Ilona Kooistra schreef op woensdag 16 december 2009, 18:51:



Groene leem gaat dus niet omdat je nu niks kan schoonspuiten met dit weer.
Ik ben vanavond nog even wezen kijken. Been is gelukkig niet dik geworden. Er komt nog wel wondvocht en een beetje bloed uit de wond maar Niek stond gelukkig weer op 4 benen....Ik slaap vannacht iig weer rustig
Tsja, helemaal niks doen.....dat durf ik nog niet hoor. Vroeger meerdere van dit type wonden gezien in het prikkeldraadtijdperk en toen was het idd iedere dag schoonspuiten en blauwsel erop spuiten. Dus dat zit nog in mijn systeem. Morgen komt de DA nog ff kijken om te zien of het evt. door een wildzwijn kan zijn veroorzaakt. Zij ziet veel van dat type wonden. Ben benieuwd wat haar bevindingen zijn.

Dankje wel, heb ze ontvangen ondertussen.
Probleem is dat ze overtuigd waren...tot ze op één of andere workshop hoorden dat een correctie (positieve) soms echt wel nut heeft.
En nu zitten ze dus te twijfelen...(en proberen ze, tegen beter weten in, ook ons daarvan te overtuigen)

ik weet ook niet waar het aan ligt, ik denk gewoon dna. Ijslanders, fjorden enz hebben ook altijd een dikke teddy vacht, dravers, lusitano's, grote paarden meestal niet. Die hebben korter haar, maar misschien een dikkere onderlaag, of laten zij hun "kacheltje" harder branden?
Als je je paard een beetje kent, dan zie je zo wel of die koud heeft. Zorg gewoon dat ze voldoende hooi hebben en uit de wind kunnen staan.

Liesje_Olli schreef op woensdag 16 december 2009, 20:40:


Ik heb, goddank, mijn weiland in kleine weidjes verdeeld, in totaal 4. Daarnaast hebben ze een standweide. Deze was helemaal kapot gelopen door de regen, dus heb ik ze tijdens de regen verhuisd naar twee weiden. Die hebben ze helemaal naar de kl*te gelopen. Of het gras nog gaat groeien :-?
Door de vorst is het nu ook één groot maanlandschap. Bij mij geen problemen en ze draven er vrolijk op los. Ingenioso wat minder, want die kan nie zo goed kijken nie ... dus hup met zijn allen weer naar de standweiden. Die is hard, maar redelijk vlak. Ik zie ze niet gevoeliger lopen, maar ook voorzichtiger ... kan me er wel wat bij voorstellen!

Michiel schreef op woensdag 16 december 2009, 21:48:


De mate waarin een mens of paard zijn opkomende beelden (gedachtes) niet herkent als fantasie, is exact ook de mate waarin hij even niet in het nu is. Een paard die in het bos plotseling en grote hond ziet, reageert die op de werkelijke inschatting van gevaar of op de opkomende beelden van gevaar, beide is mogelijk en beide geeft een heel andere reactie. zuiver in het nu, staat het stil en kijkt. Reageert het op beelden van gevaar dan is het paard angstig voor een heel lieve hond. Wij mensen maken die vergissing doorlopend de hele dag, tenzij we beseffen dat er voortdurend een stroom van fantaserende gedachtes is.

Zo bont als een voortdurende stroom fantasiëen maakt een paard het niet. Aan de andere kant ... hoe groot is zijn zelf-reflectie om fantasie van werkelijkheid te kunnen onderscheiden? Toch doet het dat voortduren, eerst angst dan de geruststelling (het is niet ze erg als ik dacht). In positieve zin is het beeld van grazende paarden, de meest geliefde fantasie van paarden. Stalpaarden hebben er troost aan hoop ik, maar ook onze paarden op een buitenrit die op de terugweg meer voorwaarts zijn. Bij apen en olifanten hebben ze het vermogen tot zelf-reflectie aangetoont. Met behulp van een spiegel, bij olifanten een hele grote spiegel. Door ze daarin te laten kijken en dan een dag later een stip op hun voorhoofd te verven. Kijken ze in dan opnieuw in de spiegel, wijzen ze dan naar de stip op de spiegel of wijzen ze naar hun eigen hoofd. Dat is een bewijs van dat ze vanuit de vorige dag geleerd hebben hoe ze eruit behoren te zien en dus een beeld van hunzelf bewaard hebben en kunnen oproepen. Ik vermoed dat paarden dit ook zouden kunnen. Een stapje verder is het besef dat de beelden van vroeger fantasieën zijn.

Groet, Michiel

Liesje_Olli schreef op woensdag 16 december 2009, 20:40:


Voorzichtig, in de zin van: "opletten waar je je hoeven neerzet zodat je niet per ongeluk half in een diep gat stapt" is oké, maar overdreven gevoelig en pijnlijk zou het toch echt niet moeten zijn hoor......

Zouden paarden die wél echt pijnlijk lopen (en daarom haast niet meer bewegen), niet laminitis hebben? Zou je met dat soort paarden niet heel voorzichtig moeten zijn en oppassen dat ze niet hoefbevangen worden en ze dus niet op gras moeten laten maar op een hooi dieet moeten zetten?

Wij hebben hier ook plaatsen met hele venijnige scherpe punten maar echt last hebben de paarden er niet van, ze lopen liever over een gladde grond maar je ziet dat ze geen pijn hebben. Zo zou t toch moeten zijn..........