Nog even voortbreiend op de boeken en welzijnsdiscussie maakt ik even een nieuwe kop met hierna mijn visie op het natuurlijk houden van paarden.
Als ik denk aan "100% natuurlijk houden van paarden binnen
Nederland" dan denk ik aan bijvoorbeeld de kudde pony's hier in het begrazingsgebied. Tuurlijk staan ook zij binnen een hekje en worden ze 1x per jaar "gevangen" om nagekeken te worden door
DA en hoefsmid, maar voor Nederlandse begrippen is dit natuurlijk houden. Ruimte, vrijheid, speelkameraadjes, diverse bodems (er lopen ook verharde fietspaden door het gebied) en geen mensenhanden aan hun lijf, laat staan dat er iemand ooit op zit.
Kijk ik naar de andere kant, het paardensportcentrum (noem het geen manege want je hebt ruzie
) waar ik wekelijks kom, dan zie ik ingepakte paarden in een hokje zonder raam, met geen enkel haartje teveel, glimmende hoeven met ijzers, tuig en sporen netjes gepoetst in de kast en geen strootje in het gangpad. Dit is voor mij 100%
niet natuurlijk.
Het eerste geval heeft vrijwel niemand hier van ons, dus in mijn ogen is niemand hier natuurlijk. Als ik zelf alleen maar zo een paard kon houden, dan hoefde het van mij geeneens. Ik moet er wel mee kunnen "tutten", daar heb ik het beestje ook voor om eerlijk te zijn.
Het laatste geval hoeft voor mij overigens ook helemaal niet; vreselijk.
Hoe verder je bij het eerste zit, hoe beter je het doet denk ik dan. En in mijn ogen telt vrijheid van het paard meer mee dan wel of niet met bit rijden (en niet omdat ik het zelf doe).
Zo bekeken ben ik het dus ook niet eens dat je niet een beetje paardnatuurlijk kunt zijn. Ik vind iemand die al nadenkt over het weglaten van hoefijzers, al een heel eind. Al heeft hij zijn paard dan nog op stal staan met een deken op. Er wordt al meer over nagedacht als in het eerste geval. Maar ik ken ook mensen die hun paard 24 uur 365 dagen per jaar in een gigantische wei buiten hebben staan, met soortgenoten, maar ja die staat wel op ijzers. In mijn ogen zijn die net wat natuurlijker bezig toch dan die eerste persoon.
En zo kunnen we nog wel even doorgaan. Het is inderdaad ieder zijn eigen mening en zienswijze erop.
Ik heb geen knop gehad die ineens omging. Ik heb altijd iets mafs over me heen gehad als het om paarden en pony's ging. Echter ik begreep mezelf nooit zo goed waarom ik zo "anders" dacht dan anderen. Echter met de komst van Isabella is het me duidelijk geworden wat er met mij "mis" is
Groeten,
Ingrid
Warboel
