Toch ook nog even reageren
Ik was een echte tradi dressuurmiep, rijden op de manege, wedstrijden, enzovoorts, alles erop en eraan. Heb best veel plezier gehad in die tijd hoor, maar de manier waarop er met paarden werd omgegaan daar werd ik al nooit blij van. Ik paste er ook niet echt bij hoor moet ik eerlijk toegeven, ik reed nooit op de beste paarden en was eerder het meisje wat dat ene overgebleven paardje ging poetsen terwijl iedereen in kantine naar de lessen aan het kijken was. Als commentaar kreeg ik altijd al dat ik strenger moest zijn, enzovoorts.
Toen ik 17 was moest Sieta (daar reed ik op de manege wedstrijden en carrousel mee, was mijn 'verzorgpony') naar de slacht en daar hebben mijn ouders toen godzijdank een stokje voor gestoken en haar voor me gekocht.
Toen begon het drama
Ze was zacht uitgedrukt, moeilijk, en ik had het helemaal niet in huis om daar iets mee te beginnen. Na alle adviezen die ik kreeg van mensen om me heen, uitgevoerd te hebben, was de situatie nog véél erger geworden. Na het zoveelste gevecht en de zoveelste keer dat ik huilend in de stal zat, besloot ik dat ik zo geen paard wilde hebben, omdat het eigenlijk vooral veel ruzie, frustratie en teleurstelling was.
Gaan googelen op termen als 'gedragsproblemen' op de site van PN terechtgekomen en toen ging er een wereld voor me open.
Niet alles heb ik meteen kunnen realiseren,
bitloos rijden ben ik vrijwel meteen gaan doen, maar ze heeft nog een flinke tijd op die pensionstal gestaan (waar ze overigens overdag wel de hele dag naar buiten gingen in de winter en 's zomers 24/7 op het land) omdat ik nergens natuurlijke huisvesting kon vinden. En tja, je bent jong, zit nog op school, moet alles op de fiets doen.. niet zo heel eenvoudig dan.
Met natuurlijk bekappen ben ik ook vrij snel begonnen, maar dat werd een drama. Uiteindelijk zijn er toch weer ijzers onder gekomen en besloot ik dat als ze lichamelijk weer wat beter was en ik haar natuurlijk kon huisvesten, ik het nog een keer ging proberen.
Inmiddels staat ze alweer een tijdje natuurlijk gehuisvest op de Veluwe, weliswaar 80 km van mijn huis vandaan, maar ik ben ontzettend blij met de plek waar ze nu staat. Haar achterijzers waren er alweer een tijdje af, haar voorijzers nu bijna een jaar, en dat gaat echt fantastisch en boven verwachtingen. In het begin nog mijn smitjes nodig gehad voor over de weg, die ik dan uit deed in het bos, maar inmiddels is dat ook niet meer nodig en kiest ze zelfs gewoon voor de grindberm.
Een Happy End dus
Warboel
