Frans Veldman schreef op dinsdag, 24 augustus 2004, 14:30:
Denk van wel.
Maar ik ga niet zover als jullie schrijven. Koop gewoon wat het goedkoopst is hoor dus meestal geen scharrelproducten. Kan mijn portemonnee niet aan. En de auto die we hebben is een leaseauto en zelf doe ik alles met de fiets.
Maar ik zal nooit een papiertje of rommeltje in de natuur gooien. Zelfs niet in een prullebak in het bos, maar neem het mee naar huis. Ik scheidt wel mijn afval (groen bij groen, glas bij glas enz.). Daar ga ik best ver in. Werk ook bij een Kringloopwinkel (haha).

Maar onze vissen zitten niet in een kom, maar in een vijver. Met waterval en wat schuilmogelijkheden. Onze konijnen hebben een ren van minimaal 8 m2. Kan altijd groter natuurlijk, maar goed. Hebben een etagewoning en mogelijkheden gaten te graven. Zitten bij en rondom Isabella (die ook 24/7 uur buiten staat).

En verder; ach ik vind de omgang met mensen nogal veranderd in de jaren dat ik bewuster met paarden om ben gegaan. Heb ook veel vaker medelijden met mensen die bepaalde dingen niet zien. Probeer ze er op te wijzen dat het anders kan. Maar kortzichtigheid is er bij de mens ingeslopen.

Groeten,
Ingrid

.


Ja zeker , Piet, houden wij het vol, de groep NH ers groeit, als je alleen al kijkt naar de steeds groter wordende groep bewust denkenden op dit forum....

Maar zo heel af en toe komt er wat frustratie naar boven wanneer ik ervaar dat , ondanks de tijd en energie die ik erin steek, toch nog niet altijd alles begrepen wordt.
Jolijn gaf een mooi voorbeeld met die zielige parkiet in dat kooitje, dat geeft heel veel weer van wat ik probeer te zeggen....

Maar goed, vergeet niet dat dit ook nog eens mijn dagelijkse werk is en voor velen 'slechts' een hobby.... Bedoel ik niet verkeerd hoor....
Ik ben dagelijks bezig de mensen bewust te maken, te leren luisteren naar hun gevoel, te leren kijken naar hun paard, naar zichzelf, keuzes te maken.... Soms bijna een therapie : "hoe krijg ik contact met mijzelf en met mijn paard, wil ik nu rechtsaf of wil ik nu linksaf, wat voel ik daarbij, wat ervaart mijn paard daarbij"..........

Daarom ook ben ik heel blij dat wij allen de kans krijgen ons te uiten op dit forum, wetende dat ook ik mijn geitenwollen nek uitsteek.

Ik realiseer mij dat veel belerend kan overkomen, in eerst instantie ergerlijk misschien, maar je gaat er wel door nadenken, erover praten, een mening vormen. En da's nu net wat ik zou wensen....

Hoe gaat het trouwens met Shiny en jou, en kom je ook naar het Forumfeest, ik vind wel dat je ook erbij hoort zaterdag.... Groet, Pien

Omdat ik zelf bang van onweer ben haal ik de paarden altijd naar huis als het gaat onweren, net zoals met enorme hitte. Op het landgoed kunnen ze eigenlijk niet goed schuilen. Het is een vrij open vlakte met veel water, en wat kleine bosjes. Een veengebied, met ribben en petgaten.
Nu heb ik ooit eens ergens gehoord dat paarden weten waar de bliksem inslaat en dat ik helemaal niet zo bang hoef te zijn dat ze geraakt worden door de bliksem. Heeft iemand daar wel eens van gehoord, en zoja, hoe kan dat dan?

groeten Esther

Esther schreef op dinsdag, 24 augustus 2004, 14:59:


Ik weet dat dat gezegd wordt, toch is een ijslanderveulen van vrienden van ons gedood door de bliksem, terwijl de hele groep onder de bomen stond te schuilen in een heel grote wei, ze hadden keus genoeg,maar gingen onder de bomen staan.

Bliksem kiest zijn weg, het kan overal inslaan, en zeker niet op het hoogste punt. In een laag gedeelte van onze wei is de bliksem een paar weken geleden in de pruimeboom geslagen.

Wat ik doe is de weiden opengooien als ik weet dat het gaat onweren. Slaat de bliksem dan ergens in kunnen de paarden wegkomen. Ze gaan nooit uit zichzelf in de schuilstal staan, maar met de kont in de wind op een vaak voor ons onlogische plek.

Ondanks het feit dat ik onweer machtig mooi vind moet ik toch zeggen dat ik mij niet behaaglijk voel in het open veld, bij ons is dat de bak en de bovenwei, bij onweer sta ik toch liever in de stenen stal, met mijn gsmmetje uit hoor.... Wat de paarden betreft : Mijn zorg daarover heb ik maar losgelaten, op hoop van zegen, zij gaan er een stuk relaxter mee om dan ik.
Ik ben dus ook geneigd te denken dat zij instinctief aanvoelen waar ze het best kunnen schuilen, ook gaat dat toch wel eens verkeerd.... Pien

Spirithorses schreef op dinsdag, 24 augustus 2004, 14:35:


Mooi verhaal, Pien en zoooo herkenbaar met 3 kids, 2 honden, 1 konijn (die ook lekker naar buiten kan als hij dat wilt) en 3 paarden!
We doen ons best!