Ingrid den Ouden schreef op dinsdag, 18 januari 2005, 13:31:


wat erg... kan verder niet zoveel zeggen, word er altijd naar van als ik weer es met mn neus op de feiten gedrukt word.. Komen ze nooooit naar buiten?

Ilona
--
let's keep on moving

Ingrid den Ouden schreef op dinsdag, 18 januari 2005, 13:31:


Deze foto en de verdrietige uitstraling van dat arme dier snijdt recht door je ziel..
Tijd voor aktie! Het Dierenbevrijdingsfront..

Marianne

Het boek is er.... Ben helemaal blij!
Ziet er erg mooi uit en nu dan aan de slag met handboekje.
Hoop zoveel mogelijk mensen nieuwsgierig te maken en ze het nut en zin van Natuurlijk Bekappen te doen inzien. Gr Caroline
ps Grote klasse, Frans en Ilona.

Ingrid den Ouden schreef op dinsdag, 18 januari 2005, 13:31:

O wat verschrikkelijk!!!!!!!
En helaas zijn deze paarden slechts een deel van de vele miljoenen dieren die door ons mensen hun leven op deze of andere manier letterlijk LIJDEN.

Wat kijkt dit paard triest!
En 18 jaar zo leven.... ik krijg er kippenvel van.

Is dit écht legaal in Nederland?

Ja het relativeert inderdaad wel ook weer zeg. Mijn eigen chaggerijnige ontevreden bui over veel te veel werk van vanmorgen bijvoorbeeld....
Marjolijn

Ingrid den Ouden schreef op dinsdag, 18 januari 2005, 13:31:


Ooooh die oogies van dit dier.....!! De tranen komen spontaan bij me opzetten. Helaas de harde werkelijkheid op veel maneges...!

Als de DB dit allemaal maar goedkeurt, wordt het dan niet eens tijd dat we die DB eens gaan aanpakken?!!
Ik word hier echt heel stil van. Verdorie...!

Hoe het ook zij Ingrid, het is goed dat je dit naar buiten brengt. Mensen moeten weten wat er gaande is. Bovendien is het ook veel beter dan je pijn en verdriet voor je te houden en te 'absorberen'; ookal kunnen wij het leed niet verzachten, we kunnen je gevoel wel met je delen.

Duidelijk is wel dat er iets moet gebeuren......!

groet, Petra
www.jovarna.tk

Hoi,

Nog maar eentje dan, de pony stands zijn nl. nog wat kleiner.



Zo staan ze vele uren te wachten tot het ruitertje komt. Ze worden van te voren opgezadeld en na vele uren waarschijnlijk wel weer een keertje afgezadeld (er wordt er ook wel eens eentje vergeten, dan staan ze zo de hele nacht ).

En ja Ilona, ze komen wel buiten ... maar met de ritten. In dit geval is het geen manege die aan dressuur doet, maar ze houden altijd bosritten. Dat is dan nog het geluk (mag je het zo noemen?) van deze paarden, dat ze niet ook nog ellendige rondjes moeten lopen de hele dag.

De pony's mogen wel eens naar buiten met elkaar in de paddock. En ook de paarden komen wel eens in los in de binnenmanege bij elkaar. Ruinen en merries altijd apart en nooit erg lang. In de zomer mogen ze wel eens de wei op, maar de meeste tijd staan ze zo op stand met de ketting om (die vaak door klanten veel te strak wordt vastgedaan omdat ze bang zijn dat het dier het anders om de oren trekt).

En ja helaas het is echt legaal. En het zal ook niet de enige manege zijn. Ik weet van een kennis dat bij haar "oude" manege in het westen van het land de dieren in nog kleinere stands werden gehouden. Daar hingen dan palen tussen de paarden.

Groeten,
Ingrid

Collane schreef op dinsdag, 18 januari 2005, 0:53:


Ja iets begrijpen is nog geen goed praten. Onvoorwaardelijk liefdevol zijn, tegen alles en iedereen, dat is niet zo makkelijk te verwezenlijken. Ik begrijp dat de meeste mensen de extreme voorbeelden alleen maar met geweld kunnen beantwoorden. Als je de kampbeulen van deze wereld zou willen doodschieten, dan wil je dat uit medeleven met de slachtoffers en dat je daar een eind aan wil hebben. De intentie is goed, de uitvoering is verwarring, omdat de kampbeul iets soortgelijks denkt, hij denkt ook de wereld te verbeteren met geweld. En laat niemand denken dat ik geweld in welke vorm ook goedkeur, wel begrijp.

Laten we het maar over paarden hebben, de liefde-voor-dat-wat-is egroep is er meer geschikt om de extreme voorbeelden (buiten de paardenwereld) te bespreken.

Michiel

Er is hier zojuist sneeuw gevallen en dan komen bij mij de beelden van een romantisch ritje in een arreslee gelijk boven drijven.

En daarmee kom ik dus weer bij het onderwerp van de hoefschoenen met punten en de ophef die uiteindelijk ontstond.

Een kar achter een paard is niet natuurlijk, nee, nooit geweest, zal het nooit worden. Dat geheel op het ijs is nog minder natuurlijk, maar nu kan ik goed merken hier dat jullie geen van allen menners zijn.

Want wat is er nou mooier om met dit weer met je paard voor je kar erop uit te trekken, liefst op glij-ijzers (de kar dan), bellen aan het paardentuig en kijkend naar de mooie paardenkont voor je ?

Ik zal wel nooit zo natuurlijk worden, dat ik dit beeld ga verafschuwen.

Groeten,
Ingrid

Isapaardje schreef op dinsdag, 18 januari 2005, 15:25:


Er werd nogal uiteenlopend op gereageerd, maar ik vond de voorbeeldfoto van Frans (het duikpaard) uitnemend!
Uitnemend waar het gaat om de opportune gekte van wat mensen toevallig "mooi vinden".

Persoonlijk verafschuw ik binnen dit kader niets, zolang de dieren er geen welzijnsproblemen mee krijgen. Ik kan me zelf in theorie voorstellen dat het paard zijn duikkunstje leuk vindt.

Hieruit volgt dat ik (ook) niets tegen mennen op zich heb. Maar ineens wel als structureel het dierenwelzijn geofferd wordt aan "sport" en mensenspelletjes.

Ik wil ook eens proberen een foto te laten zien...
bitloos/pix/burkina-fasso_donkcart.jpg" target=_blank>bitloos/pix/burkina-fasso_donkcart.jpg">
Dit vind IK mooi, al is het dan toevallig een ezel. Onbeslagen natuurlijk, bitloos touwtje, en moet je het mennertje toch zien!
Dit kunnen ze trouwens ook nog zonder touwtje - van Burkina tot Erithrea, van Spanje tot Roemenië en Nepal heb ik ondertussen foto's verzameld van natuurlijke optomingen en aanspanningen. HET KAN !! En niet alleen in de bush zonder "modern verkeer" want in de steden... Egypte, Philippijnen, India... presteren ze het ook.
De zaligmakende mechanistische idee is ONZE "achterlijkheid".

Op bitloos/pix/romania_gypsy_2.jpg" target=_blank>bitloos/pix/romania_gypsy_2.jpg"> staat een 2-span grote paarden, uit Roemenië dit keer, ook bitloos.

Groeten, Egon