Inge Teblick schreef op donderdag, 2 september 2004, 8:05:


Mee eens, behalve dan dat het woordje "negatief" erg negatief overkomt bij de meeste mensen.


Vraagje. Hoe hou jij je paarden op de wei? Staat er een afrastering met misschien zelfs stroom er op? Of leer jij dmv de clicker dat je paarden op de wei moeten blijven en heb je geen afrastering meer nodig?
Wat dat laatste betreft, is het wel mogelijk om je paarden te leren met behulp van de clicker "tot hier en verder mag je niet komen" en dat dit aangeleerde ook de nacht overleeft?

Afrastering is volledig en uitsluitend gebaseerd op negatieve bekrachtiging en avoidance learning.
Tis wat cru om te zeggen, maar een stroomschokervaring met de afrastering (negatieve bekrachtiging) werkt snel en blijft heel lang hangen, ook als de stroom eraf is. Een beloning met worteltjes (positieve bekrachtiging) heeft de neiging veel sneller uit te doven als de zak met worteltjes eenmaal leeg is.

Het is dus maar net wat je wilt bereiken. Voor beiden is een plaats denk ik.

Groeten,
Frans

e m kraak schreef op woensdag, 1 september 2004, 20:39:

*************
Ik weet niet of ik onder "jullie" val, maar wou hier wel graag even op reageren. Ik hoef toch hopelijk niet te vermelden of ik clicker, Parelli doe, Hempfling of Voest (dacht het toch niet he ), .... laat het voldoende zijn dat ik een manier van paardrijden/communiceren zoek die het prettigst is voor vooral mijn paard, aangezien zijn aanpassingsvermogen beperkter is dan dat van mij ..... en ik op veel meer verschillende manieren plezier kan hebben. Tot nu toe gaat dat heel fijn bij ons, en wat voor methode iedereen gebruikt interesseert me niet, zolang je paard maar oprecht (zo) gelukkig (mogelijk) is.

In beginsel ben ik het met je eens Egon, dat wat je met bit kunt, je dat ook zonder bit zou kunnen. Verzameling vragen kan ook zonder bit, zijwaarts, meer verheven draven, het kan allemaal zonder ... en dan ben ik echt geen topniveau dressuurruiter.

Maar tis misschien toch weleens goed om te vermelden, omdat je meer leest tegen bitten dan voor bitten op zulke sites (begrijpelijk ook wel), dat er ook paarden zijn die waarachtig geen hekel hebben aan dat stukje ijzer in hun mond. Ik heb zo'n Parelli hoofdstelletje met zo'n "sweet iron" bitje, een vrij scherp bit ook nog (het zat erin toen ik het kocht). Als ik hem het ding voorhoud, .... en dit is iets wat gegroeid is maar wat ik hem niet bewust geleerd heb ... dan begint hij meteen te happeren op zoek naar dat bit. Het wordt helemaal grappig als ik een paar keer in de bak met bit gereden heb, en ik kom dan weer met het gewone (leren) halstertje aan, waar dus geen bit in zit en waarmee ik vooral buiten rijd. Hij zoekt dan duidelijk echt naar dat bit en toont zich zelfs een beetje teleurgesteld als hij het niet vindt, ... en stopt dan maar een van de riempjes in z'n mond op de bitplaats . Ik lig dan in een deuk, want na een tijdje houdt hij er dan een beetje teleurgesteld mee op zo van "nee, dat is het ook niet". Vindt hij het bit, dan neemt hij het op en dan zie je aan z'n hoofd "Yep, dat is het, zo is't goed".

Hij lijkt het lopen aan het bit ook prettig te vinden. Ik merkte dat al de eerste keer dat ik na 3 maanden grondwerk voor 't eerst weer op m'n paard klom (toen nog wel met bit gereden dus). Dat vind ik zelf trouwens ontzettend fijn om te merken want in het begin dat wij met elkaar begonnen was hij moeilijk aan de teugel te krijgen, wilde nooit toegeven op het bit, altijd verzet. En nu kreeg ik een soort van vertrouwelijke overgave, hij vindt blijkbaar het contact met zijn mond ook prettig, ik kan het je echt niet zeggen hoe dat precies zit in dat paardenhoofd, maar ik ken hem goed genoeg om het gedrag te kunnen uitleggen als "ik vind dit prettig". Het lijkt me dat voor dit paard (wellicht niet voor elk paard) iets dressuurmatigs aanleren MET bit ook prettiger zal zijn en veel minder moeite zal kosten dan zonder bit.

Je kunt zeggen het prettig vinden is een kwestie van wennen. Kan best zijn. Maar dan ga je toch niet op eigen initiatief op zoek naar dat bit? Ik tuig hem heel normaal op, heb daar nooit iets bijzonders mee gedaan. Hij steekt z'n snuit b.v. niet uit zichzelf in het halster, dat interesseert hem blijkbaar niet zo, maar hij gaat dus WEL op zoek naar dat bit. Hij begon hiermee, met dit gedrag, ongeveer een half jaar nadat ik hem had. Met dit sweet-iron bit merk ik dat hij dit bit nog aantrekkelijker vindt.

Affijn, wou ik even kwijt. Als een paard het bit echt accepteert, kan hij het blijkbaar zelfs fijn vinden. Ik vind dat positief. En dus ... vind ik een bit soms ook positief. Ik gebruik het lang niet altijd, soms rijd ik ook dressuur zonder bit met alles d'rop en d'r aan. Maar voor ons is het dus wel heel prettig.

Neemt niet weg dat ik best snap dat doorgaans, in de meeste gevallen, je het bit maar beter weg kan laten, omdat er meer aan gehangen dan mee gecommuniceerd wordt. Maar als mijn paard het als een positief iets ziet, ja, .... waarom zou ik het persoonlijk dan eigenlijk afschaffen? Ik zou ook een touwtje door z'n mond kunnen doen, zo rijd ik ook weleens (dat moet je b.v. doen voor level 2 Parelli) en hij accepteert at ook wel, maar vindt het wel een vieze smaak (draait z'n hoofd dan even weg), en het bit vindt hij blijkbaar ook simpelweg lekker (hapt het meteen op).