Sandra Boshuizen schreef op zondag 18 december 2005, 10:09:
> Ik heb er nooit
> zoveel moeite mee als mensen hun leven in de waagschaal stellen
> omdat ze hun grenzen willen verleggen. Ze kiezen daar zelf
> voor. Maar als je het met andere dieren doet vraag ik mijzelf
> af in hoeverre wij als mens daar het recht toe hebben.
> Paarden die bijna dood zijn gegaan van uitdroging, die met
> regelmaat aan het infuus moeten. Het baasje wat de hele nacht
> bezorgd naast het paard in de stal zit om het in leven te
> houden nadat ze het eerst op 160 km in de soep heeft gereden.
dit zijn net voorbeelden van fout-endurancerijden,
de usual mensenkompetitie
> Ik vraag mij daarom oprecht af in hoeverre wij als mens het
> recht hebben om het leven van een dier in de waagschaal te
> stellen voor onze persoonlijke glorie. Hoe denken jullie
> erover? Tot hoever mogen we gaan? Misshien dat ik best wel
> Endurance kan gaan rijden maar het goed getraind op de kortere
> afstanden moet houden en niet de grenzen opzoek.
>
> Groetjes allemaal,
>
> Sandra Boshuizen
in de natuur is het traagste paard
gewoon wolf-bait
zo is endurance misschien nog ietsiebietsie natuurlijke selektie
gezien hier 'een soort' vluchtreflex getrained en ge-culled wordt
in tegenstelling tot hoogspringen
of paradezweven....
maar ik doe er niet aan mee
hoewel een paard gerust iets mag presteren
ipv koe-spelen in een vette wei
dan liever mee met HC
alsie maar zijn klep houdt tijdens de rit
wat doen paarden in vrijheid trouwens
in extreme omstandigheden,
zoals bv in de namibische woestijn ?
juist, extreme oplossingen....
peter
Warboel
