Collane schreef op donderdag, 30 december 2004, 14:04:


Beste Collane,
Ik heb een hele hoop 'he hoe zit dat?' vragen in verband met de bessendiscussie.
Wat zijn gifstoffen voor een paard (chemisch gezien)? Hoe kunen we vaststellen dat deze schadelijk zijn voor het paard? Waar en hoe slaat het paard deze gifstoffen op? Wat wil dat zeggen 'in de natuur verwerkt een paard deze gifstoffen'? Is dat wel gezond als een paard deze gifstoffen begint te verbranden? Hoe kan je vaststellen dat één keer per jaar voldoende is? Hoe ontgiften jeneverbessen een paard? Wat zijn de gifstoffen precies en hoe verwijderen jeneverbessen deze? Hoe zit dit biochemisch in mekaar? Hoe kan je zien of de ontgifting geslaagd is?
Mijn excuses als ik hier nu net een heel lastig examen heb opgesteld
Groetjes,
Bandida

t buntertje schreef op woensdag, 29 december 2004, 23:59:


Als ze er nu gewoon genoeg van had? Een pestbui of zo? Geen zin meer in gedoe in de stal? Paardencommunicatie is niet altijd even subtiel, onder mekaar halen ze af en toe ook wel eens uit zonder waarschuwing.
Ik hoop dat het vertrouwen nu niet helemaal weg is voor dat meisje. En dat ze niet erg gekwetst is. Ik heb zelf ooit een wekenlange blauwe plek aan een beetje van niks over gehouden, dat kan hard aankomen en erg pijnlijk zijn. Moet er niet aan denken dat dat paard me toen echt te pakken had gehad.
Groetjes,
Bandida

Karin schreef op woensdag, 29 december 2004, 21:09:


Moi karin,
voordat dit nu onder de jeneverbessen sneeuwt, toch maar even reageren


Die tweezijdigheid zie JIJ, zeg je.
Nogal veel mensen echter, voor wie een paard een soort levende fiets is, zelfs al beweren ze heel zweverige zaken over die fiets, zien een Cartesiaans-éénzijdige relatie met "de mens" als object en "het beest" als vaststaand subject. Daar denkt haast niemand bij na, is inderdaad een bewustzijn-verbredings-proces, maar heeft denk ik wel veel invloed op hoe je erin staat.


Op mij komen je zelfreflectie en bevindingen volkomen correct over.
Daarbij denk ik dan dat je onzekerheid en angsten, en de wisselwerkingen daar tussen, volkomen normaal zijn en een verschil eerder ligt in dat jij je die misschien meer bewust bent dan een "daredevil" met verstand op nul.


Nmm door er niet tegen te vechten. Die onzekerheden/angsten heb je met goede reden, die bij je past.
Mij krijg je ook niet vrijwillig op zomaar een "vreemd" paard, en ik meen dat Parelli (om maar een bekende ruiternaam te noemen) wat dit betreft ook "in ons kamp" zit, en eerst "100% zeker".wil weten of hij "100% veilig" op een nieuw ontmoet paard kan plaats nemen. En dus zonder voldoende kennismaking niet aan begint.


Dat wist ik nog niet van jou. Vertel me dan es hoe je er toe komt als bange-paarden-poeperd uitgerekend een paardenopleiding te gaan doen? Waß sich liebt neckt sich?


Er is natuurlijk een groot praktisch verschil tussen op je eigen dooie akkertje met je eigen paarden op je eigen manier bezig zijn, en een professie in het alhier gangbare paardengebeuren ambiëren (want daar doe je toch normaliter opleiding voor).
Ik denk dat er in het "alhier gangbare" weinig ruimte en begrip is voor tweezijdigheid in mens/paard relaties. Hoe beviel jou dat bijvoorbeeld in je stages?

Groeten, Egon

Collane schreef op donderdag, 30 december 2004, 14:17:


Ah okay, dan heb ik het verkeerd opgevat.. sorry...
zal misschien ook wel komen door de crisis hier want het gaat Pauli helemaal niet goed - gisteravond leek het even wat beter te worden en nu is het weer mis. Ik heb er net weer een pijnstiller ingejast en moet nu de ogen zelfs druppelen met atropine ( om verkleving van de lens te voorkomen) en cort.druppels om de zwelling weg te krijgen. Mijn arme dier is nu een chemische fabriek.. en dat terwijl ik daar zo'n hekel aan heb... maar ja, de enige kans nu om totale blindheid te voorkomen is deze procedure dus er zit niets anders op.

Dat enorme stoere reuzenpaard van mij staat er nu bij als een zielig hoopje troosteloosheid.. ze heeft zoveel pijn en de tranen rollen maar over haar wangen... beide ogen zijn aangedaan. De zwelling rondom de ogen is nu wel bijna weg maar de bindvliezen zijn fel ontstoken en de ontsteking zit ook in de vaten in het oog...

Het wordt weer een lange dag.. ik heb vannacht ook al weinig geslapen want moet om het uur druppelen.

Nou ja, duimen jullie maar voor mijn arme meisje..

Marianne

Marianne schreef op donderdag, 30 december 2004, 16:12:


Okee, zand erover. Ik heb vorig jaar een ernstig zieke hond gehad, ook nachten naast geslapen, dat sloopt je. Gelukkig heeft ze het gehaald. Tja ook zij kreeg corticosteroïde, was even niet anders. Wat heeft ze nu precies? Is het die nijlpaardenziekte?

Ik zal voor haar duimen!

Groetjes Collane

Piet schreef op donderdag, 30 december 2004, 9:35:

Vorige keer reageerde ik niet echt op het verhaal, maar ik vroeg met toen en ook nu weer af, waarom ga je in een "gewone" winkel hooi kopen? Ik weet niet beter of je haalt het bij een boer. Als ik hier bij de plaatselijke boerenbond kom, kan ik brokken krijgen voor mijn paard, of granen, maar hooi is voor de konijnen, dan verwijzen ze je ook daar naar de boer.
Maar misschien is dit in delen van Nederland anders dan??

Groeten,
Ingrid

Ik zag ergens iets over knoflook voorbij komen. Dat overdaad schaadt (maar ja dat geldt voor alles toch).

Ik heb een niet-knoflook-etende pony. Maar omdat het spul zo vreselijk gezond schijnt te zijn volgens "paardenkenners" heb ik in het begin op allerlei manieren geprobeerd het spul erin te krijgen, maar ze spuugde alles uit. Hoe ik ook mijn best deed.

Toen hoorde ik later van iemand die hetzelfde had, dat zij haar paard had genept met een knoflookpil en die door het voer had gedaan. Beest had het binnen voordat hij er erg in had. Helaas werd hij er ook vrij snel doodziek van.

Dat was voor mij reden genoeg om het bij Isabella nooit meer te proberen. Ze zal wel een hele goede reden hebben om knoflook te weigeren.

Laat je paard dus nooit dingen eten die ze in principe niet lusten of van nature niet zouden eten ... ze geven dat volgens mij niet voor niets aan.

En nee, ik ga niet uitproberen bij Isabella of het een kwestie is van dat ze het niet lust of dat ze er ziek van wordt. Zou misschien leuk wetenschappelijk experiment zijn, maar niet met de mijne haha.

Groeten,
Ingrid