Trudy schreef op woensdag, 17 november 2004, 20:50:
> Jaren geleden stond er en hengst bij ons(ijslander),die na 3 jr
> in een project gestaan ,bij ons werd neergeplant..Nou waren wij
> geen zeikerds hoor ,en hebben wij t lang door laten gaan ..Hij
> joeg alle paarden de stuipen op t lijf..Mijn arabier(ruin) had
> een ontvelt oor .Bij 2 andere paarden had hij ,bij de een zn
> buik ontvelt,en toen hij een haflinger zn been totaal open had
> geschopt(die er nog jaren een zwakke plek van over heeft
> gehouden)hebben we toch maar met zn allen besloten ,dat dit wel
> een beetje te ver ging.Kijk ,je kan dat wel doen,op de prairie
> of zo ,maar niet op een paar hectare land..Dat is niet
> eerlijk.Zo blijven er voor mij(althans )zeker uitzonderingen
> ,die de regel bevestigen.
Zo'n tiepje heb ik ook wel eens gehad, als standhengst rechtstreeks uit de begrazing... die heb ik dus persoonlijk maar even alle hoeken laten zien. Je moet je daar niet eens overdreven geweld bij voorstellen, maar hij mocht gewoon net zo lang niet bij MIJN kudde totdat 'ie zich gewonnen gaf. Dat partijtje hebben we ruim een dag volgehouden en toen kreeg 'ie toch echt meer honger dan vechtlust. Hij was daarmee baas-af!
Functioneerde sindsdien normaal, met de andere ponies, en daarna ook bij het nieuwe bazinnetje.
Ik snap ook alle enge-hengsten-verhalen van jullie wel, maar wat jullie eigenlijk schrijven weerspiegelt jullie eigen respect/angst voor een hengst (of eigenlijk ieder paard dat het gekoeioneer niet slikt). Daar ben ik misschien wel een rare in, maar ik acht mezelf véél gevaarlijker roofdier dan welke pony ook.
Maar dat is mijn functie toch ook?! Het samenwerkingsverband "domesticatie" houdt toch in dat het aantrekkkelijk is dat IK de bescherming van mijn kudde voor mijn rekening neem? Zie ik dit heel raar?
Het gaat volgens mij allemaal pas weer krom als je geen kudde hebt, de sociale afstand te groot is, de gezamelijk doorgebrachte tijd te kort, etc.
Groeten, Egon
Warboel
