Frans Veldman schreef op donderdag, 26 augustus 2004, 12:02:


Er gaan hier inderdaad een paar discussies door elkaar lopen. De één vind het verschil in tussen koud- en warmbloed interessant, de ander richt zich meer op het wel of niet 'nodig zijn' van de deken
Er vloeien dus meerdere discussies uit dit onderwerp op dit moment, heel interessant! In dit geval gaat het mij meer om de 'flexibiliteit', het kijken naar je paard en ervaren wat het beste is in dergelijke omstandigheden en daar dan naar handelen ondanks dat het voor een ander misschien niet de juiste oplossing is. Er zijn altijd wel uitzonderingen op de regel te vinden is eigenlijk wat ik wilde zeggen...

Of iets echt nodig is of niet? Tja, daar kun je alleen maar achterkomen door juist de verschillen te onderzoeken en onderzoek te doen bij groepen paarden. Als ik naar mijn eigen paard kijk zeg ik: het is niet nodig, maar sommige paarden kunnen wel degelijk baat hebben bij een dekentje om even wat sneller op te drogen. Ik kijk altijd graag naar het individu zoals je misschien al wel is opgevallen

Vind het in ieder geval een boeiend onderwerp, ben benieuwd wat er allemaal naar boven komt!

Groetjes,
Linda

"Zo kom je trainen met die kwajongen" Dit waren de woorden van mijn vader, waar shiny in de wei staat. Wat bleek: hij had vanmorgen als een gek door de enorme plassen in de wei lopen dazen. Dwars erdoor in galop en in draf. Spetters overal, snuiven en bokken, hij vond het prachtig.
Terwijl ik hem tijdens een wandeling alleen met geduld door een plas krijg. Meteen de proef op de som genomen, halster aangedaan, leidtouwtje en naar de plas in de wei geleid en nee hoor, hoofd omhoog en aarzelen. Uiteindelijk kwam hij dan wel, maar echt niet voor z'n lol, heel voorzichtig en met opgetrokken benen alsof hij bang was om nat te worden.
Hoe kan dit nu, is het te weinig vertrouwen in de begeleider, ikke dus?
Misschien het gevoel dat hij moet omdat hij vast loopt? Heeft iemand hier een verklaring voor?
Piet

Ingrid den Ouden schreef op donderdag, 26 augustus 2004, 15:06:


Mijn paarden staan ook op de ruwe beton, om precies dezelfde redenen als Ilona. Ik peins er niet over om stro erin te leggen, deed ik vroeger wel hoor, maar het enige wat ze daamee deden was het stro opeten en erop mesten, vervolgens sleepte ik me een ongeluk met de kruiwagen.
Liggen deden ze altijd al het liefst buiten, in het zand, en zelfs in de klei, ook in de winter. En ik sleep nog dagelijks hoor, maar nu alleen met de mest.

De warmte die ze in de winter nodig hebben komt van binnenuit, van het hooi dat ze (onbeperkt) eten , en niet van buiten, van dat laagje stro. Ik voer ze zelfs expres op de beton, dan weet ik zeker dat ze regelmatig op de harde grond staan voor hun hoeven.

Maar het is natuurlijk wel zo dat mijn paarden zelf kunnen kiezen wat ze willen, iets heel anders dan zo'n stal waarin ze naast elkaar opgesloten staan. In dergelijke gevallen vind ik het een morele verplichting er wél stro of een andere bodembedekking in te leggen....

Weet je waarvoor onze stal overigens meestal gebruikt wordt ? Voor onszelf, als het regent bouwen wij er dagelijks ons overdekt terrasje op, zodat wij met ons tere mensenhuidje beschut kunnen koffie drinken, en als we weggaan is het weer voor de paarden..... Groet, Pien

Piet schreef op donderdag, 26 augustus 2004, 8:39:


Normaal gesproken zal dit zo netjes werken. Ik heb het over de wat
onnatuurlijke situatie dat een koudbloed met een dikke winterjas wérkt (en
dan géén vluchtje van 500 m.), dóórnat is.... en niet makkelijk droogt
(ondervacht blijft láng nat)..... grote overgangen waarbij de aanpassingen
niett snel genoeg gaan.... Elk mens én dier kan daarmee te maken
krijgen..... en wij creeeren zo'n situatie door te rijden.....
Over vachtjes gesproken.... ook leeftijd speelt naar mijn smaak een rol...;
constitutie en (andere soort/ras eigen eigenschappen. Aanpassing is van heel
veel meer afhankelijk dan natuurkunde alléén....
Het léuke is dat we dat vermogen bij ons eigen paard leren kennen én
inschatten.....
Onze Dáán kan wat vacht betreft héél wat hebben (andere zaken minder.... )
Ik hoor en zie dat dit ook héél anders kan zijn .... in de natuur zoekt het
paard (of wolf of beer of... etc) zijn eigen (aan)passende
oplossingen....totdat ie uitgepraat is.... Bij onze weitjes en onze
verlangens om te rijden wordt dat stévig ingeperkt..... Grote overgangen....
kén goed gaan maar ook niet..... Elk paard naar 1 standaard....neuh... gaat
er bij mij niet in.Ook al staan er websites vól geschreven; ik bén en blijf
zélf verantwoordelijk om dat in te schatten, een vertaalslag te maken en (in
ons geval zo natuurlijk mogelijke) passende oplossingen te vinden.
Ellen

wel), vanwege de isolerende werking van de vacht en het feit dat ze bezig
zijn. Volgens mij hoeven mensen er ook niet zoveel "last" van te hebben...
ik heb nooit een extra jas an, heb het zelden koud en zelden ziek.

Nou, nee, Egon,
Zó simpel ligt het niet.... heel jonge en oude mensen hebben meer problemen
met de temperatuurregulatie, magere mensen ook weer meer dan dikke.
Zát ouderen die ondertemp krijgen in de winter.

Als fervente hutbewoner in alle seizoenen kan ik je wél zeggen dat, als je
gezond en niet te oud of jong bent, je je heel makkelijk kunt aanpassen. Een
kamertemp van 14 graden kan na een paar dagen als "goed" ervaren worden

Onze labrador Anna (gezonde dame) rolde zich lekker op 's nachts in de
berghut in Zwitserland; -10 graden buiten, vuur uit. Zij was 5 jaar.
Nu is zij 10 jaar en ligt in de zomer 's nachts te rillen in exact dezelfde
berghut (buiten 15 graden); thuis zoekt zij tegenwoordig de warmte op (tegen
je aan op, of liefst ín bed); zo niet, krijgt zij het koud. Dierenarts:
hoort bij de leeftijd...
Tis allemaal niet zó simpel.......
En dit is alleen nog maar de parameter leeftijd.....
Neuh......

Groetjes
Ellen

Ellen Helmigh schreef op Thu, 26 Aug 2004 21:34:11:


Je hebt gelijk.
Dit was nu eens voor een keer een niet héél serieuzige post van me.
Me Tarzan, you Ellen