Frans Veldman schreef op dinsdag 5 januari 2010, 13:08:
> Christel Provaas schreef op dinsdag 5 januari 2010, 13:02:
>
>> Helemaal eens, op één ding na: geen draf in mul zand. Dat is
>> haast een garantie voor peesletsel.
>
> Weet je toevallig ook waarom?
>
>
Ik praat iedereen na die dat ook zegt.
Heb jarenlang endurance gereden en dat daar gehoord en gelezen, op het betreffende forum veelvuldig gelezen. Ik ken persoonlijk twee paarden waarvan er eentje afgemaakt moest worden wegens verregaand peesletsel na een woeste duinrit. De ander werd dagelijks gedressuurd in een zware bak en heeft 2,5 jaar met terugvallen gerevalideerd.
Heb het er in allerlei situaties (met andermans paarden naar klinieken) met diverse dierenartsen over gehad. Zij hanteren allen dezelfde stelling.
Da Rob van Wessem, inmiddels naar de US vertrokken, beweerde dat hij gemiddeld 2x per jaar een paard moest euthanaseren door peesletsel als gevolg van rijden in mul zand. En nee, het maakte dan niet uit of het een op pezen getraind paard was (de mijne had aardig wat asfaltkilometers in de benen dus ik geloofde hem niet), dan ging er wel een aanhechting stuk.
Van Toor, van dierenkliniek de Raephorst in Wassenaar, die veel Duindigt-renpaarden met peesletsel kreeg, hing hetzelfde principe aan: mul zand is funest voor de pezen, stappen dus.
Al deze bronnen/anekdotes beweren dat een overbelaste pees met name als je al wat langer erop zit, steeds een stukje stukker maakt door de vertragende wegzakkende stuktrekkende werking van mul zand.
Ik heb nog nooit het tegenovergestelde gehoord, dus ik geloof dit.