Ingrid den Ouden schreef op dinsdag, 24 augustus 2004, 19:22:


Hoi,

zo ben ik begonnen op manege. Je kreeg een paard en gaf het dan weer af, zonder het beest te kennen.

Nu ben ik al verschillende jaren met NH bezig met paarden van mezelf en van iemand die bij mij in de straat woont. En het is voor mij nu ook verschrikkelijk raar om eens op een ander paard te rijden. Dat doe ik eigenlijk liever niet. Dat begrijpen ze niet want "een paard is een paard en tis echt een hele brave hoor. Hij kent alles."
Maar voor mij is het anders; de paarden waar ik mee bezig ben die ken ik door en door, daar heb ik contact mee. Een vreemd paard begint ook wel te lopen als ik benen geef bij wijze van spreken maar toch is dit heel anders.

Ongeveer een half jaar terug had de eigenaar van wie ik de paarden verzorg een nieuw paard gekocht. De eerste in vier jaar ofzo want het is een paardenfokker. En ik betrapte mezelf erop dat ik niet wist hoe ik met het dier moest omgaan. Voor mij was het een vreemde. Intussen heb ik hem beter leren kennen en is het heel anders.

Een paard is niet zomaar een paard. Net zoals een mens niet zomaar een mens is. Met een mens die ik niet persoonlijk ken ga ik heel anders om dan met een goede vriend. En dat is bij paarden net zo.

Groeten
Sabrina

Ik vindt het steeds moeilijk om echt te weten wat in het hoofd van een paard omgaat. Veel te dikwijls projecteren mensen hun eigen idee naar het gedrag van het paard. Ik geef een voorbeeld :

Mijn vriend en ik worden op een andere manier door hem begroet :

Als ik aankom, krijg ik een laag brommend geluid als begroeting, als mijn vriend hem roept dan roept hij veel luider en met een hogere toon.

Nu zijn er twee mogelijkheden :

1. (dit is de manier dat meeste mensen reageren) Hij is veel meer gesteld op de komst van mijn vriend dan op mijn komst. Hij is veel enthousiaster om hem te zien, dan om mij te zien. Heel plausibel, want van mijn vriend krijgt hij steeds een snoepje en die laat hem nooit werken.

2. (dit is hoe ik er graag over denk). Voor mij roept hij op mijn vriend 'Kom hier met dat snoepje' (en toont dus eigenlijk gebrek aan respect) en bromt hij veel lager en ingetogener voor mij omdat hij meer respect heeft voor mij. Ook heel plausibel, want ik kan veel meer van hem vragen.

Dus welke interpretatie is nu de juiste, er voor beide redeneringen iets te zeggen, maar met zekerheid is het niet te achterhalen. Zolang je op basis van dit zuiver subjectief gevoel geen trainingen gaat plannen of gaat trachten gedrag te voorspellen, is het voor mij niet zo belangrijk. Vanaf het moment dat het om de inschatting gaat van gedrag met betrekking tot training, dan kom je op glad ijs.

Heel dat verhaal om op het volgende te komen :

Hij wilde dus niet wijken met zijn voorhand. Dus vroeg ik dat niet meer en zocht iets dat wij wel wilde doen. Dat was dus rond mij stappen, dat gedrag ben ik dan gaan uitbouwen tot het wijken van de voorhand. Het gaat er dus om dat wanneer er iets is dat niet werkt, je probeert om iets anders uit te denken dat voor jouw paard wel werkt. Daarom clicker ik zo graag, omdat het mij verplicht om na te denken, creatief te zijn. Soms frustrerend, maar als het dan lukt is de beloning des te groter.

Geduld en vasthoudendheid, maar wel met de nodige creativiteit, dat is clickeren voor mij.

Marc

Esther schreef op woensdag, 25 augustus 2004, 13:25:

Dank je Esther. Helemaal mee eens. Ik heb ook foto's van Isabella's vacht na een rit met de wagen, en na al droogstappen en zelfs al veelvuldig rollen door haar, EN in de zon. Nog nat dus. Ze ziet er dan niet uit.

En nogmaals een shetland zal zich van nature niet in het zweet rennen. Ik heb het ook NIET over een renpartij in de wei, maar over een TOCHT voor de wagen. En dan nog geeneens op topsnelheid, want ik let in de winter wel op dat ik haar niet overvraag. Is niet natuurlijk. En of ze het nu warmer krijgt met een extra deken op weet ik niet. Zal ik ook nooit te weten komen ook.

Groeten,
Ingrid

Esther schreef op woensdag, 25 augustus 2004, 13:25:


Als dat zo is dan kan het al helemaal geen kwaad. Het is niet het vocht dat voor afkoeling zorgt, maar de verdamping van dat vocht. Als het niet verdampt is het niet koud (zoals het IN het water minder koud is dan wanneer je UIT het water stapt, in het eerste geval geen verdamping, in het tweede wel, of wanneer je een surf- of duikpak aanhebt, waarbij je wel zeiknat bent maar niet afkoelt omdat er geen verdamping is).
Blijft een paard heel lang nat dan is er dus weinig verdamping, en dus weinig afkoeling. Nogmaals, wat een paard voelt is niet vergelijkbaar als wat de mens voelt. Wij hebben geen vacht en het drogen gaat dus enorm snel. Tien minuten buiten en je huid is weer droog, maar door die pijlsnelle verdamping is ie ook pijlsnel afgekoeld, en dat is waarom het voor ons mensen niet zo goed is. Paarden drogen trager, en koelen daardoor ook trager af.

Groeten,
Frans

Frans Veldman schreef op woensdag, 25 augustus 2004, 17:50:


Alles goed en wel, en kan er nog wel een energievoordeel bij doen: paarden zijn groter dus is de massa in verhouding tot hun oppervlak groter dus is hun energieafgifte energiezuiniger, dus worden/blijven ze warmer, heb ik eens geleerd. Ik heb ook al gezegd het eens te zijn met dat dekentjes nmm niet de oplossing zijn, in tegenstelling tot het netjes afbouwen van activiteit.... Mij allemaal best en onder consensus, MAAR:

hoe verklaar je me dan de serieus zieke/dooie ijscoos door de jaren heen vanwege na gebruik in wei te dumpen zoals jij propageert? Ik voel me een beetje alsof ik dit zit te verzinnen... ergens klopt er iets niet.

Groeten, Egon.