Frans Veldman schreef op donderdag, 10 februari 2005, 11:07:


hallo frans
de overgang is van een bos pad op een asfalt weg.

dit merrie loopt op alle soort oppervlaktes. ik rij bijna iedere dag om te verzorgen dat mijn paarden voldoende beweging krijgen over alle grondsoorten. soms rij ik op de merrie en neem de jong paard mee in hand. in belgie hebben wij gellukkig wel grind paden en verhaarde wegen in het bos. daarom rij ik ook nogal vroeg op mijn jong paard. ik dacht dat dit een goede oplossing was voor de beweging. (trouwens veel paarden vooral renpaarden en westernpaarden zijn volopgang voordat ze 3jaarig worden).

Peter Donck schreef op zaterdag, 12 februari 2005, 11:10:


Touché - maar je wil niet weten hoe sommige weekends van mij eruit zien ! Er schiet meer tijd voor paarden over als mensen zich op één plaats verzamelen, dat bedoel ik eerder .
En uiteraard ben ik enkel en alleen gedreven door een onbedwingabre drang om rijk te worden, dat had je al begrepen! Ik laat het verder aan jullie over, of ik krijg de lijsteigenaar over me heen vanwege sluikreklame...

(En Anna, je hoeft je paard niet mee te brengen, maar als iedereen er zo over denkt dan komt er niet veel van, natuurlijk . Maar ik begrijp het wel, hoor!)

met vriendelijke groeten,
Inge (die nu een veulen moet gaan redden of zoiets)

Hoi Ingrid

Heb het boek niet bij de hand, maar herriner me die hoef nog wel. Volgens mij hebben ze ook op die hoef niet in de zool gesneden. Is er niet eerst nog een laag kalkspul wat je weg kan krabben? Of de overgroeide steunsels waar de zool onder verstopt zit?
Zo niet, dan gewoon elke keer alles gelijk maken met de zool, dan gaat die vanzelf zijn goede vorm weer vinden en trekt het bij tot de straal wel de grond gaat raken toch?

Groetjes Karin

Isapaardje schreef op zaterdag, 12 februari 2005, 9:24:


Het was inderdaad een dode hoef maar een levende hoef had ik precies eender bekapt. De toon was ook te lang, netto is er dus niets aan 'de stand' veranderd.


Nee, dat hoeft niet. (mag ook niet eens trouwens).


Nooit in de levende zool snijden of raspen. Afgezien het feit dat het paard daar gevoelig van wordt stimuleert dit ook nog eens de hoefgroei op die plek. De hielen zouden dan nog wat harder gaan groeien.

Als je de hoefwand gewoon gelijk houdt aan de zool zul je zien dat de zool zich vanzelf terugtrekt.

Groeten,
Frans

Inge Teblick schreef op zaterdag, 12 februari 2005, 12:54:


Als min of meer regelmatig bezoeker van de demo's van Inge, kan ik iedereen aanraden van de aangeboden gelegenheid gebruikt te maken en hun paard, of een paard :) mee te nemen.
Je krijgt dan de kans om beiden de start van het clickeren aan te leren onder het alziend oog van de Chef de cuisine. Je weet dan zeker dat je het goed doet, want ik denk dat je paard correct het concept aan leren een van de belangrijkste dingen is. En zelf doen werkt beter als zelf kijken!
Piet

Ik heb een oud boek over pony's gekocht en dan vnl. gaat het over shetlanders en ijslanders. Waarom die dieren zo gebouwd zijn als ze zijn en dat ze nog redelijk dicht bij het oerpaard staan.

Wat voor mij geheel nieuw was om te lezen, was dat pony's langere tanden hebben dan paarden (vandaar ook het in verhouding grote hoofd; maar dat is ook vanwege de verwarming van de ingeademde lucht overigens).
Maar die tanden dat komt omdat ten eerste die dieren harder ruwvoer eten van nature (taai gras) en ten tweede ze ouder worden dan een paard en het gebit dus langer mee moet gaan.

Nu schreven ze dat er iemand een exmoor met een arabier had gekruist. Deze kruising had een zeer edel hoofd en de fokkers waren tevreden. Totdat het dier op nog tamelijk jonge leeftijd niet meer goed kon kauwen en bleek dat zijn tanden totaal weg waren; op.
Onderzoek wees uit dat hij waarschijnlijk was voorzien met paardentanden (dus kortere tanden) van de arabier, maar dat hij het kauwpatroon van de exmoor had meegekregen (en dus harder en driftiger zijn voedsel stond te vermalen). Dat resulteerde in extreme slijtage van de tanden.

Vond het wel een interessant verhaal eigenlijk.

Groeten,
Ingrid

Nogmaals hoi,

Vroeger plaatste ik wel eens een leuk verhaal hier over mijn paardje. Dat heb ik door omstandigheden lange tijd niet meer gedaan, maar ik heb er nu een aantal "gebundeld" op Isabella's website.

Ze heeft ze zelf verteld en ze staan op mijn homepage. Klik hiernaast en kies voor Isabella.

Haar hoevenverhaal staat er ook nog steeds op, maar ook zijzelf heeft daar haar "eigen mening" over.

Voor de liefhebbers alvast veel leesplezier

Groeten,
Ingrid

Ingrid den Ouden schreef op zaterdag, 12 februari 2005, 18:04:

Oh ja en als je voor "overige vakanties" kiest staan er ook wat paardrijtochten op met wat links. Misschien een tip voor de komende vakantie?

Groeten,
Ingrid

Gister was er een programma over de newyorkse animal police. In het Central Park rijden heel veel koetsjes rond voor de toeristen. De koetsiers moeten heel nauwkeurig bijhouden met welk paard ze hoeveel uur ze werken en hoeveel ritten ze maken. Dat word ook best streng gecontroleerd (altans dat zeiden ze )
Om de paarden te kunnen identificeren werd er in de linker voorhoef het nummer van het paard en het nummer van de stal waar het beestje woont.

Nou leek het mij niet erg slim om in de hoefwand nummers te kerven, maar het was wel heel duidelijk en zichtbaar. Het nummer moest dan natuurlijk overeen komen met het nummer op de formulieren en alles.
Ik moet zeggen, hoewel zeer paard onnatuurlijk, ze zagen er allemaal goed uit en ze waren ook allemaal (zoals ik dat dan zou noemen) vrolijk en gelukkig.

Ik dacht vertel het even, ook al is het verder niet echt bijdragend.

Groetjes Karin

Ingrid den Ouden schreef op zaterdag, 12 februari 2005, 18:04:


Yes! Mooi gemaakt, en erg leuk om te lezen. Dat brievenbusverhaal, en de reis naar het buitenland

Saskia

Inge Teblick schreef op zaterdag, 12 februari 2005, 10:54:


Hallo Inge,

Ik had niet gelezen dat de clinics in april en mei zijn. jammergenoeg zit onze agenda dan al vol met paardenzaken en andere. Ik houd wel in de gaten wanneer er weer iets is op je eigen site. Mettertijd kom ik graag eens langs.

groet,

ineke