Sinds kort 2 nieuwe paarden, die voorheen vnl op stal stonden, in de wei, in de droge periode nog en in een droge wei. Nu, eigenlijk al minimaal in de droge periode trouwens, allebei beginnende mok (droge korstjes), het is dan wel natter buiten momenteel maar de wei is absoluut niet drassig. Ik heb nauwelijks ervaring met mok, heb wel begrepen dat mok/schimmel zowel van binnenuit als van buitenaf kan ontstaan. (teveel aan eiwit? de wei is echter vrij schraal) Als iemand tips heeft hoe mok te behandelen, heel graag. Op stal zetten, wat vaak gedaan wordt, is eigenlijk geen optie. Overigens bedankt nog voor de reakties op ons nieuwe oude paard wat het snel koud heeft! Hij krijgt nu een regendekje zodra hij echt gaat rillen en zo zien we hoe we de winter doorkomen. En onze stal blijft gewoon een loopstal.

cornelie schreef op dinsdag, 17 augustus 2004, 11:07:


Voor zover ik weer is dit inherent aan het verschijnsel "leren" en geldt dit voor alle zoogdieren (inclusief de mens).


Dat verschijnsel noemen ze nou extinctie. Bij een dier dat langdurig 1:1 beloond is geweest verdwijnt het geleerde gedrag vrijwel onmiddellijk zodra de beloning uitblijft.


Als je een eerlijk experiment zou willen doen dan zou je moeten testen met paarden die nog niet met de clicker zijn opgevoed. Voor jouw eigen paard gold al een 1:1 ratio, dus m.a.w. als hij geen beloning krijgt dan denkt ie dat ie het niet goed doet en bovendien speelt het hierboven genoemde extincite-effect mee. Verder heb je bij variabele ratios een langere startperiode; het lijkt alsof het minder goed werkt maar ben je de eerste fase eenmaal voorbij dan wordt het 1:1 model al rap ingehaald.

Overigens is door leerpsychologen uitgebreid geexperimenteerd met allerlei beloningsratio's bij allerlei dieren. Ik heb de curven hier liggen bij vaste-interval ratio's, variabele-ratio's, leersnelheden, extinctie-snelheden, etc. Variabele beloning scoort (na een tijdje) altijd het beste, gevolg door vaste-interval beloning met op de laatste plaats 1:1 beloning.

Een hypothetische verklaring voor dit verschijnsel heb ik ook, kan het hier wel eens posten als er belangstelling voor is (moet ik het eerst uit m'n psychologieboeken gaan opzoeken), het had iets te maken met de manier waarop "leren" door de hersenen wordt verwerkt, waarbij 1:1 betekent dat het "af" is en er geen moeite meer hoeft te worden gespendeerd door de hersenen, en variabel tot gevolg heeft dat er naarstig gezocht wordt naar manieren om de ratio op te voeren. De hersenen blijven daarbij beter in een leer-mode.

Ook de band met de uitdeler van de beloning wordt (gek genoeg) beter bij een variabele beloning dan bij een 1:1 beloning. Zo wordt een baas die een laag salaris betaalt maar regelmatig een extraatje geeft aardiger gevonden dan een baas die gewoon iedere maand alleen maar het vaste (maar hogere) bedrag uitkeert, ook al betalen ze uiteindelijk netto evenveel..Ook bekend is dat in het eerste geval mensen beter hun best doen.

Ook is het bij variabele beloning veel makkelijker om te shapen (nieuwe uitbreidingen te leren) omdat het dier meer blijft "zoeken" en vanzelf al blijft zoeken naar manieren om de ratio wat op te voeren. Bij een 1:1 ratio is er geen winst meer te boeken dus waarom zou je je inspannen?

Wat mij betreft is dit dus ook geen discussie, deze kennis is al tot vervelens toe getest, gedocumenteerd, en wordt ook al lang in talloze vakgebieden (van professionele diertrainingen tot in de economie) gebruikt. De kans dat je hier nog iets nieuws kan ontdekken is zeer minimaal.

Ik zou nogmaals iedereen die zich met clickeren e.d. bezig wil houden willen aanraden om eerst eens wat vakliteratuur te raadplegen. Er is zoveel kennis dat het jammer is dat ongebruikt te laten liggen. Over operante conditionering is zeer veel wetenschappelijke materiaal voorhanden. Je kan dan bij nieuw aan te leren dingen bewust kiezen voor de snelheid van leren, de snelheid van uitdoven, of je er nog aan wil gaan shapen, of je wilt dat het gedrag ook zonder beloning blijft werken, etc.

Groeten,
Frans