Hoi Conny,

Toevallig hadden we het er bij de bbq van Piet ook al over dat we een paar mensen missen op het forum, waaronder jou.
Dat we nu juist op deze manier weer van je moeten horen is ronduit rot, vooral voor jou en je paarden bedoel k natuurlijk.

Ik weet niet of je ermee geholpen bent, maar ik heb dit ook meegemaakt.
Mijn wereld stortte in en ik wist niet hoe ik het alleen zou moeten redden met mijn paarden.
Eigenlijk jammer dat je voor kinderen wel alimentatie kan eisen en voor je dieren niet, zij zijn wel de dupe.
Ik heb natuurlijk geen idee of je dat zelf wilt en aankan maar ik heb uiteindelijk besloten om mijn eerstaangekochtte paarden (moeder en dochter) zo lang mogelijk te houden tot ik zeker een plek vond waar ze de rest van hun leven bij elkaar konden blijven en het goed zouden hebben.
Mijn familie hebben de kosten van"hun"pony(die hadden we erbij voor de kinders van broer en zus) op zich genomen,als ik er maar voor zorgde.
Toen ik dan rond ging vragen voor een plekje ( tot ik ze verkocht zou hebben) voor deze 3 kon ik ineens redelijk goedkoop een plekje vinden maar daar zou ik dan snel weer wegmoeten omdat het volgend jaar in de verkoop zou komen.
Nu om een lang verhaal van vele omzwervingen, ups en downs, kort te maken, na 5 jaar had ik ze weer in mijn eigen achtertuin.(en hebben ze eigenlijk nooit echt tekoop gestaan.)
In die tijd ben ik geweldig geholpen door, soms totaal onbekende mensen, en oude vrienden waar ik het nooit van verwacht had.
Ik zei gewoon dat ik er alleen voor stond en een goedkope plek zocht, dat ik niet veel kon betalen, maar wel al het werk zelf kon doen +nog wat helpen.

OK ik ben nu dan wel grijs, het is niet altijd makkelijk geweest, heb moeten vechten voor mn hachie, ik weet niet of het nu doorzettingsvermogen of geluk is geweest maar overdenk het eens, en laat je verhaal horen, geef de mensen de kans om je te helpen....zoek die kansen.

Ik wens je heel veel kracht en wijsheid...welke weg je ook wil, kan of moet gaan.

Gisteren hoorde ik van een ongeluk waarbij 100 paarden op hol sloegen, hun ruiters afgeworpen hadden en over de ruiters heen gedenderd zijn. 44 kinderen gewond, een aantal zwaargewond een meisje in levensgevaar. Het kwam me zo bekend voor, de omgeving. Lily heb ik van deze kindermanege vandaan.

De kinderen hebben hier een enorme vrijheid hebben wat ze met "hun" paard/pony uit willen spoken. Er zijn gemiddeld 150 kinderen aanwezig, en enkele "Betreuer", vaak niet ouder dan de gasten zelf, 15 of 16 jaar houden toezicht dat de kinderen niet geheel uit de band springen, helpen om een bit in te doen, "begeleiden" ritten. Toen ik met Lily een buitenrit maakte, ging ook zo`n "Betreuer" mee. Een meisje van 15 die het niks kon schelen wat ik met Lily deed, hoofdzaak zij kon even rijden zonder 30 kinderen "aan haar hals". Toen ik vroeg of ik mocht draven, galopperen, kreeg ik schouderophalen en "als je dat wilt, kan mij niks schelen, je mag ook hier linksaf, ben je zo terug, ga ik even lekker galopperen". Ik had Lily zo mee kunnen nemen, niemand had wat gemerkt.

Ik heb daar ook met een aantal gasten gesproken, de een was laaiend enthousiast "hier kun je doen wat je wilt", de ander kwam nooit weer, die voelde zich in de steek gelaten, kreeg geen begeleiding tijdens ritten, er werd niet om beginnelingen gedacht, ze moest maar met de massa meegalopperen. Deze kindermanege is goed bekend bij de ziekenhuizen in de buurt, elke week leveren ze er een aantal kinderen af met hersenschuddingen en botbreuken. Hun "Fackelritt" werd mij een aantal malen aangeprezen door de gasten, het was "fantastisch, geweldig, te gek", zij pochten erop dat ze stiekum in het donker anderen lieten schrikken, toch geweldig als iemand eraf viel of gewoon met paard en al met een groepje verdwenen om een eigen "spookrit" in het donker te maken. Gemerkt heeft dat niemand, gniffelden ze. Ook geen wonder met officieel slechts twee "Betreuer" op 30 kinderen. Tijdens de Fackelritt met 90 of 100 kinderen (de leiding weet niet eens hoeveel het waren ) waren er 6 "Betreuer" aanwezig, die samen voorop reden met de fakkels in hun handen.

http://www.ndr.de/nachrichten/niedersachsen/fackelzug102.html

Monique

Jeetje zeg, hoe is het mogelijk dat zoiets kan...ongelofelijk

Marlies Sanders schreef op maandag 30 augustus 2010, 15:53:


En het was dus ook precies jouw verhaal, waarom ik gisteren poste "weet je zeker dat je ze allemaal definitief kwijt wil".

Ik zag het idd op de tv,een of ander nieuws, en vroeg me al af welke IDIOTS er met 100 kinderen en pony's IN HET DONKER MET FAKKELS (=VUUR!!!!!) gingen rijden....Blij dat het idd dus om idiots gaat. Wel heel erg dat dit zomaar kan, zowel voor de kinderen als de pony's.

Hoe kunnen die ouders dat goed vinden??????
En kennelijk kan het niemand wat schelen hoe het met die pony's gaat, helemaal na wat jij beschrijft.
SCHANDALIG! zeg ik.
Ja, natuurlijk vinden die kinderen al die vrijheid geweldig, zou ik op die leeftijd ws ook vinden. Maar er horen toch volwassenen (ergens????) te zijn die wel hun verantwoordelijkheid nemen? Of moeten er eerst doden vallen??(kinderen, pony's schijnen er minder toe te doen in deze wereld helaas...)voor iemand actie onderneemt, bedoel ik.

It takes a wise man to understand that strength lies in
a gentle hand

Ik wist het!

Toen ik Lily ging bekijken was net een wissel aan de gang - 150 kinderen gingen naar huis, een nieuwe lichting 150 schreeuwlelijkerds verscheen. Alles krioelde door elkaar, pony`s werden ook nog door die drukte gesleept, velen moesten nog even een half uur huilend op "hun" pony door de buitenbak crossen, alsof hun leven ervan af hing. Anderen gristen "hun" pony uit de handen van iemand die nog even afscheid nam en namen het beest onder handen, eindelijk rijden en gingen er in hoog tempo vandoor. Geen respect voor het paard, gewoon doen waar je zelf zin in hebt. En is je bezwete paard wat sloom, dan schop je gewoon wat harder, had ie maar geen paard moeten worden. Je hebt tenslotte een paardrijvakantie geboekt, dus rijden zal je. De paarden krijgen 1 uur rust per dag, dan staan ze in grote hallen dicht opelkaar te suffen, totdat ze weer aan de beurt zijn. Lily heeft nog geluk gehad dat ze dit slechts twee maanden heeft moeten meemaken. De meeste moeten er met drie jaar al aan geloven, Lily zag er met vier nog erg onvolwassen uit, dus gelukkig een jaar langer rust. De littekens in haar tandvlees zeggen echter genoeg.

En hoe ouders hiermee accoord kunnen gaan? Geen idee, je ziet gewoon de chaos. Ik snap niet dat zij dat niet zien, misschien niet willen zien.

Morgen komt een therapeute langs om Lily haar schoft nog een keer te bekijken en los te maken, ik wil uitsluiten dat daar iets klem zit, aangezien ze naar rechts niet goed inbuigt, alsof ze door een bepaald punt heen moet. Zij zal ook proberen Lily haar hoofd leeg te maken, lekker ontspannen, alles helemaal loslaten. Ik hoop dat Lily al in staat is daarvan te genieten.

Monique