Ilona Kooistra schreef op maandag, 13 september 2004, 15:29:

Ik ben nog niet zolang bezig, heb nog maar enkele jumpings gelopen en ben dus nog echt amateur! 80 cm hoog, of zal ik zeggen laag. En op gras. Zonder ijzers natuurlijk.
Ik heb me eigenlijk, en nu nog, vooral bezig gehouden met jonge paarden. Opleren en zadelmak maken, veel vrij werk vooral op z'n Hempflings.


Echt? Dat wist ik niet. Maar ik ben eigenlijk ook niet zo bekend met Parelli.
Sabrina

Sabrina Wuyts schreef op maandag, 13 september 2004, 15:09:>

Hallo,

Nog nooit van de Belgian Horsemanship Association gehoord dan?
Ik dacht dat de BHA ondertussen toch wel redelijk bekend is .
Ook het natuurlijk bekappen is hier zeker niet onbekend, ik heb nu ongeveer 3
jaar geleden een 3 daagse cursus gevolg van Dr. Strasser, jawel hier in België. Er is in uw buurt zelf een Strasser hoofcare specialist (Raf Antheunis)
aktief.

Groeten,
jan.

Frans Veldman schreef op dinsdag, 14 september 2004, 12:48:


Juist vanuit de biologie vind ik de stelligheid van het mens-roofdier-idee een misgedachte.

Ons lichaam is er 1 van een alleseter; we hebben geen roofdiertanden, noch klauwen, of een roofdier-darmstelsel. We zijn relatief langzaam en niet erg sterk.
De "roofdier"-kenmerken die wij zouden hebben, zoals frontaal geplaatste ogen, focus- en verplaatsingsgedrag zijn boomdierkenmerken.

OK, paarden studeren geen bio, en ik wil er in mee gaan dat het er om hun perceptie gaat....
Dan zijn er grote verschillen in hoe andere dieren ons bezien. Dat komt bewijsbaar tot uiting in simultaanonderzoek. Een goed voorbeeld daarvan is de waddenzee, waar de vogels ons in het Nederlands deel redelijk tolereerden maar in het Deense deel waar gejaagd werd uiterst schuw waren. Een ander sprekend voorbeeld is dat zodra mensen ophouden op vossen te jagen, de vossen handtam worden (Londen, Zandvoort, etc).

Ik kan slechts tot de conclusie komen dat paarden mensen als "niet-paarden" zien hetgeen voor een typisch prooidier genoeg reden is om voorzichtig mee om te gaan. Vervolgens ligt het aan je eigen mate en vorm van agressief gedrag hoe dat zich verder in de omgang vormt.

Groeten, Egon

lotte schreef op woensdag, 8 september 2004, 8:28:


Hoi Lotte! Bij dit verhaal lees ik tussen de regels door wat denk ik het probleem is bij ruiters die paardrijden voor de sport (dan heb ik het niet alleen over topsporters...): het gaat om geld en prestige en dat is nooit een goed uitgangs punt.

Copy:>Bij elke sport op hoog niveau komen ook wel

Luister nou eens naar jezelf! ‘dat is dan jammer’ is een behoorlijk ‘understatement’! Dus omdat een ruiter prestige nastreeft moet het maar voor lief worden genomen dat het paard af en toe blessures oploopt? Denk je echt dat het paard dat er zelf ook voor over heeft dan? Dat een topvoetballer regelmatig blessures oploopt, dat risico heeft hij zelf genomen door topsport te willen bedrijven.

Dat in beginsel het feit dat een mens op de rug van een paard klimt niet natuurlijk is ben ik wel met je eens: als dit de bedoeling was geweest was een paard wel met een mens op zijn rug geboren... Maar als wij dat als paardenliefhebbers perse willen, hebben we de verplichting tegen over het paard om dat op een voor hem/haar zo aangenaam mogelijke wijze te doen... En dat iets op een bepaalde manier gedaan moet worden omdat het ‘altijd al zo gedaan werd’ is geen excuus: soms is het tijd voor verandering! Wat zou het mooi zijn om een Ankie van Grunsven op de NH wijze naar de top te zien rijden...

Mijn paardje moet alles nog leren, hij kanhelemaal niks. Zelfs geen voetje geven. Nu heb ik dus de cursus natuurlijk bekappen gedaan. Maar ja....
Links geeft ie wel (1sec) en rechts houdt ie stijf naar beneden. Hoe krijg ik m nou zover dat ie voetjes gaat geven? En hoe begin je met de achterhoeven te vragen, ik ben bang dat ie gaat meppen.

Arabesk schreef op dinsdag, 14 september 2004, 14:51:


Ik heb dat geleerd bij de Parelli-cursus. Dat zit logisch in elkaar voor zowel de mens als het paard. Je begint met friendly game, zorgen dat je je paard overal kan aanraken zonder dat hij er nerveus of zo van wordt. Daarna leer je hem wijken-voor-druk. Als je paard dit kan kan hij ook eenvoudig voetje geven, dit is een combinatie van friendly game en wijken-voor-druk.

Als je de Parelli-manier te omslachtig vindt kun je het doen zoals ik op de cursus heb laten zien: Je gaat naast zijn rechterbeen staan, met je hand pak je het onderbeen vast, met je bovenlichaam duw je zachtjes tegen zijn schouder, en op het moment dat hij hierdoor zijn gewicht heeft verplaatst naar zijn linkerbeen til je zijn rechterbeen even op. Daarna zo snel mogelijk terugzetten, maar uitsluitend wanneer hij niet tegenstribbelt. Hij leert dan dat hij zijn hoef terugkrijgt wanneer hij rustig blijft staan. De tijd dat je de hoef optilt maak je steeds langer. Daarna ga je ook "nep-bekappen", eraan prutsen met de hoevenkrabber zodat hij went dat je daar "iets" doet maar dat dat verder niet interessant is.


Friendly game dus. Eerst zorgen dat je zijn achterbenen gewoon kan aanraken. Begin vanaf zijn rug en laat je hand naar beneden glijden, steeds wat verder en weer terug. Pas als hij je aanraking van zijn benen volledig tolereert kun je pas gaan denken over voetje-geven. Zelfde aanpak als hierboven. Zorg dat je te allen tijde NAAST zijn been staat (bij de achterbenen ook ietsje ervoor), dat is de veiligste plek.

Groeten,
Frans