Jolijn Zegwaard schreef op donderdag, 23 september 2004, 14:45:


ah, dat probleem kennen wij op de manege ook, er staan zoveel paarden op het land (is echt heel groot) dat er geen gras meer op groeit. er staan om en bij de 80 paarden, vandaar.
in de winter zijn die klotten aarde echt gevaarlijk, als het vriest worden die supper hard en we hebben al meermaals meegemaakt dat er ernstige verwondingen waren bij sommige paarden aan de benen. soms verstuikingen, zelfs al eens een gebroken been.
daarom gaan ze zo lang mogelijk op het land, tot het te hard vriest en dan gaan ze in de binnenpiste en een deel in de buitenpiste.
t'is wel zielig maar gebroken benen vermijd iedereen liever.
een echte oplossing hebben we spijtig genoeg nog niet gevonden.

groetjes
kim

Cindy B. schreef op donderdag, 23 september 2004, 15:11:


Zou ik ook doen, en dan hem geen lesje leren natuurlijk.
Door kan het ook even niet helpen, en heeft meer aan een
rustige en besliste Cindy die haar leid naar rechts,
de kant die je wou. Simpel en geen probleem hier in je voorbeeld.
Laat anderen maar meppen en de strijd aan gaan,
dat is niet zoals ik met mijn paard omga.
Heb jij dat ook dat je dankbaar bent dat dit dier je overal
heen draagt? Ik wel, ik zie je bij de bekapcursus op 2 nov.
Al heb ik de bevestiging nog niet binnen.

Michiel

Martien van Schubert schreef op dinsdag, 21 september 2004, 23:45:


Gewoon even laten rollen in het zand. Dan gaan de haren weer uit elkaar en neemt het zand ook nog eens vocht op.

ebby schreef op donderdag, 23 september 2004, 20:42:


Ebby je weet toch dat wanneer je neus aan neus staat, dat je paard je niet kan zien.blinde vlek.

Ik zoen mijn paard op de neus en dan blijf ik een paar minuten zo staan. alleen met de neuzen tegen elkaar. Vervolgens begint ze mijn hele gezicht af te lebberen. Of ze een eendagsbaard lekker vind.ik heb geen idee.

Malenka schreef op woensdag, 22 september 2004, 22:36:


Mijn opa was boer en kreeg van zijn paarden werkelijk alles gedaan. Zijn laatste paard maakte zelf de deur van de stal open en ging iedere avond(schemering) een blokje om door de wijk en liep zo de stal weer in.
Als opa naar Roermond moest met paard en wagen en de kar was vol geladen en zwaar dan liep die man gewoon naast de kar. 't paard weet de weg en moet hard genoeg werken. Op de terugweg stopte het paard automatisch bij de kroeg van Lei Obereie. Want daar nam opa altijd een borrel.
Veertig jaar terug kwam de melkboer nog met paard en wagen. Hij stond te kletsen met de klant en het paard liep gewoon verder naar de volgende plek.

Echt gaaf