mee hoor....interesseert me helemaal niks. Ik heb er mijn eigen gedachten over.

Plus het

Zijn wij toch mee bezig?
We hebben tot nu toe alleen wat kalk gestrooid, (mos) en wat hoe heet dat , culterra, dat zo ruikt naar koemest.

Maar ik ben het met je eens dat de weides nogal eenzijdig overbemest worden, het bodemleven verstoord is en dat de paarden daardoor niet voldoende afwisselende voedingsstoffen binnenkrijgen. Denk dat dat het allergrootste probleem is van de huidige weides, en dus van de paarden.
Het bijvoeren van oa mineralen en vitamines zou daarom ook tijdelijk moeten zijn tot het moment dat de weides zelf dat weer zullen dragen.
Werken we toch aan?

Ik weet net zo goed dat dat vroeger anders was. Maar vroeger was het ook veel normaler om je paard buiten te zetten en niet in een stal.
En toen had je al die commerciele flauwekul niet.

Groet, Pien

Spirithorses schreef op zondag, 20 februari 2005, 15:10:

Ja Pien, ik weet waar je mee bezig bent, was ook meer voor de algemene discussie dat ik dat opschreef. Ik ben heel nieuwschierig naar de ontwikkeling van het plantenbestand in je weiden als je een paar jaar bezig bent met terug te brengen naar het land wat er af gekomen is.


Ah, flauwekul :)


Piet

Malenka schreef op zondag, 20 februari 2005, 14:46:


Dan vrees ik dat er toch verkeerde dingen zijn doorgesneden.


Jouw voorbeeld gaat in tegen de eenheidsworst van wat men zich over hengsten voorstelt. Zo ook mijn voorbeelden van hengsten op mijn eigen erf die ik goed (ge)ken(d heb).
Aan de andere kant zie ik cohorten ruinen met al dan niet meer vage gedragsproblemen; draden vol op de diverse forums. Vaag ook omdat het echte probleem vaak (minstens voor een belangrijk deel) bij de 2beners zit die erbij horen.
Statistisch zijn er redenen/effecten om te castreren (verwijving of castratengroei, etc.), maar die zijn vaker ooit ontstaan vanuit slachtoogpunt dan werkelijk vanuit (probleem)gedrag. Een ander cultureel-historische reden voor ruinen was weer dat men ontdekt had dat het voordelen in bereden oorlog/strijd kon hebben (ruinen zijn veel stiller).
Wat tegenwoordig echter veel voorkomt is iets als "dit paard - ras, persoonlijkheid, etc. - past niet bij mij/ons, of niet bij mijn vaardigheden en kunnen". Dat is nmm iets heel anders.

Ik heb een volwassen (uit de natuurbegrazing) schimmelhengst gehad die perfect in orde was wat zijn voortplantingsorganen betrof, maar die er stomweg niets om gaf. Stond er als er levendigheid in mijn kuddetje was een beetje geeuwend bij met een (antropomorf hahaha ) onmiskenbaar air van "waar maken júllie je nou zo moe over?"
Overigens kon hij best wel dekken - dat heb ik expliciet een paar keer met hem getest. Het interesseerde hem gewoon uiterst matig.

Ik heb hier ook nog een "klophengstje", niet gecastreerd of geopereerd, echt cryptorchide dus maar wel helemaal compleet... en met een door en door lief, zacht, niet dominant karakter. Is hier geboren, was heel lang moederskindje (tot ongeveer 2 jaar) en wordt nog altijd probleemloos door mijn wel stoere/grote/zware ijscovikinghengsten geaccepteerd. Iedereen vindt Ásti wel lief en hij doet gewoon een beetje voor spek en bonen mee.

Nergens in deze hele discussiedraad of eerder heb ik gezegd dat iedereen "op mijn manier" ponies moet houden. Ik geef alleen aan dat het cultureel automatisme dat hengsten hun ballen kost in heel veel gevallen nmm net zo betwijfelbaar is als het cultureel automatisme dat mensen doet denken dat de goden bij de geboorte van een paard de hoefijzers zijn vergeten of dat je een paard niet anders dan mechanisch onderwerpen kan.

Er is natuurlijk nog veel meer over te zeggen, net als over voeren, bitten en gedrag. Het IS GEEN eenheidsworst! Of en in hoeverre gefokte extremiteiten nog enigzins volwaardige, echte paarden zijn bijvoorbeeld speelt ook mee denk ik. Daar ben ik nog maar niet eens over begonnen omdat er dan ongetwijfeld weer veel mensen zich op de tenen getrapt gaan voelen. Het is ook een moeilijk onderwerp, maar 1 ding is een technische zekerheid: iedere eigenschap die "veredeld" wordt is niet een genetische verrijking maar een genetische verarming. (Hier is ooit mijn zeer principiële "ruzie" met het ijscostamboek over ontstaan).

Groeten, Egon

Hoi hoi

We zijn weer eventjes verder en ik heb weer eens een blik op de pootjes van fengur geworpen.

Zijn "loslatende zool" lijkt opeens op overgroeide steunsels Ik ben totaal niet zeker meer van mijn zaak.

Dinsdag komt de gewone hoefsmid. Ik wil hem vragen er wel een blik op te werpen, maar hij moet zijn rasp en mesjes en ijzers eerst weer veilig in de auto leggen. Oftwel, wel kijken, maar niets doen.

Ik hoop dat hij me kan vertellen wat het is. Als ik dat niet vertrouw dan ga ik rondkijken voor een natuurlijk bekapper. Denk wel dat de gewone hoefsmid commentaar zal hebben want zijn toon is echt erg kort. Hij loop daar ook niet meer op de juiste plek van de hoef, maar alleen nog op de zool. Toch is hij totaal niet gevoelig.

Nou ik vind het even spannend. Zal jullie laten weten wat dinsdag ons brengt.

Groetjes Karin

Spirithorses schreef op zondag, 20 februari 2005, 13:37:
*********************
Dat ben ik nou helemaal met je eens, en valt mij zelf ook erg op. En dan denk ik zelf: zo'n paard is toch waarachtig ook niet gek hoor! Het valt mij zelf ook heel erg op dat als ik in het bos rijd, en we hebben een slenter-en-knaag/graas half-uurtje, dat Torop dan zelf heel specifiek uitzoekt wat hij wil. Vaak is dat b.v. mos, maar hij knaagt ook graag aan omgevallen boomstammen (en ook graag aan rechtopstaande boomstammen maar dat mag hij van mij natuurlijk niet). Het viel mij ook op dat hij bij vlagen trek heeft in brandnetels, en in andere tijden opeens weer helemaal niet. Ik ben er van overtuigd dat in de vrije natuur een paard zelf heel goed kan uitzoeken wat hij nodig heeft en dat dan ook DOET. Maar in een gecultiveerd weiland is die mogelijkheid er al helemaal niet.

********************
Als er echt voldoende variatie voorhanden is, dan zou ik zelf ook niet bijvoeren, maar dat hangt erg van de bodem af en de situatie.

Spirithorses schreef op zondag, 20 februari 2005, 13:46:

**************
Nee, ik heb nog geen paard horen kuchen eigenlijk.
Het komt weleens voor in de herfst, als het nat is en koud, als het een "gewoon" kuchje is met wat wit slijm uit de neus (geen geel slijm), dan geef ik meestal wat drosera en doorgaans is het dan heel snel weer over.

NB we hebben wel heel goed hooi, wat absoluut niet stoffig is. Ook fijn natuurlijk.

Volgens mijn DA is hout net zo'n vast basisonderdeel van natuurlijke paardenvoeding als gras en plantjes.
Hier zijn ze ook altijd dolblij met takkies. Helaas heb ik een hekel aan bomen omzagen en snoeien omdat ik vindt dat ook bomen recht hebben op een natuurlijk leven .
Dus ze moeten het doen met wat ik zoal tegenkom. Of als een van de buurboeren de ketingzaag weer es ter hand heeft genomen.

Sander Degenkamp schreef op zaterdag, 19 februari 2005, 16:59:

Hee Sander, wanneer kom je naar de antwoorden kijken?
Ik ben zo benieuwd of het Mudcreek Lucia Gravelotte is of toevallig nog een Shirebaby die Lotte heet....

Spirithorses schreef op zondag, 20 februari 2005, 13:46:

Nee. Niemand kucht hier.